Vikan

Tölublað

Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 40

Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 40
^FJÖLBREYTT gg <VEVAL | QÆRDINUEFNA^ El GLUGcnuni rg Grensdsvegi 12 sími 36625 0 kominn upp á boröstokk. — Nú tekur vindinn að lægja. Það bjargar okkur að þessu sinni. Um morguninn heyrum við i is- fréttum frá Kaupmannahöfn: „Rokiö hefir þjappað isnum saman. Hann er nú á hraðri ferð noröur og upp að sænsku ströndinni. Skip, sem eru i syðri hluta eystri rennunnar eru i mjög yfirvofandi hættu.” Huggun fyrir okkur, sem þar erum stödd. Vatn er nú á þrotum. Lokað hefir verið fyrir þvottavatn. Vatn má aöeins nota til drykkjar hér eftir. Menn gerast þvi óhreinir og skeggjaðir um borð, en kvenfólkið verður að fara aö mála yfir óhreinindin! Næstu daga komast þó margir að raun um, hve vel má nota hálfan bolla af drykkjarvatni. úr honum má bursta tennur, raka sig og þvo siðan andlit og hendur! Matur fer lika minnkandi. Nú er farið að taka mat úr björgunarbátnum og i farminn i lestunum eru sóttir nokkrir vænir dilkaskrokkar. Við sveltum svo sem ekki á næstunni þrátt fyrir allt. Lifið um borð er nú fariö að verða mjög svo vana- samt. Þetta er orðiö einskonar stórt heimili, þar sem allir þekkja vel hverir aðra. Menn fara 1 langar skemmtigöngur um Isinn i nágrenninu. Hann er allur orðinn marg saman þjappaöur og vel heldur. Þó má ekki fara i land I Sviþjóð nema meö leyfi. Tignarleg sjón er að sjá Gullfoss þarna innikróaðan af isborgum, en fögru lofar hún ekki um áframhald þessarar ferðar. Hér er ekkert hægt aö gera annaö en biða eftir stærri Isbrjótum. Næsti dagur! Hláka! Hún hjálpar. Bryderen losnar. Stóribjörn stærsti isbrjótur Dana kemur okkur til hjálpar. Hann er minni en Gullfoss, en i skrokki hans er geymdur fimm þúsund hestafla kraftur. Hann hefir þrjár vélar og þrjár skrúfur, eina að framan og tvær að aftan. Þetta breiöa ferliki nálgast. Meö dynkjum miklum mylur það Isinn, sem leikiö hefir Gullfoss okkar svo grátt. Þrír ljóskastarar hans breyta nóttu i dag. ísjakarnir veltast og molna, en veita þó töluverða mótstöðu. Jafnvel „Danmarks Stolthed”, eins og einn dönsku farþeganna okkar nefnir Stórabjörn, reynist isinn torunninn. Hann er oröinn svo marg saman þjappaður, að þykktin er orðin á annan metra. Jafnvel þótt hann sé kominn i mola, þvælist hann lengi fyrir stefni okkar. 1 dögun kemur Isbrjóturinn tsbjörn til aðstoöar Storebjörn og Bryderen. Enn er barizt við þessi svellköldu náttúruöfl. Nú I birtunni er betra að fylgjast með starfi Isbrjótanna, enda eru farþegar á stööugum hlaupum fram og aftur um þilfarið. Alls staðar er eitt- hvað að sjá. Við lærum að skilja flautumerkin. Eitt flaut, áfram, tvö flaut, stoppum, þrjú flaut, aftur á bak, — og sex flaut, erum fastir I Isnum. — Við höldum hægt áfram. Bryderen rennir meðfram hliðunum. Hann hefir nú rekizt tvisvar á okkur og beygt lunninguna litils háttar. Gárungi einn hefir þvi nefnt hann Forbryderen! Annars er auðséð á útliti þessara skipa, að þeim bregður ekki viö að rekast á. Helmingurinn af brúnni á Bryderen er t.d. beygiaður niður og yfirbyggingin er öll laus frá skrokknum. Skansinn á Storebjörn og lsbjörn á löngu svæöi beyglaður inn og viðar eru þau margdælduð. ísbrjótarnir hafa verið i stöðugri notkun á annan mánuð, svo að ekki skal undrast, þótt' einhverntima hafi verið höggið óblitt. — Þannig liöur timinn. Hægt gengur ferðin til Hafnar. Við nálgumst þó Kullen, en þá eru isbrjótarnir sendir' annaö, I aðkallandi erindum. Með Storebjörn fara fjórir farþeganna til Jótlands. Þaðan ætla þeir að fljúga til Hafnar, — en við hinir erum yfir- gefnir á Gullfossi i þokunni. — Þannig er beðið, dagarnir Höa. Ollu er þó tekið með furðanlegri ró. Timinn liður. Það er lesið, spilað, teflt, leikið á hljóðfæri, dansað, drukkið, sofið og boröað, og áfram liöur tlminn. Flestir eru löngu hættir að reikna timann til Hafnar, en á skemmri tima en þrem vikum þykjast menn sjá, aö ekki veröi komizt þangað héðan af. Menn lifa liöandi stuftd. Þýzkar og sænskar hernaðar- flugvélar eru við og við að láta sjá sig, annars skeður ekkert. Menn lifa llöandi stund, láta hverjum degi nægja sinar þjáningar, og þær eru ekki miklar hér um borö. Nægur matur og nægur svefn. Sumirgera sér glaðan dag i öli og vini, en nú er „Fossinn” vist aö verða þurr. „Koddi minn! Komdu koddi minn, góöi bezti komdu nú!” Einhver gengur fram hjá klefadyrunum og réttir ræðumanni koddann. „Já, koddi minn, — ég vissi svo sem, að þú mundir koma!” Við erum við Kullen. Kol okkar eru á þrotum. Það er komin nótt. t fjarska sést ljósbjarmi, sem óðum færist nær. tssbrjóturinn Væderen eða Hrúturinn er að koma. Hann er sendur sérstaklega til að sækja okkur, þvi að tilkynnt hefir verið, að við séum matar—, vatns— og kolalitlir. Það fyrsta, sem skipstjóri isbrjótsins segir, þegar hann er kominn I kallfæri, er þess vegna: „Vantar ykkur ekki mat strax! ’’ Hann heldur, að viö séum að veröa hungurmorða! Svo slæmt er ástandiö ekki, en fegnir erum við komu hans samt. Eftir þetta gengur ferðin tiltölulega viðburðalitið. Við siglum inn sundin i ágætu veöri, en þvi miður að nóttu, — og þó. Ljósin báðu megin sundsins er lika á horfandi, en við höfum séð svo mikiö af fallegum ljósum á þessari leið að þau eru engin nýjung lengur. í myrkrinu mótar fyrir turnum Krónborgarkastala — en inn á Hafnar höfn siglum við flestir farþeganna sofandi. í Höfn. A tuttugasta degi, klukkan 3,30 að nóttu, — eða morgni er lagzt að Toldboden 1 Höfn. Þar með er feröinni þó ekki lokið. Höfnin er full af is, og klukkan er oröin fjögur að degi, þegar Gullfoss er kominn á sinn venjulega bás nærri Strandgade! Við Löngullnu liggja skipin hlið við hlið með stefnin að hafnarbakkanum. Viða eru menn að þvo og mála skip. Þeir þurfa enga vinnupalla. Nú er hægt að standa á isnum við vinnuna! —■ Gullfoss er dældaður milli allra banda. Stórmerkilegt, hvaðhannhefir þolaö. Jæja, en til Hafnar erum við þá komin eftir tuttugu daga ferð frá Reykjavik. Þetta er mér sagt, að sé lengsta ferð milli Reykjavikur og Kaup- mannahafnar, sem Gullfoss nokkurn tima hefir farið og mesti is, sem hann hefir lent i. Einn stýrimannanna sagöi mér, að hingaö til heföi alltaf ársins 1927 verið minnzt, ef um Is var að ræða, en þessi is væri langtum meiri en þá var. „Þetta er ekki mikið á við Isinn 1927”, hefir verið sagt, en hversu lengi skyldi nú verða miðað við isinn 1940? Leyfum okkur að vona, að það verði sem lengst. — EILIF ÆSKA Frámhald af bls. 21. þurfi á okkar nærveru að halda til siðferöilegs stuðnings, þvi að þetta er talsvert álag fyrir þau öll. Ert þú ekki upplagður til að koma i tennjs? 40 VIKAN 3. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.