Vikan


Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 37

Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 37
■ • ■ Ef þér gerið kröfur til snöggrar fryst- ingar, sem lengirgeymsluþol matvælanna, þá uppfylla KPS fystikisturnar kröfur yðar. 270 og 400 lítra kistur á lager. Frysting allt að —35°. Mjög góðir greiðsluskilmálar. fyrir vandláta. Einar Farestveit & Co. hf., raftækjaverzlun. Bergstaðastræti 10, sími 16995. á gólfiB, sjáum við, að upp- runalegu spottarnir eru svo að segja alveg jafnlangir, eða um það bil þrjú fet, hvor fyrir sig. Everley eat nú ekki lengur setlð á óþolinmæöí sinnf. — Af- sakið, en þetta hef ég þegar getið um i fyrstu skýrslu minni, sagði hann. —- Vist svo, svaraði Priestley kuldalega, — en þér hafið ekki getað leitt neitt af þvi. Ég vil biðja yður að llta enn einu sinni á tröppuna. Svona tröppur eru alltaf festar saman að neðan með snæri, svo að þær gliðni ekki sundur, þegar þær eru reistar upp. Á þessari tröppu er ekkert snæri. En við getum gengið út frá, að það hafi einhverntima verið, þvi að þarna eru að minn- sta kosti götin fyrir þaö. — Þér hafiö svei mér lag á að finna sitthvað út, eins og ég sagði yður i gærkvöldi, sagði Hanslet hrifinn. — Auðvitað liggur þetta I augum uppi, nú þegar þér bendiö á það. Vitanlega er snærið úr þessari tröppu. Og það getur gefið bendingu, finnst þér ekki, Everley? — Mér er óskiljanlegt, hvernig mér gat sézt yfir þetta, sagði Everley eins góölátlega og hann gat, eftir atvikum. — Þaösannar endanlega, aö morðið hefur veriö framið hérna I eldhúsinu, þvi aö Sir William Rolsford fullyrti, aö snaran hefði verið sett um hálsinn, strax og stúlkan var dáin. — Ef ekki I eldhúsinu, þá að minnsta kosti hér I húsinu, sagði Hanslet. — Það getur alltaf hugsazt, að morðinginn hafi setið fyrir henni og verið búinn að útvega sér snærið áður. Frú Chad mun geta sagt okkur, hvort snærið var á tröppunni, þegar hún sá hana seinast. Ég veit ekki, hvernig þú lítur á það, Everley, en ég er tekinn að hallast aö þeirri skoðun, að ungfrú Bartlett hafi verið elt hingað, ef til vill alla leið frá London, og siðan myrt. En ég veit bara ekki, hversvegna. Við þessi siöustu orð leit Hanslet á dr. Priestley, en hann virtist ekki hafa heyrt þau. Það var eins og prófessorinn hefði misst áhuga á öllu, sem kring um hann var, siðan hann hafði gert sér grein fyrir snörunni. Þegar Hanslet hafði lokið máli sinu og þögn varð, sneri hann sér að skrifara sinum. — Ég þykist vita, að herrarnir vilji rannsaka eldhúsiö ná- kvæmlega, til þess aö leita að fleiri merkjum eftir morð- ingjann, sagði hann. — Við veröum bara- fyrir þeim hérna inni. Við ættum heldur aö rangla hérna um garðinn, þangað til þeir eru búnir. • Hanslet varö vandræöalegur á svipinn við þessi orö. — En við þurfum einmitt á hjálp yðar að halda hérna, prófessor . . . byrjaði hann, en dr. Priestley var þegar kominn út. — Jæja, fjandinn hafi þaö allt saman, bættihann við i hálfum hljóðum. — Hvað ætli sé nú hlaupið i hann? Everley hló. — Þetta er skritinn kall, þessi vinur þinn, sagði hann. — En það var nú samt vel gert af honum að finna út, hvaðan snaran kom. Auövitaö lá það I augum uppi. Ég hefði átt að geta séö það strax og ég kom hingað inn. En þaö er nú eitt af þessu, sem manni hættir til að hlaupa yfir. — Þú mátt trúa mér, aö dr. Priestley hleypur ekki yfir margt, svaraöi Hanslet. — Þessvegna hefði ég viljaö, aö hann yrði kyrr hérna inni og hjálpaði okkur. En þaö dugar ekkiaðtalaumþað. Ef maðurinn — hver sem hann er — hefur skilið eftir nokkur merki, ættum við sjálfir að geta fundið bau. A meöan hafði Priestley, ásamt skrifara slnum, gengið út og um allan garðinn. Hann gekk eftir malarstig, sem var þakinn illgresi, og rakti hann þegjandi, stundarkorn. Stigurinn lá gegn um lund af skrauttrjám, sem hafði sýnilega verið vanræktur siðan húsiö varð óbyggt. Þegar gegn um lundinn kom, varð fyrir grasvöllur með blómarönd allt i kring. Þá kom lágur veggur og handan við hann matjurtagaröur. Dr. Priestley hristi höfuðið yfir þessum vanhirta garði, sem var fram undan. — Það er skömm að láta svona fallegan garð fara forgöröum sagði hánn. Fyrst eigendunum þykir ómaksins vert að hafa konu til að hreinsa húsið, ættu þeir lika að tima að fá sér garöyrkjumenn, nokkra klukkutima á viku. En þaö er greinilegt, aö þessi garður hefur ekki verið snertur lengi. Þéf sjáið fúna kálleggi frá I fyrra, handan viö vegginn. Og þessi fallegi garðhjalli, svona á kafi I illgresi, er ömurleg sjón. Prófessorinn tók að ganga um grasvöllinn og benti á einstöku fögur blóm, sem höföu staðizt illgresið og teygt sig upp úr þvi. Harold elti hann og jánkaöi þvi sem hann sagði. Hann hafði aldrei orðið þess4 var áður, að húsbóndi hans heföi neinn áhuga á garðyrkju. Honum fannst hann aðeins vera aö drepa timann, I einhverjum dularfullum tilgangi. Þeir gengu nú hægt hringinn kring um garðinn og Priestley var alltaf öðru hverju að athuga hinar og þessar jurtir, sem þarna uxu. Þegar hann var kominn næstum hringinn, fóru þessar afhuganir hans að veröa ná- kvæmari. Hann beygði sig niöur og rannsakaði garðhjallann fyrir framan sig I nokkrar minútur. Þar voru stórvaxnar jurtir, sem lukust saman að ofan, svo að vel hefðu stórir hlutir getað leynzt. undir blööum þeirra. Dr. Priestley rétti úr sér, dró upp úriö sitt og beindi tima- visinum á sólina, sem skein I heiöi. — Þetta er ekki annað en það, sem búast mátti viö, sagöi hann. — Þér sjáið, Harold, aö þessi garðhjalli liggur hér um bil beint norður og suður og að hann er vestanmegin viö rjóðrið þar sem grasvöllurinn og matjurta- garðurinn eru. Þetta rjóður er umgirt trjám, svo að það sést ekki frá húsinu, og i raun og veru sést það alls ekki tilsýndar. — Já, ég sé það, sagði Harold, án þess að láta nokkurn áhuga i ljós. — Sjáið þér þá nokkuð annað? spurði húsbóndi hans hvasst. — I»itiö þér á garðhjallann fyrir framan yöur. Harold laut niður og horfði. Það hafði veriö þurrt veöur i nokkrar vikur, og þar sem sást i mold, var hún skraufþurr. En þótt hún liti út fyrir að vera grjót- hörð, var hún samt óslétt á yfir- boröinu, hingað og þangað, þar sem blöðin höfðu skýlt henni. Og á slikum stöðum mátti sjá eitt- hvar, sem vel heföi getað verið fótspor. — Þaö er rétt eins og einhver hafi verið hér á gangi, ekki alls fyrir löngu, sagði Harold. — Það virðist svo, sagði hinn, samþykkjandi. — Þér kunnið að hafa tekið eftir þvi, að svona för sjást ekki nema á þessum hluta garðhjallans. Það er eftirtektar- vert og ef til vill þýðingarmikið, þegar athuguð er afstaöa þessara bletta. Þér vitiö, að við erum vestanmegin við grasvöllinn. Nú skulum viö athuga, hvort nokkur mælir með þeirri skoðun, sem ég hef verið að skapa mér. Bak við hjallann, sem þarna var fimm til sex skref á breidd, voru runnar og siðan tók við trjá- belti. Priestley stakk stafnum sinum þar sem mest var um fótsporin og hélt siöan áfram hringferð sinni um grasvöllinn. — Mig langar til aö athuga þessa runna, sagöi hann, — en ég vil ekki ganga yfir hjallann, ef ske kynni, að ég skemmdi þessi spor. Ef við göngum völlinn á enda, getum við komizt þaðan inn i runnana. Runnarnir voru, eins og allt annað kring um húsið, I megnustu vanhirðu. Þeim gekk seint að komast gegn um þá. Harold gekk á undan. Loksins komust þeir þó 39. TBL. VIKAN 37

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.