Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 15

af þeirri gerð, sem Etrúskar
notuðu.
— Hún var fallegasta stúlka,
sem ég hefi augum litið, segir
Mario Signorelli. Ég vissi strax
hver hún var. Hún hét Ursena,
nitján ára gömul og var hofgyðja
af aðalsættum.
Ég varð samstundis ást-
fanginn af henni. Og það sama
var að segja um hana. En það
var vonlaus ást, þvi að Ursena
min var látin fyrir tvöþúsund
áruih ....
Er Signorelli prófessor eitt-
hvað ruglaður?
Það getur verið.
En það er staðreynd að hann
hefir verið vel þekktur visinda-
maður, fornleifafræðingur i
áratugi. Hann hefir skrifað
margar bækur um Viterbo og
Etrúskana. Nú er von á bók frá
honum um þetta fólk, sem er svo
hulið i móðu timans og þar
verður að finna ýmsar stað-
reyndir, sem fornleifafræðingar
i þjónustu italska rikisins, eiga
liklega erfitt með að hrekja.
Og það er lika staðreynd að
kynni Signorellis prófessors af
þessari dularfullu stúlku hafa
leitt til þess að fundist hafa mjög
merkilegar fornleifar. Forn-
leifar, sem sérfræðingar i Róm
hafa reynt að gera litið úr og
jafnvel draga i efa gildi þeirra,
en sem nú eru kunnar al-
menningi.
Sjálfur er Signorelli prófessor
merkilegt sambland af visinda-
manni og dulspeking. En það
getur verið að meira samband sé
milli þessara öfga, en við gerum
okkur ljóst.
Maria, eiginkona Signorellis,
tekur þessari ást hans á Ursenu
rólega.
— Hvernig ætti ég að verða
afbrýðisöm út i konu, sem hefir
verið látin svona lengi? segir
hún.
Og Mario Signorelli segir
nánar frá þvi hvernig fundum
hans og dularfullu stúlkunnar
bar saman og hvernig hún visaði
honum á hina fornlegu manna-
bústaði, sem liklega eru það
áhugaverðasta, sem fundizt
hefur af fornleifum á þessari öld.
— Ursena tók i hönd mér og
leiddi mig að innganginum að
Riellohellunum. Þessir hellar
eru i brattri brekku i dalnum,
sem heyrir til landareign minni.
Hellarnir höfðu aldrei verið neitt
rannsakaðir, vegna þess að
ibúar héraðsins hafa alltaf
haldið þvi fram, að það kynni
ekki góðri lukku að stýra, þar
sem illir andar ættu þar heim-
kynni. Það getur jafnvel verið að
þessi hjátru stafi allt frá þeim
timum, sem Rómverjar sigruðu
Etrúska.
Þegar við komum að hellis-
munnanum, setti Ursena frá sér
krukkuna. Hún tók svo aftur i
hönd mina og leiddi mig inn i
myrkrið.
Ég varð mjög óttasleginn. Ég
var kominn til ára minna og ég
var hræddur um að hrasa i
myrkrinu og beinbrjóta mig.
Það myndi enginn finna mig
þarna, þar sem héraðsbúar snið-
gengu þennan stað af fremsta
megni. Það myndi enginn heyra
þótt ég hrópaði á hjálp.
Framhald á bls. 30.
3.TBL. VIKAN 15