Vikan - 08.03.1973, Qupperneq 34

Kaupmenn- Innkaupastjórar
PRIMETTA- Sólglerau^u L973
eru komiu
Eins og umlanfarin
ár komurn við til
með að liafa |>að
bezta fáanle^a af
sólgleraugum
PKIMETTA sólgleraugu
þekkja allir
H.A. Tulinius heiidverzlun Austurstræti 14
Framhald af bls. 31.
spjaldift og dollaraseölana, sem
Jean hélt á
— Jú, alveg sjálfsagt, herra
Fairchild, kurraði hún. — Við
getur örugglega komið þvi fljótt I
kring, Jean.
Hann kinkaði kolli til frú
Mercer og gekk út úr búöinni.
Hann brosti glaðlega til Jean.
— Er hann eitthvaö skrftinn?
spurði Jean.
— Þetta er Harry Fairvhild,
sagði frú Mercer með merkis-
svip.
— Hann hefir ráö á hverju sem
hann vill. En nú biöa
viöskiptamenn eftir afgreiðslu.
Viltu sinna þeim? Jean sneri sér
að skyldustörfunum.
Frh.inæstablaði.
AST HANDAN LlFS
Framhald af bls. 19.
ilmi þess, drekkja augum minum
i hinum gullnu bylgjum þess og
sjá loks hið skæra, bjarta líf fyrir
handan það.
Ég elskaöi það! Já, ég elskaöi
það! Ég gat ekki lengur lifað
fjarri þvi eða verið ánægður eina
stund án þess að hafa það fyrir
augum. Ég vænti — ég vænti —
hvers? Ég veit það ekki — jú, ég
vænti hennar!
Nótt nokkra vaknaði ég
skyndilega við það, aö mér fannst
ég ekki vera einn i herbergi minu.
En ég var samt einn. En ég gat
ekki sofnað aftur, og eftir að ég
haföi bylt mér andvaka um stund,
reis ég upp og tók fram hiö gullna
hár til þess að virða þaö fyrir
mér. Mér fannst það jafnvel
yndislegra en venjulega og
þrungið enn meira lifi.
Gat hin dána snúið aftur?
Kossunum, sem ég haföi hlýjað
þvi meö, tókst ekki að gera mig
sælan, og ég bar það að rúmi
minu og lagöist niöur viö hliö
þess, þrýsti þvi aö vörum mlnum
likt og ástmey, sem maður vonar
að mega njóta.
Hin dána sneri aftur! Hún kom!
Já, ég sá hana, snerti hana, naut
hennar likt og hún var, þegar hún
var lifandi fyrr á tlmum, stór,
ljóshærð, þrýstin, með svöl brjóst
cg hörpulagaðar mjaðmir. Og ég
gældi við og fylgdi þessum
dásamlegu, bylgjumynduöu
llnum eftir með augunum, frá
hálsinum og til ökklans, og þær
voru þrungnar yndislegri mýkt.
Já, ég naut hennar hvern dag
og hverja nótt. Hún haföi snúiö
aftur, dauðinn, hinn fagri dauöi,
hinn dularfulli, óþekkti og
aödáanlegi dauði, kom til lifsins á
hverri nóttu.
Hamingja min var svo djúp og
heit, að ég gat ekki dulið hana
fyrir umheiminum, Ég fann til
ómennskrar gleöi nálægt henni.
Og við aö njóta þess óáþreifan-
lega, ósýnilega dauða, fylltist ég
djúpri, ólýsanlegri gleði. Engirin
elskhugi hefur nokkurn tima notiö
heitari né hræðilegri unaðar.
Ég vissi ekki, hvernig ég á'tti að
leyna hamingju minni. Ég elskaöi
þennan dýrgrip svo heitt, aö ég
gat ekki þolaö aö yfirgefa hann.
Ég bar hann þvi alltaf á mér,
hvert sem ég fór. Ég gekk með
hann um stræti borgarinnar, eins
og þessi dýrgripur væri eigirikona
min, fór meö hann inn i leikhús og
veitingahús, likt og væri hann
ástmey mín. En þeir sáu þetta og
gátu sér hins rétta til. Þeir tóku
mig og fleygöu mér I dýflissu likt
og illræöismanni. Þeir tóku dýr-
gripinn frá mér! Ó, hvllik kvöl!
Hér endaöi dagbókin..Og um
leið og ég léit hugsandi augnaráði
á lækninn,-kvaö allt I einu við
hræöilegt óp, logandi af reiði og
kveljandi þrá,- og virtist fylla
fangelsið.
„Hlustið þér,” sagöi læknirinn,
,,þaö er nauösynlegt að skvetta
isköldu vatni á þennan and-
styggil ega vitfyrring fimm sinn-
um á dag. Þetta óp var frá
Bertrand, sem varö ástfanginn af
hinni dánu.”
Ég komst viö af undrun,
hryllingi og meðaumkun og
stamaði: ,,En þetta hár — var
það — var það til I raun og veru? ”
Læknirinn stóð á fætur, opnaði
skáp, sem var fullur af flöskum
og læknistækjum, og kastaði til
min þykkum vöndli af gullnu
hári, sem flaug til min eins og
gullinn fugl yfir þvera skrif-
stofuna.
Ég skalf, þegar ég fann hina
bliðu, léttu snertingu þess. Og ég
. stóð þar, og hjarta mitt baröist af
viðbjóði og þrá, viðbjóði þeim,
sem viö finnum til viö að snerta
hluti, sem eru i sambandi viö
glæpi, og þeirri þrá, sem fylgir
freistingunni til þess aö reyna og
rannsaka eitthvað, sem er
dulrænt og bannfært.
Læknirinn yppti öxlum og bætti
við um leið: „Hvað er það, sem
hugur mannsins erekki fær um?”
34 VIKAN 10. TBL.