Vikan - 18.01.1973, Blaðsíða 21

fyrr en það fær meðvitund.
— Og þessvegna finnst yður það
sjálfsagt að myrða þau þarna a
rannsóknarstofunni, hikstalaust.
Hún heyrði að Michael skellti
gafflinum á diskinn sinn. — Ann,
hvað i fjandanum ertu að þvæla?
sagði hann hvasst.
— Það sem Stahling ásakaði
doktor Mentius um, er sann-
leikur, Michael. Hann gervi-
frjóvgar stúlkur og tekur siðan úr
þeim fóstrin, til að myrða þau.
Við Hugh komumst inn á
rannsóknadeildina i nótt og
fundum þar þrjú látin fóstur.
Hún leit frá einum á annan, en
sjúklingarnir þrir virtust ekki hið
minnsta undrandi. Og Michael
var náfölur af reiði.
— Hvernig dirfistu? Þú hefui
engan rétt til að skipta þér af þvi,
sem þér kemur ekki við og þú
hefur ekki vit á!
— Rétt? Hún starði á hann. —
Hef ég ekki rétt til að vita hvað
þáð er, sem hér er að gerast? Og
hefir hann rétt til að drepa
mannlegar verur?
—• Hann hefur fullgild rök fyrir
þvi sem hann er að gera ....
— Svo þú hefur þá vitað þetta
allan timann?
— Já, að sjálfsögðu. Við vitum
það öll þrjú, þar sem þar er okkar
vegna, sem hann gerir þetta. Og
þessi afstaða þin er bæði hlægileg
og ákaflega ósamkvæm þvi, sem
þú hefur áður látið i ljós. Heima
talar þú um það af miklum fjálg-
leik, að það eigi að leyfa fóstur-
eyðingar, en hér i Sviss talar þú
um þetta sem glæp.
— Mér er þetta betur ljóst,
þegar ég hefi séð það með
Mentius virtist ekki svifast neins
til að ná settu marki, —
eilífri æsku fyrir þessa þrjá
sjúklinga sina.
Æskuensymið var það sem hann hugsaði
fyrst og fremst um.
Hann var fær og samvizkusamur
visindamaður, — en gat
hann verið blindur fyrir því
ótrúlega valdi, sem hann bjó yfir
og þvi hver átti siðferðilegan rétt?
mlnum eigin augum .... Hún
þagnaði snöggvast og kyngdi. —
Þessutan er þetta ekki sama
eðlis. Að hjálpa stúlku, sem I ör-
væntingu sinni leitar á náðir
lækna, en þetta er gert með köldu
blóði ....
— Þetta er ekki annað en mis-
skilið tilfinningaþvaður, sagði
Michael kuldalega.
— Látið mig um að skýra málið
fyrir frú Brandywine, sagði
Mentius. Þegar þér fáið að vita
hvernig og I hvaða tilgangi þetta
er gert, þá held ég að þér litið
öðrum augum á málið.
— Aldrei! sagði Ann æst. —
Hvernig þér leggið út þennan
texta, þá verður þetta aldrei
annað en morö í minum augum.
— Þarna sérðu, sagði Saliy við
manninn sinn. — Ég vissi að þetta
færi svona! Og þessvegna skellti
ég allri skuldinni á Stahling.
— Það var ákaflega óhyggilegt,
Sally, en það erum við búin að
ræða nóg. Hann sneri sér aftur að
Ann. — Ég ætla ekki að leggja út
af neinum texta, heldur ætla ég að
koma með staðreyndir. Manns-
likaminn er mjög flókin véla-
samstæða, þar sem allt verður að
falla saman, annars verður
truflun. Það sem við verðum fyrir
hvern mun að forðast, er að jafn-
vægi ruglist ekki vegna Mentas-
aðgerðanna. Ahættan er að visu
litil, en við getum samt ekki litið
burt frá henni. Við viðhöfum allar
hugsanlegar varúðarráðstafanir
til að fyrirbyggja að það komi
fyrir og það er þessvegna, sem
þau þrjú verða að eyða svo
miklum tima i rannsókna-
deildinni. Sem betur fer, hefir
ekkert komið fyrir fram að þessu.
En það er eitt, sem við höfum
komizt að hjá tilraunarottunum,
sem hafa verið sprautaðar með
Mentas, það er jafnvægistruflun i
ribonucleinsýrunni i heila-
frumunum, sem orsakar minnis-
leysi. Það er þessvegna sem við
þurfum fóstrin.
Hugh kom inn, rétt i þessu og
sagði:
— Hvað hefir minniö i lafði
Kitty með smábörn að gera?
— Það er einfalt að skýra það á
þann hátt að ef RNA minnkar af
einhverjum ástæðum, getur það
orsakað minnisleysi. Þegar
rotturnar fóru að missa minnið,
reyndum við með ólifrænu RNA,
en það bar ekki árangur. En
þegar við sprautuðum þær með
RNA úr heilum rottuunga, fengu
þær minnið aftur. Ég verð þvi að
hafa lifrænt RNA handbært, ef
einhver sjúklinga minna sýnir
nokkur merki minnisleysis. Ég
neyðist til að fá efnið úr barna-
fóstrum. Siðar, þegar ég hefi
tilkynnt árangur rannsókna
minna, verð ég ekki i neinum
vandræðum með það, vegna þess
að það er opin leið að fá efnið úr
andvana fæddum börnum á öllum
fæðingadeildum. En það er ekki
timabært ennþá. Lisl og vinkonur
hennar gerðu þetta af fúsum
vilja. Það var að visu mjög dýrt,
en þær gerðu það, án þess að hika.
Hann þagnaði andartak, svo
bætti hann við:
— Lifið er heilagt hverjum
lækni, en það eru til svo marg-
vislegar lifverur. Virus er, til
dæmis, lifvera. RNA er lika lif-
vera og stundum verður að fórna
lægri lifverum fyrir þær æðri. Að
minu áliti er það ekki rangt að
fórna mannsfóstri vegna
vitundarveru. A þvi sviði hefi ég
ekki samvizkubit vegna þess,
sem ég hefi gert.
Ann stóð upp.
— Hvert ertu að fara? spurði
Michael.
— Upp til að láta niður i
töskurnar minar. Það getur
meira en verið að þetta hljómi
allt mjög sennilega i eyrum
visindamanna, doktor Mentius,
en mér finnst það ekki rétt. Ég
gæti ekki hugsað mér að dvelja
hér einn dag i viðbót. Ég fer heim.
Michael tók i arm hennar, en
hún reif sig lausa og tók til
fótanna.
Fimm minútum siðar kom
Michael æðandi inn i herbergið,
þar sem hún var að troða niður i
3. TBL. VIKAN 21