Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 36

Mér finnst þetta liggja beint við.
Kvenfólk les ekki blöðin vandlega
að jafnaði, svo að hún getur vel
hafa hlaupið yfir smá-frétta-
klausur, eins og um slysið. Og
hafi hún ekki veriö i sambandi við
Partington eða systur hans, hefur
enginn verið til að segja henni frá
þvi. Ef hún hefði vitað af þvi, er
hér um bil vist, að ungfrú Carroll,
að minnsta kosti, hefði séö á
henni einhver sorgarmerki.
— Þetta litur sennilega út, sagði
Priestley. — Það er vel hugsan-
legt að stúlkan hafi, þrátt fyrir
allt, haft einhvern tilgang meö
þessari húsaleit sinni, sem sé aö
finna stað þar sem hún gat hitt
Vilmaes i einrúmi. Og eftir þvi,
sem þessu húsi er lýst, hefur þaö
einmitt verið tilvalinn staður. Og
frágangurinn á þessum eldhús-
glugga hefur verið sérstaklega
heppilegur. En hver háfði annars
lyklana að húsinu?
— Umboðsmaðurinn hefur
annan og frú Chad, sem tekur þar
til, hinn. En nú vill svo skritilega
til, aö lykillinn umboðsmannsins
var I raun og veru hér i London,
frá þvi þann 4,.og þangaö til i gær.
Priestley hleypti brúnum. —
Ég hef enga trú á þessum til-
viljunum. En hvernig komst
lykillinn til London?
— Það var fólk, sem skoðaði
húsiö, þann. 4., sem tók hann með
sér óviljandi. Hjón að nafni
Hewlett. Ég hef sjálfur hitt
manninn og ég er sannfærður um,
að þetta hefur verið hrein tilviljun
og óviljaverk, og að lykillinn
hefur aldrei fariö úr vasa hans
hér i London.
— Og hann hefur ekkert getað
sagt yöur, sem gæti verið nein
bending?
— Alis ekki neitt, og var hann
þó sæmilega tölugur, svaraði
Hanslet brosandi. — Ég ætlaði
aldrei að sleppa frá honum. Hann
vildi endilega segja mér
ástæðuna til þess, að frúin
gugnaöi á húsinu, I öllum smá-
atriöum. Þvi að mér skildist, að
sjálfur hefði hann viljað taka það.
— Og hverjar voru þessar
ástæður? spurði Priestley áfram.
— Þær voru hreinn bjána-
skapur, eins og oft vill veröa hjá
kvenfólkinu. Ég hef aldrei séð
húsið, en mér skilst það vera
heldur skuggalegur bústaður. Að
minnsta kosti segir fólk þarna i
kring, aö þar sé reimt. Sennilega
hefur þaö haft einhver áhrif á frú
Hewlett. En það sem endanlega
fældi hana frá þvi, var vægast
sagt, hlægilegt. Eftir þvi sem
maðurinn sagði, hafði hún fengið
þá hugmynd, að óviðkomandi fólk
væri að sveima kring um húsið.
Harold Merefield, sem var
áheyrandi að samtalinu, gat ekki
betur séð en brúnin á
Priestley lyftist ofurlitið viö þessi
orð. — Hvernig fékk hún þá hug-
mynd? spurði hann rólega.
Sem svar við þessu sagði
Hanslet söguna um blaða-
böggulinn, sem fannst og var
horfinn daginn eftir. Mér finnst
varla ástæða til að leggja neitt
upp úr sliku, eða hvaö finnst yöur,
prófessor?
— Engir tveir menn leggja
sama upp úr sama atvikinu,
svaraöi Priestley, spámannlega.
— En segiö mér nú, hvernig þér
ætlið að haga leit yöar?
— Fyrst af öllu ætla ég — úr þvi
að ég hef fengið verkiö i minar
hendur — aö fara og athuga húsið.
Það er alltaf hugsanlegt, að ég
rekist á einhver ummerki, sem
Everléy hefur sézt yfir.
— Þaö erað minnsta kosti alltaf
trúlegt, að einhver slik ummerki
séu fyrir hendi. Og hvað gerið þér
svo næst?
— Ég er að vona, að ég finni
eitthvað kring um húsið, sem
komi mér á sporið. Ef ekki, er
ekki annað aö gera en nota listann
yfir kunningja ungfrú Bartlett og
spyrja hvern einn þeirra.
Aöallega komast að þvl, hvort
nokkur hafi vitað, að hún ætlaði
til Wargrave House, þennan dag,
sem um er að ræða.
— Þetta er heilbrigt, það sem
það nær, svaraði prófessorinn,
Yfirleitt finnst mér þér litiö þurfa
á að halda þessari hjálp, sem þér
voruð að tala um.
Hanslet iðaði órólega á
stólnum. Hann sá ekki betur en
Sér heföi mistekizt aö vekja
áhuga prófessorsins, og þá var
ekkert upp úr þessu að hafa.
Hann leit á Merefield, sem átti að
vera glöggvari á húsbónda sinn
en ókunnugur maður. Sér til
undrunar, sá hann, að Merefield
deplaði augunum hughreystandi.
— Það var nú kannski ekki
beint ætlun min að leita ráða hjá
yður, en hinsvegar langaði mig til
aö vita, hvort þér vilduö koma
með mér til Wargrave House á
morgun. Þér takið oft eftir
ýmislegu, sem enginn annar tekur
eftir og mundi aldrei leita aö.
— Þaö er bara af þvl, að ég hef
ásett mér fyrirfram aö leita aö
hlutunum á vissum stað. Leit út i
bláinn gerir sjaldan neitt gagn,
eins og þér vitið sjálfsagt af
reynslunni. Og þetta Bartlettmál
viröisthafa ýmislegt einkennilegt
i sér fólgið, sem ég er hræddur
um, að þér metið ekki eins og
skyldi. Og afþvi að svo er, ætla ég
að koma með yður til Wargrave
House.
— Það er fallega gert af yður,
sagöi Hanslet, allshugar feginn.
Ég hafði hugsaö mér lestina frá
Liverpoolstræti kl. 10.30, ef yður
er það ekki óþægilegt.
— Ég skal hitta yður á stöðinni.
Meðal annarra orða, þá væri gott,
að þér tækjuð með yður snöruna,
sem þér töluðuö um.
Hanslet lofaði þvi, kvaddi siðan
og fór. Þegar hann var kominn
út, sat Priestley fyrst nokkrar
minútur, steinþegjandi, með
ofurlitið bros um munnvikin.
Harold Merefield horfði á hann
meö eftirvæntingu, þvi aö hann
vissi, aö húsbóndinn mundi
bráðlega segja eitthvað um þetta
mál, sem nú lá fyrir.
En þegar húsbóndinn rauf
þögnina, sagði hann allt annað en
skrifarinn hafði hugsað sér: —
Þetta er nú ekki svo
ómerkilegt . . . .að vissu leyti,
sagöi hann allt i einu. — En ef til
vill samt einfaldara en Hanslet
vinur minn gerir sér I hugarlund.
Til dæmis getur varla verið vafi
um tilganginn með morðinu. En
ég er hræddur um, að leitin að
moröingjanum geti leitt sitthvað
eftirtektarvert I ljós.
13. kafli.
Dr. Priestley og skrifarinn hans
hittu Hanslet á járnbrautar-
stöðinni á tilteknum tima.
Prófessorinn settist út i horn I
fyrsta flokks vagni og sökkti sér
niöur I landabréf yfir Waldhurst
og nágrenni. Hanslet reyndi
tvlvegis að draga hann inn i
samtalið, en árangurslaust.
Hann sagði yfirleitt ekki stakt
orö, fyrr en lestin staönæmdist á
stöðinni i Waldhurst. — Mér
finnst það gæti verið gott fyrir
okkur, ef við gætum séð, eins ná-
kvæmlegaog hægter, hvernig likið
fannst. Kannski Everley fulltrúi
gæti komiö með okkur á staðinn.
Hann gæti sjálfsagt lika útvegaö
okkur lögregluþjóninn, sem skar
niður likið.
Hanslet samþykkti þetta. Þeir
gengu siöan til lögreglu-
stöðvarinnar, og Hanslet kynnti
Everley prófessorinn og
Merefield sem tvo vini sina, er
ætluöu að hjálpa til við rann-
sóknina. Hvað sem Everley kann
að hafa hugsað, lét hann það að
minnsta kosti ekki uppskátt.
Eftir fáar minútur voru þeir á
leiöinni til hússins I vagni, og dr.
Priestiey athugaði leiðina mjög
vandlega og bar saman við
landabréf sitt.
— Við þurfum ekki að gera boð
fyrir Holley, sagði Everley. —
Undir eins og ég fékk skeytiö um,
að þú ætlaöir að koma, sagöi ég
honum að hitta okkur við húsið.
Annars hefur hann sama sem
ekki sleppt af þvi augunum, allan
timann.
Þeir komu nú að húsdyrunum
og jafnskjótt sem heyrðist til til
vagnsinskom Holley á móti þeim.
Þeir gengu rakleitt niður i eld-
húsið. Þar haföi enginn' hlutur
verið snertur, aö þvi er Everley
fullyrti, nema trappan, sem lá á
gólfinu.
— Þaðergott, sagöi Hanslet. —
Sjáið þiö nú til. Ég hef hérna
snöruna meö mér, og nú ætti
Holley að hnýta hana i krókinn,
nákvæmlega eins og hann fann
hana.
Lögregluþjónninn, sem var upp
með sér af þvi að tala við þennan
mikla mann frá Scotland Yard,
hlýddi tafarlaust. Hann steig upp
á tröppuna, festi snöruna á
krókinn, og brá síðan lykkjunni
um hálsinn á sjálfum sér. — 1
þessari hæð, hér um bil, hékk
likið, þegar ég fann það, sagði
hann.
— Og eins og ég sagði, lá
trappan á gólfinu, sagði Everley.
— Þaö var svo sem ekki hægt aö
efast um, að um sjálfsmorö væri
að ræða. Viö læknirinn uröum
lika fljótt sammála um, að svo
væri: að stúlkan hefði gengiö upp
tröppuna, og þvinæst fellt hana
undan fótunum á sér.
Hanslet kinkaði kolli. Það var
svo sem auðséð, hversvegna
þetta hafði verið taliö sjálfsmorð.
Hann leit spyrjandi á Priestley,
sem hafði enn haft sig litið i
frammi. Prófessorinn svaraði
með meðaumkvunarbrosi: —
Agætt! sagði hann. Þetta var
mjög vel sýnt. Oh þér munuö
taka eftir þvi, aö þessi sýning
hefur afgert eitt atriði, sem ég er
viss um, að þið leggið talsvert upp
úr.
Hanslet glápti. — Hvaða atriði
eigið þér við?
— Litið þér á tröppuna. Finnst
yöur ekkert einkennilegt við
hana?
Allra augu litu nú á tröppuna,
þvi að mennirnir hugðu, að
prófessorinn heföi séð einhver
merki á henni. En I fljótu bragði
var ekkert merkilegt á henni að
sjá. Þetta var gömui trappa, eins
og til er 1 mörgum eldhúsum.
Hún var úr tré og með hjörum að
ofan. Talsvert slitin, en vandlega
þvegin og hrein.
— Ég skal játa, að ég sé ekkert
merkilegt við tröppuna, sagði
Hanslet eftir vandræðalega þögn.
Prófessorinn brosti aftur. — Þá
verð ég að skýra mál mitt betur,
sagði hann. En fyrst við höfum
séö greinilega, hvernig likið hékk,
er vist rétt að losa Holley
lögregluþjón úr þessari óþægi-
legu stellingu sinni, en áöur ætti
hann að taka snöruna niöur.
Holley gerði þaö og rétti
Hanslet báöa spottana. Dr.
Priestley tók viö þeim af honum
og athugaði þá vandlega. — Má
ég leysa þessa hnúta? spurði
hann.
— Geriö þér svo vel, sagöi
Hanslet. — Við höfum allir séð
hnútinn, hvort sem er.
Dr. Priestley tók nú að leysa
lykkjuna og hnútinn, sem spot-
tarnir höfðu verið hnýttir saman
með. — Þið sjáið, að snærið hefur
verið i tvennu lagi, og svo hafa
spottarnir verið hnýttir saman
meö algengum hnút, sagði hann.
Lögregluþjónninn skar þaö
sundur, rétt neðan við þennan
hnút, svo að nú er það i þrennu
lagi. En ef við leggjum nú snærið
36 VIKAN 39. TBL.