Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 34

Skuggagil
Rétt þarna hjá var
heill lundur af eitur-
sveppum. Undir honum var
dimmt sem á nóttu, og mosi óx á
jörðinni, þvl að ekkert annað gat
þarna þrifizt. Enda þótt jurtirnar
væru tilkomumiklar i sjón, gaf
barrið á þeim frá sér sterka lykt
og það fór hrollur um mig.
Hr. Devois tók eftir þessu. - Þér
eruö að hugsa um það sem gerðist
I gærkvöldi? ■
- Já, svaraði ég. - Ég var gripin
óhugnaði af að ganga eftir ak-
brautinni og að húsinu, enda þótt
ég væri nú annars hrædd fyrir.
- Af kviða fyrir þeirri eldraun
að hitta foreldra yðar?
- Það held ég ekki, sagði ég og
hleypti brúnum hugsi. - Áður en
ég hitti þau vonaði ég, að þau
vildu ekki viðurkenna mig. Ég
vildi fara aftur til New York og til
Ellenar Randell, konunnar, sem
ég hélt vera móður mina.
- Vitið þér það, sagði hr. Devois
og leit á mig með forvitni, - að
með hverri minútunni sem liður,
finnst mér þér dularfyllri.
- Þó að ég yrði hrædd?
- Hugsanlega, játaði hann. - Þvi
að hvaö I ósköpunum ættu
þér að geta orðið hrædd við?
- Ef ég gæti svarað þvi, gæti ég
sennilega losnað við þessa
hræðslu um leið.
- Þér eigið viö, að þér séuð enn
hrædd?
- Já. Eins og er, þá er þessi
hræösla ekki sérlega mögnuð, en
samt er hún til staðar.
Hann hugsaði sig um andartak.
- Kannski hafið þér I gærkvöldi
heyrt til mln áður en þér sáuð
mig, og þolduð ekki tilhugsunina,
að hestur væri að koma, og mundi
keyra yður um koll.
- Ég var hrædd áður en ég
heyrði til hestsins, en svo þegar
ég sá yður koma ríðandi var ég
gripin skelfingu.
- Það þykir mér leitt, sagði hr.
Devois. - Þvl að hér um slóðir
verður maður að fara riðandi, til
þess að komast leiðar sinnar.
- Ég efast um, að ég komi
nokkurntíma á hestbak. Ég er
dauðhrædd við hesta. Ekki þegar
þeir eru fyrir vagni, þvi að þá er
ég nógu langt frá þeim. En að
standa hjá þeim eða sjá þá koma
á harðaspretti er meira en ég get
þolað.
- Kannski gæti ég hjálpað yður
til að losna við þetta. Hr. Devois
virtist mjög áhyggjufullur.
- Ég efast um það, sagði ég.
Stundum hef ég martröð og þá er
alltaf hestur að elta mig og ég
hleyp eins og fætur toga til að
sleppa undan honum.
-Það er afleitt, sagði hr. Devois
hægt. - Og ég skal gera allt sem ég
get til að losa yður við þetta. Það
hlýtur að vera einhver ástæða til
þessa ótta yðar og ef ég get
hjálpað yður til að finna hana, þá
munuð þér sjálfsagt hafa gaman
af að sitja á fjörugum hesti. Eða
jafnvel lötum. Þaö er afskaplega
gaman.
- Ég er hrædd um, að það verði
til einskis. En þakka yður samt
fyrir þessa hugulsemi.
- Ég veit, að nú eruð þér llka
hrædd um annað. Ég á við
áhyggjur yðar út af Ellen Ran-
dell. Gátu blaðamennirnir nokkuð
sagt yður frá henni?
- Já. Einn blaðamaðurinn sagði
mér, að uppskurðurinn hefði
heppnazt vel.
Hann dró skeyti upp úr vasa
sínum. - Ég gerðist svo djarfur að
sima til sjúkrahússins i morgun
og spyrjast fyrir. Á ég að lesa
yður skeytið, sem ég fékk sem
svar:
- Já en, hr. Devois . . .Ég var
svo hrifin, að ég kom varla upp
orði. - Já, já, gerið þér það.
- Það stendur bara: „Liðan
Ellenar Randell eftir vonum, og
uppskurðurinn tókst vel.”
- Þakka yður fyrir. Ég lokaði
augunum, svo mjög létti mér. -
Ég er yöur afskaplega þakklát.
Vitanlega er hún ekki úr allri
hættu, og verður ekki, fyrst um
sinn, en að minnsta kosti hefur
uppskurðurinn tekizt vel.
Hann rétti mér skeytið. - Viljið
þér ekki eiga það. Og ég held, að
skynsamlegast væri að nefna
þetta ekkert við rikisstjórann eða
frúna. Ég er hræddur um, að þau
séu ekki I neinum fyrirgefningar-
hug gagnvart Ellen Randell. Svo
getur þeim lika þótt það, að ég
skyldi gerast svo djarfur að
spyrja um hana, og kannski
banna mér að koma hingað fram-
vegis, og það gæti ég ekki þolað.
- Ég skal steinþegja, fullvissaði
ég hann. Ég braut þetta dýrmæta
papplrsblað saman og stakk þvl i
barm minn. - Þakka yður enn
einu sinni, hr. Devois. Þetta var
mikil hugsunarsemi af yður.
- Tilgangur minn var nú ekki
allskostar óeigingjarn, sagði
hann. - Eigum við nú ekki heldur
að tala um dvergana og svo
feröamennina, sem leita um allt
hérna, til þess að finna öltunn-
urnar þeirra.
Ég hló og nú var ég komin I gott
skap, I fyrsta sinn siðan ég kom
hingað. - Segið mér ekki, að fólk
geti verið svona bjánalegt.
- Jú, sumir eru það, sagði hann.
- Og til þess að sannfærast um
það, sting ég uppá, að við förum i
göngu upp i Catskillsfjöllinin og
fáum móður yðar eða frænkur
mlnar með okkur, til þess að gæta
þess, að allt fari siðsamlega
fram.
Ég hló. - Ég skal ekki neita þvi,
aö þetta gæti verið freistandi. Og
ekki slzt ef maður hefur einhvern
vernarengil með sér.
Hann skrikti ofurlitið. - Ég get
séð, að þér éruð siðsamlega
sinnuð. Og talsvert huguð.
- Ég er nú ekki sérlega huguð,
sagöi ég. 1 nótt sem leið vaknaði
ég við einhvern undarlegan
hávaða og var þá svo hrædd, að
ég lét loga á kertinu minu, þangað
til slokknaði á þvi sjálfkrafa.
- Golan frá Hudsonfljótinu
getur verið dutlungarfull, sagði
hann. - Ég get nú samt vel skilið,
að þér hafið orðið hrædd.
- En það var nú ekki þar með
búið. Eftir að slokknaði á kertinu,
kom einhver að rúminu, hélt mér
niöri og þrýsti kodda fyrir vitin á
mér þangað til ég var næstum
köfnuð.
Hann leit á mig og það var
ósvikin undrun og áhyggja i
svipnum. - Jane . . . .eruð þér
viss um þetta? Ég á við, voruð
þér ekki bara þegar orðin hrædd
við þetta stóra hús og yður hafi
getað dreymt þetta? ...
- Það var enginn draumur,
svaraði ég einbeitt, - og ég veit
meira að segja, hver þetta var.
- Þetta er ótrúlegt. Hver gæti
hafa tekið upp á þessu?
- Kona, sem lyktaði sterkt af
ilmvatni - allt öðru en móðir min
notar. Hún heitir Polly Theibaut
og er frænka móður minnai.
Hann kinkaði kolli dræmt. - Já,
þaö er aumingja manneskja, sem
ég vorkenni innilega. Enginn
nefnir hana á nafn. Það er
þegjandi samkomulag i húsinu,
aö enginn skuli minnast á hana.
- Gæti hún haft nokkra ástæðu
til að vilja hræða mig?
- Já, og meira en það, gæti
mér dottið i hug, Jane.
- Nei . . .ef þetta hefði verið
raunveruleg morðtilraun, væri ég
ekki hérna nú. Þetta var gert til
þess að hræða mig, afþvi að hún
sleppti takinu á koddanum og tók
til fótanna. En mér þætti bara
gaman að vita ástæðuna.
- Polly er óútreiknanleg, en þó
hef ég aldrei vitað hana gera
annað eins og þetta. En hvernig
ætti ég annars að vita það, þar
sem ég hef aldrei litið hana
augum.
- Hvernig vissuð þér þá um
hana?
- Þjónustufólk er nú lausmált,
skiljið þér. Það veit flest leyndar-
mál fjölskyldunnar i húsinu.
34 VIKAN 3. TBL.