Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 18

MEO GAMLA
GULLFOSSI
TIL HAFNAR
þessara skipa hafi legið hér
Iengur en i fjóra daga. Nú er
laugardagur. Sunnudagur
Englendingsins og liklega
hvildardagur lika hér,svo að fyrr
en á mánudag getum við varla
gert okkur vonir um að sleppa.
Hér leggjumst við þá fyrir legu-
færum meðal fjölda skipa
bræðraþjýða. Höfnin er mjög lit-
skrúðug f sólunni. Allir þessir
óliku skipsskrokkar með ólfkum
fánum og litum. Ný skip og gömul
skip, en i baksýn eru vel ræktaðar
hæðir og snotrar byggingar.
Bærinn Kirkwall er nokkuð langt i
burtu en i sjónauka má sjá, að
það eru mjög áberandi, litil
ibúðarhús, sem standa alveg
niður við sjó. Þau hafa gula og
græna, en einkum þó brúna liti.
Allt er þetta þó fremur óljóst, þvi
að kolareykur er mikill yfir
bænum. Nokkuð utan við hann
eruein sex flugskýli og fleiri eru i
smiðum. Flugvellir eru þar
miklir og alla daga svifur þar
fjöldi flugvéla um loftið. Þær
leika ýmsar listir og er það hin
bezta skemmtun fyrir farþegana.
Með einni af fyrstu ferðum gufu-
bátanna var Þjóðverjinn okkar og
siðan pósturinn teknir i land.
Þjóðverjinn sennilega i
fangabúðir, en pósturinn til
nokkuð skemmri dvalar, — til
eftirlits. — Þannig kemur þessi
Kirkwall mér fyrir sjónir fyísta
daginn, en nú liður óðum að
kvöldi. Stutt hálfmyrkur og þvi
næst niðdimm nótt. öll ljós eru
byrgð vegna hræðslu við loft-
árásir. Margir farþeganna
setjast nú inn við spil eða söng, en
þess á milli verður þó mörgum á
að fara á þilfar og fá sér kvöld-
göngu þetta einstaka laugardags-
kvöld. Veðurbliðan og myrkrið.
Þetta einkennilega umhverfi.
Myrkur að kvöldi er nokkuð
algengt fyrirbrigði, en að vera i
höfn, þar sem eru allt að fimmtiu
raflýst skip, og við bæ með um tvö
þúsund ibúum, — það er nokkuð,
sem ekki fylgir öllu myrkri. Fyrst
þegar út er komið hylur dimman
allt, en eftir nokkra útiveru koma
hæðirnar i ljós allt i kring sem
dökkar þústir á ljósari himin-
hvelfingunni. Stjörnurnar tindra
svo fargurlega til loftsins og á
einstaka skipi stelst ljósgeisli út
um illa byrgðan skipsglugga. t
bænum sést hins vegar ekkert
ljós. Allt þetta er eitthvað nýtt
fyrir augað, og þó er nokkur hluti
þess gamall. Leiðarljósin frá
Fróni lýsa lika hér. Frá þeim
hvarflar hugurinn aftur heim til
kunningjanna, sem kvöddu okkur
I Reykjavik fyrir fáum dögum.
Laugardagskvöld i Reykjavik! Á
bió, eða þá Borg eða íslandið! 0,
jæja! Þeir eru eiginlega ekkert
öfundsverðir þarna heima á móts
við okkur, þrátt fyrir allt! — A
likan hátt liður næsti dagur i
Kirkwall. Frá þeirri höfn er
aðeins stutt leið yfir eiði til hins
viðfræga herskipalægis Scapa
Flow, en við fáum auðvitað ekki
að fara i land. — Mikið er um
fluglistir hér! Eina flugvélina
sjáum við falla rjúkandi i höfnina
rétt hjá okkur. Hún sekkur, en
flugmennirnir þrir bjargast i
gúmmibát. Loks um kvöldið
kemur tilkynning um, að við
megum fara næsta dag. Mikill
fögnuður um borð. Skoðun er
lokið fyrir hádegi. Vegabréf far-
þega, farangur, flutningur og
skipið sjálft — allt hefir verið
metið og mælt og saklaust fundið.
Brezka Ijónið hefir sleppt okkur
vesælum úr klóm sér, og við
siglum aftur út á hafið, út i
hætturnar.
Haf — hættusvæði.
Mesta bliðskapar veður. Bara
dálitið kalt. Þaö er vist betra að
fara inn að lesa, —- eða eigum við
að spila Manna? — Nóttin
nálgast. Úthafsnótt. Það er svo
margt, sem myrkriö veit. Margra
hugur er þungur. Björgunarbeltin
til! Skipun frá skipstjóra. Þau eru
tekin fram og afhent öllum
farþegum. Menn setja þau á sig —
og brosa, en undir þvi brosi býr þó
nokkur alvara. Fæstir fara úr
fötum. Sumirsofa ágætlega, aðrir
órólegum svefni.
En eftir næturmyrkriö kemur
nýr, sólbjartur dagur. Við fljótum
vist enn? Jú, það litur út fyrir, að
svo sé. Varla hefir Gullfoss fylgt
okkur inn i eilifðina. Vissulega
erum við um borð i Gullfossi og
hvorki á betri eða verri stað. Upp
á þilfar! Út i sólina. Dásamlegt
veður! Tundurdufl! er hrópað.
Nei, það reyndist vara oliutunna.
Tundurdufl, er hrópað aftur
nokkru seinna. Vantrúaðir lita
menn til hliðar. Þetta er ekki
oliutunna. t svo sem tveggja
skipslengda fjarlægð á bakborða
flýtur ein af þessum vitisvélum
nýtizku hernaðar. Nógu saklaus
að sjá, en lymskulega teygir hún
arma sina i allar áttir. Tortima
og drepa! Það er hennar
verksvið. Aðeins tvær skips-
lengdir — og hvað þá? Nú er sem
málbeinið komist á hreyfingu i
einni svipan. — Draumarnir
höfðu verið misjafnir um nóttina
og nú var farið að segja frá. Einn
farþegann dreymdi þrjá Islenzka
fána i hálfa stöng á framhluta
Gullfoss. Annar horfði á hann
steypast á endann og hverfa i
hafið. Þessu likt var efni
draumanna, en ekkert virtist ætla
að bita á Gullfoss gamla, að
minnsta kosti ekki að sinni, þvi að
nú er siglt inn fyrir norska
skerjagarðinn.
Bergen.
Innsiglingin og bærinn eru
fögur að degi til, en þeir, sem ekki
hafa farið þar um að kvöldi og séð
ljósadýrðina, þeir hafa mikið
misst. Betur og betur sannfærðist
ég um þetta meðan Gullfoss sigldi
inn. Hér eru snarbrattar,
hrikalegar fjallshliðar, prýddar
ljósum af öllum gerðum og
stærðum, ljós frá sjávarfleti upp
á hæstu tinda. Við farþegar erum
flestir ofan þilja. Svo mikill er
töfrakraftur þessa ævintýra-
ljóma, að stúlka ein, sem ekki
hefir farið úr koju alla leiðina,
stenzt ekki freistinguna lengur.
Upp á þilfar! Allir upp! Þetta er
lika sannarlega þess viröi. Við
siglum inn á höfnina. Fyrir
augum okkar glitrar Bergen með
milljónum ljósa. Birtuljós,
augiýsingaljós, vitaljós, ljós úr
gluggum verzlunarhúsa, einka-
ibúða og leiguhjalla. Hér loga
mörg ljós i mörgum tilgangi. Ég
stend við borðstokkinn og horfi til
lands. Viö erum i þann veginn að
leggjast fyrir legufærum meðal
fjölda skipa. 011 hafa þau einhver
ljós, en ég horfi 1 land. Ljósin þar
hafa vafalaust marga sögu að
segja um verksvið sitt.
1 mikilli ljósaþyrpingu vel ég
A skemintigöngu um Isinn. Gullfoss I baksýn.
18 VIKAN 3. TBL.