Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 35

ræöa. En I bili er fjandans lltið að
fara eftir við rannsóknina. Þessi
ungfrú Carroll fullyrðir, að
stúlkan geti ekki hafa haft neina
hugsanlega ástæðu til að fremja
sjálfsmorö. En aö þvi er ég bezt
get séö, haföi heldur engin lifandi
mannskepna neina ástæðu til að
myrða hana.
— Þá er að finna það, svaraöi
hinn. — Og úr þvi þér virðist
þegar orðinn svo kunnugur þessu
máli, sé ég ekki annaö en ég verði
aö biðja yöur fyrir það. Takiö þér
yður þá til, og góða ferð!
Hanslet eyddi eitthvað klukku-
stund I það að skrifa skýrslu um
það, sem þegar var vitað um
málið, og þvinæst nokkrar
athugasemdir, ser til minnis. Svo
hringdi hann I simann. — Eruð
það þér, hr. Merefield? Hanslet,
sem talar frá stöðinni. Ætli
prófessorinn sé búinn að borða.
— Já, nýbúinn, var svarað. —
Hann var einmitt að minnast á
yður I morgun og sagði, aö það
væri langt siðan hann hefði séö
yöur. Viljið þér tala viö hann?
— Mér þætti vænt um, ef ég
mætti koma og tefja hann stun-
darkorn. Hefur hann nokkuð sér-
staklega mikið aö gera eins og
er?
— Nei, hann hefur eiginlega
ekkert að gera og er þessvegna
meö versta móti I skapinu. Ég
hef satt aö segja veriö i
hálfgeröum vandræðum með
hann siðustu vikuna eða hálfa
mánuðinn. Ég er alveg viss um,
aö hann heföi gaman af aö tala
við yður, einkum þó ef þér hefðuö
eitthvert dularfullt mál handa
honum að glima við. Biöiö þér
andartak, ég skal spyrja hann.
Eftir dálitla þögn heyrðist aftur
til Merefield: — Þér skuluð
koma. Hann var ekkert sérstak-
lega hrifinn, þegar ég sagði
honum af yður, en það er ekkert
aö marka — svona er hann alltaf.
Ef þér getiö gert hann forvitinn,
er allt I lagi.
— Ég ætla þá að taka bil og
koma strax, svaraöi Hanslet
brosandi og lagði frá sér heyrnar-
t.ólið. Hann þekkti dr. Priestley
eins vel og nokkur annar. Þegar
doktorinn var ekki önnum kafinn
við visindastörf, haföi hann þaö
sér til gamans aö leysa ein-
hverjar gátur mannlifsins. Hann
stóð i þeirri trú, að enginn vissi
um þessa áráttu hans nema
skrifarinn hans, Merefield, og svo
örfáir kunningjar, enda þótt þetta
væri á hvers manns vitoröi, en
visasti vegurinn til þess að gera
hann vondan, var að taka þaö
sem gefinn hlut, að allir vissu um
þennan veikleika, sem hann
kallaði svo.
Hanslet var ekki laus við
hræöslu þegar hann kom heim til
dr.'Priestley. Hann vissi vel, aö
viðtökurnar mundu fara alveg
eftir þvi, hvort honum tækist aö
vekja áhuga prófessorsins með
sögu sinni. Ef hún vekti forvitni
hans, var allt i lagi, en ef ekki,
yrði hann rekinn út eftir stutt og
kuldalegt samtal. Prófessorinn
hafði enga löngun til að koma
glæpamanni fyrir lög og dóm, en
áhugi hans á hverju máli, fór
eingöngu eftir þvi, hve erfitt það
var.
Hanslet var vlsað inn I skrif-
stofuna þar sem prófessorinn sat.
Hann leit upp, þegar gesturinn
kom inn og hleypti brúnum.
Þessar hrukkur, sem hann setti
upp, gáfu til kynna gáfumanninn,
sem neyðist til að vera iðjulaus og
er þessvegna í.vondu skapi. En
Hanslet tók þetta alvarlegar en
þörf var á oe fannst það ekki spá
neinu góðu fyrir erindi sinu.
— Ég vona, að ég trufli yður
ekki, prófessor, sagði hann þegar
hann hafði heilsað húsbóndanum.
— En ég dirföist ab ónáöa yður
með svona litlum fyrirvara, af
þvi að ég hef vandasamt mál til
meðferöar.
— Þér eruð velkominn I slikum •
erindum, hvenær sem þér viljiö,
svaraði hinn, fremur kuidalega.
— Ég býst viö, að þaö sé eitthvert
mál, sem þér hafið fengið til
meðferöar, embættislega?
— Þaö er það. Fyrst vildi ég
mega segja yöur söguna. Ég var
við réttarhald I morgun.
Doktorinn svaraði engu en
kinkaöi aöeins kolli. Þegar
Hanslet hafði fengið þá hug-
hreystingu, tók hann að skýra frá
réttarhaldinu I smáatriðum, og
endaöi á upplýsingum, sem Sir
William og ungfrú Carroll höfðu
gefið i skrifstofu Everleys. Siðan
beiðhann þess, að doktorinn segöi
eitthvað.
Vitanlega var svarið ekki
sérlega innihaldsrikt: — Jæja,
sagði lærði maðurinn og kenndi
óþolinmæði I röddinni.
— Já, prófessor, og svo á ég að
finna manninn, sem kyrkti
stúlkuna, og mér finnst það hreint
ekki sem aögengilegast.
— Aö hvaða leyti er það ekki
aögengilegt?
— Fyrst og fremst vantar öll
merki til þess að feta sig eftir.
Við höfum ekkert nema snöruna
og ég hef litla von um, að hún
komi að miklu gagni.
— Mér finnst mega hafa fleiri
aðferðir. Til dæmis mætti „setja
upp” morðiö, eins og maður gæti
helzt hugsað sér, aö þaö hefði
veriö framið. Þvi var, hvort sem
er, ætlað að verða tekið fyrir
sjálfsmorð. Og sennilega hafði
það allt haft sinn gang, hefði ekki
ungfrú Carroll komið tilskjal-
anna, og verið svona j sannfærö
um, að það gæti ekki verið sjálfs-
morð. Gat lögreglan þarna á
staðnum bent á nokkra ástæðu til
sjálfsmorðs?
— Já, ég held nú það. Hún hafði
aflað sér sennilegra upplýsinga
um þaö, að stúlkan hefði verið
ástfangin af flugmanni, sem fórst
viku áður, og svo var þvi haldið
fram, að hún hefði stytt sér aldur
i örvæntingu sinni. En einkenni-
legt er, aö hún skuli ekki hafa
sagt þessari vinkonu sinni neitt
um þessi ástamál sin, og var hún
þó trúnaðarmaður hennar um öll
alvarleg mál. Heldur ekki virðist
hún hafa sýnt af sér nein sorgar-
merki, en auövitað gæti'það legið
i þvi, aö hún hafi ekki verið búin
að heyra um slýsiö, fyrr en þá rétt
áður en hún dó. En vitanlega eru
þetta einskisverð atriöi nú, ef hún
hefur veriö myrt.
— Hvað kemur yður til aö segja
það? spurði dr. Priestley. — 1
svona rannsóknum er ekkert
atriði einskisvert.
— Að minnsta kosti, ef hún
hefur verið myrt, getur ekki
maður hafa gert það, sem er
dáinn fyrir viku, svaraöi Hanslet.
— Ég skil ekki þessa röksemda-
færslu. Vinátta hennar — eöa
hvað þaö nú var — getur vel hafa
veriö eitt af þvi, sem hvatti
morðingjann til verksins. Ekki,
að ég vilji halda þvi fram, að svo
hafi verið I þessu tilviki. En
svona atriði eru alltaf athugandi.
Hvað þekktuö þér til þessa manns
og hvaö var samband hans við
hana?
Hanslet romsaöi upp öllu þvi,
sem hann vissi um Vilmaes, og
svo þvi, hvernig þau ungfrú
Bartlett höföu hitzt. — Þér
skiljið, prófessor, að þaö hlýtur
að hafa verið eitthvert samband
milli þeirra, hélt hann áfram. —
Það er enginn vafi á því, aö hún
fór til Waldhurst, til þess að eiga
hægt með að hitta hann. Þessi
húsaleit hennar var ekkert annað
en átylla. Svo fór hún frá
Waldhurst daginn eftir, að
Vilmaes fór til Belgiu, til að
dvelja þar heila viku. Og þegar
ég var að taka saman athuga-
semdir minar áöan, hitti ég
einmitt á ástæðuna til þess, að
stúlkan hefir farið til Wargrave
House, þetta kvöld, sem varö
hennar siöasta.
—Einmitt?sagðiPriestley, með
vart sýnilegu háði. — Þaö þætti
mér gaman að heyra nánar um.
— Gott og vel. Mitt álit er
þetta: Vilmaes fór burt til þess
að verða viku 1 ferðinni, um það
eru allir sammála. Enginn veit,
hversvegna hann kom svona
óvænt heim aftur, aö morgni hins
3., þvi aö hann dó sjálfur, án þess
að gefa neina skýringu á þvi.
Fyrst hann ætlaöi að verða burtu I
viku, var engin ástæða fyrir
ungfrú Bartlett aö vera lengur i
Waldhurst en raun varð á. En nú
átti Vilmaes einmitt aö koma
heim þann 10. Þaö er þvi mjög
tnilegt, að þau hafi ætlaö sér að
mætast einslega á þeim degi, og
valið garðinn við Wargrave
House til stefnumótsins.
— Ungfrú Bartlett kom eins og
um var talað, þar sem hún vissi
ekki, að maðurinn var dáinn.
39. TBL. VIKAN 35