Vikan - 08.03.1973, Síða 22

« LEíT AB
SPARt*
¥■
Gegnum gluggann mátti greina
ljósadýröina i Los Angeles.
Fæturna, i glæsilegum,
gljáfægðum skóm, hafði hann
lagt upp á borð. Stúlkan við hlið
hans fylgdi dæmi hans. Fætur
hennar i grænum samkvæmis-
skóm, voru bæði fagurlagaöir og
smágeröir.
Þau voru bæði með glös i
höndunum, en virtust hvorki hafa
löngun eöa þörf fyrir aö drekka
það sem i þeim var. Það var lika
stutt stund siðan hún hafði beint
skrefum sinum i áttina til hans i
kokkteilboöinu hjá Winters. Það
var auðvelt fyrir hana að fá hann
til að bjóöa henni út að borða, það
ætluöu þau að gera siðar.
Hún var mjög fögur stúlka, á að
gizka tuttugu og fimm ára (það
hélthann að minnsta kosti) örugg
i fasi, eiginlega nokkuö hrokafull,
en það var eiginleiki, sem Harry
dáðist nokkuð að.
Hún sagöi letilega: — Segöu
mér hvað þú gerir, Harry.
Og hann svaraði á sinn sérstaka
hátt: — Faðir minn er
fyrrverandi oliumilljónari. Elzti
bróðir minn ep, rikisstjóri i einu
rikinu okkar, sá næstelzti er
þekktur skurðlæknir. Fjölskylda
min hefir mörgu duglegu fólki á
að skipa og til þess að halda
jafnvæginu, þá hefi ég tekið þann
kostinn að gera ekki neitt.
— Ég hefi nú ekki beinllnis trú á
að þaö sé satt, haföi Dorinda sagt.
Bros hennar var sérstaklega
elskulegt og aðlaðandi. Harry,
kunni einkar vel við sig I nærveru
hennar.
Hann talaði um eitt og annað,
en athugaði vel i laumi þessa
stúlku, sem reyndist heita
Dorinda Bowie, en sem hann vissi
engin deili á, önnur en þau að hún
þekkti einhvern af Winters
fjölskyldunni og að hún var bæði
lagleg og glæsilega búin og að
öllum likindum vel greind.
Bonzer, þjónninn hans, tók
simann I næsta herbergi. Harry
stóð upp, bað stúlkuna
afsökunnar og fór til að svara i
simann.
— Harry? Þetta er Bernie
■B . . .
— Bernie. Það er sannarlega
gaman að heyra I þér........
— Haltu kjafti og hlustaöu.
— Hvað á svona munnsöfnuður
að þýða .......
— Haltu þér saman, Harry, I
þetta eina sinn......
Harry þagnaöi.
— Ég hefi verið að vinna að
ákveönu verkefni fyrir föður
þinn, sagði Bernie. — Ég hefi hér
það sem hann þarf á að halda, en
ég get ekki komið þvi til hans.
Þeir þjörmuöu aö mér I
Honolulu......
— Hvað? Hverjir?
— Einhver svin. Bernie var
mjög æstur. — Og eitt svinið er
hér við hlið mér og reynir að
heyra það sem ég segi. Segðu
ekkert, hlustaöu, þvi nú ætla ég
að gefa þér upp orðið og þú verður
að skilja það.
— Hver fjandinn . . . .Harry
skildi hvorki upp né niður.
— Haltu þér saman. Ég er á
flugvellinum, Pan — Am
vellinum og það blæðir úr mér ég
er eins og stunginn gris.
— Þú verður aö ná i lækni,
hrökk óvart út úr Harry.
— Ég vildi óska að ég væri hjá
gamla McGee lækni. Það var éins
og rödd hans væri aö fjara út. En
Harry hlustaöi. — Þú manst
vonandi eftir Doc MacGee? Ég
vildi óska að ég væri að hringja
frá sima gamla Docs
núna..........Harry? Röddin
varð nú svolitið skýrari.
— Þú veröur að tala viö föður
þinn og engan annan, vegna þess
að það er njósnari 1 húsi hans, það
hlýtur að vera og mér finnst það
fjandi ergilegt að deyja til
einskis.
Harry þrýsti heyrnartólinu að
eyranu, hann heyrði. andvarp og
svo varð allt hljótt.
Oti á flugvellinum hné
maöurinn i simaklefanum niður á
gólfið.
Andartaki siöar heyrði Harry
karlmannsrödd, sem hrópaöi: —
Halló, Halló. Hvern tala ég við?
Harry þagið, svo lagði hann
simann hægt frá sér.
— Hvað er að? spurði Dorinda.
— Fjandinn hafi að ég veit það,
svaraði Harry og strauk dökkt
háriö frá enninu. — Ég skildi ekki
haus eða sporð af þvi sem sagt
var. En ég ... .hmm . . . .ég
verð vist aö yfirgefa þig.
— Veröuröu það? Hún stóð upp
og hreyfingar hennar voru fullar
yndisþokka.
— Ég skal láta Bonzer ná I
leigubil handa þér. Er það ekjd i
lagi? Og svo hringi ég til þin
einhvern daginn.
Harry, sem var snarari I
snúningum heldur en flestir
héldu, var kominn fram að dyrum
og svo var hann horfinn.
Hann tók lyftuna niður i
kjallara, settist inn i bilinn sinn
og ók honum úr. Þar varð hann að
biða eftir tækifæri til að komast
inn i umferöina, en á meðan hann
beið, kom Dorinda og smeygöi sér
upp 1 bilinn til hans.
— Ég hélt ég gæti kannske verið
þér til hjálpar, sagöi hún,
alvarlega I bragði.
— Jæja? sagði Harry. — Það
gæti verið.
Svo sá hann sér færi að komast
út á götuna.
— Hvert erum við að fara?
spurði Dorinda nokkru siðar. —
Og hversvegna. Segðu Dorindu
það. Hún mjakaði sér upp að
honum.
— Við förum til flugvallarins.
Og ég gæti llka þegið að vita til
hvers. Hann var kurteis við hana
en þurr á manninn.
Bernie hafði gefið þonum upp
eitt orð, Bernie Beckenhauer,
sem var góður vinur hans frá
háskólaárunum og sem hafði
valið sér alveg furöulegt lifsstarf,
hann geröist nefnilega
einkaleynilögreglumaður.
Harry sagði við Dorindu. —
Haltu fast i hattinn þinn, stúlka
min. Og svo sté hann bensinið I
botnog þaut eftir hraðbrautinni I
átt til flugvallarins.
t biðsalnum stóö fólkið i
hálfhring og horföi forvitnislega i
áttina að simaklefanum. Jean
Cunliffe stóð innzt i hringnum,
þegar ungi öryggisvöröurinn
ruddi sér braut gegnum þvöguna.
Dyrnar að simaklefanum höfðu
opnazt og maöurinn lá hálfur
fram á gólfiö i biösalnum. Hann
var meðvitundarlaus. Digri
maðurinn úr hinum
simaklefanum, sem ennþá var
með blómsveiginn um hálsinn,
kraup við hliðina á hreyfingar-
lausum manninum. Það leit helzt
út fyrir að hann væri að rannsaka
vasa mannsins, sem lá á gólfinu.
Afsakiö,sagði öryggisvöröurinn.
- Heyrið mig nú . Þér hafiö ekki
leyfi til aö snerta neitt hér, herra
minn. *
Sjúkrabillinn kemur eftir
augnablik.
. — Afsakið sjálfur, sagði digri
maöurinn, — ég hélt að
nauðsynlegt væri aö leita að
skilrikjum hans. Vesalings
maöurinn. Hann stóð upp.
— Eg skal taka við hér, sagöi
öryggisvöröurinn.'— Vikið frá,
viljiö þið gjöra svo vel að vikja
frá. Mannfjöldinn hörfaöi aftur á
bak og svo leystist áhorfenda-
skarinn upp. Jean hörfaði með
fólkinu, hún hafði gert það sem á
hennar veldi stóö. Það var eins
gott fyrir hana aö flýta sér til
búðarinnar.
En svo kom gráklæddur mað-
ur, liklega óeikennisklæddur
lögregluþjónn, fram aö með-
vitundarlausa manninum, kraup
við hlið hans og sagði eitthvaö við
öryggisvörðinn. Svo kallaði hann
til fólksins:
— Ég vil gjarnan tala við þau
ykkar, sem eitthvaö getið frætt
mig um ferðir þessa manns. Hann
leit fast á Jean, svo hún stóö kyrr
og beiö.
Þá heyröi hún lága rödd að baki
sér: — 0, ungfrú? Ungfrú frá
gjafabúðinni?
Hún sneri sér við og $á þá lang-
leitu, mögru konuna, standa við
glerhurðina að kaffistofunni. Hún
veifaöi Jean til sin. Nú stóö hún I
miöjum barnahópnum. Jean
þekkti aftur austurlenzku telpuna
og þá litlu rauðhærðu. Magra,
gráklædda konan skagaði upp
fyrir barnahópinn.
— Hvernig liður vesalings
manninum? spurði hún með
grátklökkri rödd og leit'á Jean
sorgbitnum augum.
— Ég veit það ekki, frú, sagöi
Jean alvarlega. — Hann hefir vist
misst meðvitund. Ég held aö hann
sé ekki . . . . Ég á við að hann er
vist ekki látinn. Og sjúkrabillinn
,ér á leiðinni.
Jean sá litlu, feitu konuna, sem
sat rétt hjá þeim. Hún var með
litla ljóshærða drenginn á
hnjánum. Gráu augun hans voru
svefnþrungin.
Jean ætlaði að afsaka sig og
fara frá þeim, þegar digri
maöurinn meö blómsveiginn stóö
fyrir framan hana. — Andartak,
ungfrú. Hann pirði litlum
augunum út á milli húð-
fellinganna. — Þér vitiö liklega
ekki hvað kom fyrir vesalings vin
minn frá flugvélinni? Hann talaði
viö yður i gjafabúðinni, er þaö
ekki rétt?
— Jú — ú . . . . það gerði
hann. — En hann spurði mig
aðeins hvað símaklefarnir væru.
Hún var svolitið vandræöaleg.
— Ég skil, sagöi digri
maöurinn. Hann virtist missa
allan áhuga á Jean. — Þér voruö
sem sagt i búöinni, sagði hann
hratt og þaö var engu likara en
ásökun. — Talaði hann viö yður,
frú?
Andlit mögru konunnar var
sviplaust. — Alls ekki, sagði hún.
Nú var lögreglumaöurinn i
gráu fötunum á leið til þeirra. —
Má ég segja við yður nokkur orö,
sagöi hann við digra manninn.
Svo sneri hann sér að Jean. — Og
við yður lika.
— Ég afgreiði I gjafabúöinni,
sagöi Jean. — Má ég ekki fara
þangað á meðan þér taliö við
þennan herra?
Hann kinkaði kolli til
samþykkis og mennirnir tveir
gengu i burtu.
En magra konan hvislaði ákaft
I eyra Jean: — Þessi maður er að
ljúga. Hann er ekki vinur
vesalings mannsins. Hann lýgur.
Jean horföi á reiðilegt andlit
hennar.
— Menn segja ekki alltaf
sannleikann, sagði hún
hógværlega og gekk i áttina að
gjafabúðinni.
Nú þutu börninn allt i einu til
einkennilegs manns, sem þau
hópuðust i kringum. Hann var
Framhald á bls. 31.
22 VIKAN 10. TBL.