Vikan


Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 32

Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 32
KONAN I SNÖRUNNI ll.kafli. Kliourinn i salnum var brátt þaggaður niður og hlé varö á réttarhaldinu meðan dómarinn og Everley töluðu saman I hálfum hljóðum. Loksins kinkaði dómarinn kolli, óþolinmóðlega og ávarpaði réttinn aftur. — Þar eð það hefur komið fram, að önnur merki en eftir snöruna, hafa fundiztá likiiiinnar látnu, er réttarhaldinu frestað, til þess að lögreglan fái tækifæri til frekari rannsóknar. En áður vil égyfir- heyra tvö vitni. Viljið þér, Sir William Rolsford, segja réttinum árangur skoöunar yöar á likinu? , Sir William settist I vitna- stólinn, eins og sá, sem sliku er alvanur. — Ég hef litlu við að bæta vitnisburðinn, sem þér heyröuö áðan, herra dómari. Asamt Grocott lækni hef ég athugað llkið og þá sérstaklega hálsinn. Þessi fingraför, sem vitnið gat um, eru alveg vafalaus, enda þótt erfitt sé að finna þau, Þar sem þau eru næstum horfin fyrir snörufarinu, verður aö álykta, að þau séu eldri. Og eftir öllum llkum að dæma, eru þau eftir mannsfingur. — Er þaö álit yöar, Sir Williamr að þessi för hafi veriö nægileg til þess að bana stúlkunni? — Já. Þau liggja þannig, að þrýstingurinn hefur nægt til þess að loka fyrir barkann. Sir William veik frá, og ungfrú Carroll var kölluð fyrir. Hún var aðallega spurð um athafnir ungfrú Bartlett, siöustu dagana. Hún gaf þær upplýsingar, sem hún hafði gefið Hanslet, deginum áður. Siðan sleppti dómarinn henni og sleit þvinæst réttinum, með nokkrum hátiðlegum orðum, og ákvað viku frest. Hanslet kom sér út úr réttar- salnum og var svo heppinn að ná i ungfrú Carroll I dyrunum. — Afsakið, ungfrú Carroll, sagði hann, — ég vona að þér farið ekki alveg um hæl til London. Mig grunar, aö Everley fulltrúa langi til að tala við yður, áður en þér farið frá Waldhurst. — Gott og vel, svaraði hún. — Ég ætla að fara og fá mér að boröa, og svo skal ég biða I gisti- húsinu, þangað til gert verður boð fyrir mig. Dugar það? — Já, ágætlega, svaraði Hanslet. En þá greip forvitnin hann og hann hélt áfram: — Það er ekki af þvi að mig varði um það, sagði hann, — en gaman þætti mér að vita, hvað kom yður til að fá Sir William með yður hingað? — Ég vissi, að þér munduð spyrja að þessu, sagði hún brosandi, — og mér er alls ekkert um geð að svala forvitni yðar. Eins og ég sagði yður I gær, hef ég alla tið verið hjartanlega sann- færð um, aö Cynthia sáluga heföi aldrei farið að fremja sjálfsmorð. Ég vissi, að það hlaut að vera einhver misskilningur, og fór að hugsa um, hvernig ég gæti komizt aösannleikanum. Og þá datt mér 1 hug Sir William, sem er gamall Vinur föður mins. Eftir að þér voruð farinn, fór ég til hans og fékk hann til aö koma með mér hingað. Þegar hér var komið sam- talinu, kom Sir William til þeirra og Everley með honum. — Þetta er Hanslet, fulltrúi frá Scotland Yard, sagði Everley. — Sir William ætlar að vera svo vænn að koma stundarkorn I skrif- stofuna til min. Kannski vildir þú þá koma lika, Hanslet, og ef ungfrú Carroll vildi .... — Ungfrú Carroll hefur þegar lofað að biöa hér I nokkra klukku- tima, sagði Hanslet. — Mér þætti gaman að koma meö ykkur Sir William, ef ég má. — Velkomiö, hvað mig snertir, sagöi Sir William. — Ég þekki Hanslet fulltrúa vel af afspurn. Þeir karlmennirnir fóru nú til skrifstofunnar, en ungfrú Carroll • áleiðis til gistihússins. Þegar komið var I skrifstofuna, sneri Everley sér aö Sir William. — Ég verö að játa, að þessar siðustu upplýsingar komu yfir mig eins og þruma úr heiðskiru lofti, þvi að Grocott læknir gaf ekkert þvlllkt I skyn, eftir að hafa skoðað likið I gær. — Ég held varla, að þaö sé hægt að áfellast lækninn, svaraði Sir William. — Hann fann likiö með snöruna um hálsinn og úr- skuröaöi, sem alver var rétt, að um kyrkingardauöa væri að ræða, eins og llka lá I augum uppi, svo að jafnvel ég hefði ekki hikað viðaösegjaþaösama. En ungfrú Cárroll, sem er okkar I milli sagt, bráðgreind stúlka, gat talið mér, með óbifandi sannfæringu sinni, trú um, að stúlkan hefði aldrei farið að fremja sjálfsmorð, og þvl kom ég hingaö, I von um að geta fundið aðra skýringu. Ég fór þvl til Little Moreby I morgun, til læknisins og hann var reiðubúinn til aö athuga llkið með mér. — Það var heppilegt, að þér geröuð það, Sir William, sagöi Everley með mikilli aðdáun. — Eftir framburði yðar fyrir rétt- inum að dæma, ætti einhver aö hafa kyrkt stúlkuna fyrst og hengt hana síðan upp I snöru, þar sem hún svo fannst? — Það er varla hægt að segja, að það sé óyggjandi, svaraði Sir William varkárnislega. — Miklu fremur vildi ég segja, að þetta sé möguleiki, sem ekki má ,láta órannsakaðan. Fingraförin — ef það eru þá fingraför — eru orðin svo danf, að varla er hægt aö hafa mikið gagn af þeim. Ég skal játa, að fyrst þegar ég leit á llkið, fannst mér sjálfsagt, að snaran hefði kyrkt stúlkuna, og það var ekki fyrr en eftir mjög nákvæma skoðun, aö ég fann önnur merki. Og svo fann ég, eftir stærð þeirra og afstöðu, að þau væru eftir meöalstóra karlmannshönd. Til dæmis gætu þau veriö eftir mlnar hendur, stærðarinnar vegna. Og ef þetta eru karlmannshendur, vil ég álykta, að maðurinn hafi staöið bak viö stúlkuna, þegar hann kyrkti hana. — Ég skil. En er hægt að segja um það, hve löngu eftir kyrkinguna snaran var sett um hálsinn? — Ef svo er, aö stúlkan hafi verið kyrkt af mannahöndum, og ég biö yður muna, að ég vil ekki fullyrða þaö fortakslaust, hefur snaran verið sett um hálsinn strax á eftir og hert að. Annars væru förin á hálsinum ekki eins og þau eru. Everley leit á Hanslet og brosti ofurlltiö. Siðan sneri hann sér að Sir William. — Ég býst ekki við aö þurfa að ónáöa yður frekar að sinni sagði hann. — Og þér viljiö náttúrulega sleppa heim sem fyrst. Everley fylgdi siðan Sir William til dyra, kom slðan inn afturogfleygðisérlstól. —Jæja, þetta er skemmtilegt mál, eða hitt þó heldur, sagði hann. — Þó aö Rolsford vilji ekki fullyrða meira en hann gerir, þá er hann vafalaust sannfærður um, að þessi tilgáta sin sé rétt. Og þá er ekki annað fyrir mig aö gera en ganga út frá þvl og haga mér þar eftir. — Það er ég llka hræddur um, sagði Hanslet brosandi. — Þar færöu skemmtilega dularfullt mál að rannsaka. — Þú skalt ekki halda, að ég ætli aö fara að leggja þaö undir mig einan, svaraði Everley gremjulega. — Þaö fyrsta, sem ég geri, er að biöja yfirmann minn að fá aðstoð hjá Scotland Yard. Yfirmaður þinn er vls til að setja þig I það, og þá færðu einu sinni almennilegt viðfangs- éfni. — Það er til, og þá ætla ég aö reyna að vinna að þvl mln megin. Ég skal gjarna játa, aö þetta mál hefur komið mér einkennilega 32 VIKAN 39.TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.