Vikan


Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 10

Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 10
TUTTUGU OG ÁTTA ÁR í FRUMSKÖGUM GÚAM 2. HLUTI SÍÐASTA SKIPUNIN ALDREI AÐ GEFAST UPP Þann tuttugasta og fyrsta júlí 1944 réðist Bandaríkjaher á Gúam, sem Japanir þá hersátu. í ógurlegri orrahríð, sem stóð þó aðeins yfir einn dag, voru um tuttugu þúsund japanskra hermanna brytjuð niður. En hermaður að nafni Jókoj og nokkrir aðrir tóku ekki í mál að gefast upp. Þeir flýðu út í frumskóginn, þar sem þeir hugðust bíða nýs liðstyrks frá Japan ... Jókoj var vannærður og horaður, en annars við dá góða heilsu. Að ofan eru skór, sem Jókoj gerði sér úr jurtatrefj- um. I pokanum er hnetuhýði, sem hann hafði fyrir eldsneyti. Um hádegisbilið tuttugasta og fimmta janúar 1972 fékk japanska fréttastofan Asahi Sjimbún tilkynningu um að maður, sem teldi sig liðsmann japanska hersins, hefði fundizt í frumskóginum á eynni Gúam. Þar hafði hann lifað sem útilegumaður i tuttugu og átta ár. Iiann var nú fimmtíu og átta ára að aldri, hét Jókoj og hafði ekki hugmynd um að heimsstyrjöldinni síðari var lokið fyrir 27 árum. Fimmta ágúst 1941 var rauðu umslagi smeygt í póstkassa fjöl- skyldunnar Jókoj. Það var inn- köllun í herinn! Allir níu hundruð níutíu og sex íbúarnir í fátæklega bænda- þorpinu Tomita, sem er nokkra kílómetra frá milljónaborginni Nagoja, litu á rauða bréfið sem heiðursvott. Einn af sonum þorpsins fengi nú þann heiður að berjast fyr- ir keisarann og föðurlandið í hinum ódaúðlega keisaralega her Japans! í snarheitum var undirbúin kveðjuveizla, sem haldin var í Akabosji-hofi, sem var rautt að lit og í þorpinu miðju. Velt var fram tunnum fullum af rís- víni, og hver bóndabær lagði fram eitthvað af hrísgrjónum, fiski og kjöti. Og menn hróp- uðu „Bansaí“ og „Hann lifi“ fyrir sveitunganum, sem var að fara í stríðið. Allir í þessum litla, fátæka stað voru hamingjusamir og í hátíðaskapi. Aðeins ein mann- eskja var niðurlút og sorgbit- in, Tsúrú Jókoj, móðir hins verðandi stríðsmanns. Hún var veik fyrir hjarta. — Frímerki sem kostar einn eyri er of lágt gjald fyrir líf einkasonar míns, sagði hún bitur. Eins og flest annað fólk þar í byggðinni var hún meðlimur trúarhreyfingar þeirrar, sem tilbað hið helga fjall Ontake. Margoft hafði hún farið þang- að pílagrímsferðir, klædd hvít- um möttli, ásamt syni sínum Sjóitsji. Hún hafði beðið fjall- ið um endurfæðingu og ham- ingju, hyllt keisarann og gert bæn sína til hans og sólarinn- ar rísandi, þjóðartákns Japans. Hún var sannfærð í trú sinni á keisarann sem guð. Samt sem áður fannst henni fórnin, sem sonur hennar var krafinn um, of stór. Hún átti ekki fleiri syni. Sjó- itsji var henni allt — allt líf hennar. Sjóitsji Jókoj var þá tuttugu og sex ára, klæðskeri og þótti snjall í sinni iðn. Hann var laus 10 VIKAN 39. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.