Vikan - 22.03.1973, Síða 35

HANSA-húsgögn
HANSA-gluggatjöld
HANSA-kappai
HANSA-veizlubakkar
Vönduð íslenzk framleiðsla.
Umboðsmcnn um allt land.
HANSA H.F.
Grettisgötu 16 . Sími 25252
þóttist vera aö prjóna. Danny
klúkti á hinum endanum — eins
lan'gt frá henni og hann komst.
Vi6 heyróum ekkert orð til þeirra,
enda var það ml alveg óþarfi.
Fyrst segir hún eitthvað við hann
og skælbrosir eyrnanna milli.
Danny færir sig um þennan eina
þumlung, sem hann átti eftir af
sófanum. Þá allt i einu fleygir hún
frá sér prjónunum og rennir sér
eftir sófanum eins og nýsmurð
elding. Danny reynir í örvæntingu
sinni að færa sig betur, en kemur
fyrir ekki. Svo snýr hún upp á sig
eins og gömul önd, sem er að
hrista af sér vatnið, og án frekari
formála er hún búin að ná taki á
honum meö einhverskonar hálf-
nelson, eins og I grisk-rómverskri
glímu. Hann gripur dauðahaldi i
sófabakið eins og maðui;, sem
hangir á klettasnös og biður
dauða sins.
Þá var það, að Sullivan ropaði
svo hátt, aö viö duttum allir ofan
af boröinu og þutum upp á loft
eins og dauöhræddar hænur.
Næsta morgun sat Danny og
horföi á morgunmatinn sinn, sem
voru ýsuflök og tvö spælegg. Og
hann hristi höfuðiö.
— Er búið aö ákveða daginn,
Danny? spuröi ég.
— Þaö vantar sosum ekki, sagöi
hann þreytulega. Þaö er á laugar-
daginn eftir þrjár vikur. Og svo
stóö hann upp og gekk út eins og
dæmdur maöur. Og sú lýsing á
honum lætur nærri. Ég vissi ekki,
hvort ég átti aö verða hryggur
eða reiður. Gamla skrukkan var
búin að klófesta hann og Danny
ræfillinn var eins og dáleidd
kanina. En hvaö gat ég svo sem
gert? Ekkert annaö en éta og það
geröum viö lika allir.
Eftir þvi sem dagarnir liöu
varð Danny daprari, en Baundy-
ekkjan virtist blómstra upp — ef
maður þá getur hugsaö sér eitur-
plöntu blómstra. Ég hef aldrei
vitað timann jafnfljótan að liða og
sama sagði Danny daglega.
Bundy-ekkjan hélt áfram aö
malla mat, eins og vitlaus mann-
eskja, og virtist meira að segja
njóta þess. Þarna komu heljar-
miklir rommbúðingar, sem heföu
getað drepiö hvern meðalmann,
og súpur, sem ilmuöu af öllu
hugsanlegu grænmeti á guðs-
grænni jörðinni.
Eitthvaö þremur dögum fyrir
brúðkaupið, eftir máltíð, sem tók
öllu fram, sem viö höfðum áður
fengiö, þurfti Danny að fara með
verkstjóranum sinum til að ná i
einhverja varahluti. Þetta var i
nokkurra milna fjarlægð og þeir
lögðu snemma af stað og ætluöu
að vera burtu til morguns. Rétt
áður en við hættum aö vinna,
kallaöi flokkstjórinn okkar á mig.
— Hérna er eitthvað til hans
McBride, náungans, sem býr meö
ykkur. Taktu við þvi og skilaðu
þvl til hans, annars set ég hausinn
á þér i hrærivélina.
Og haldið þið ekki, að þetta hafi
bara verið simskeyti! Þessi
slmskeyti eru hálfgerðir viðsjáls-
gripir, afþvl að maöur veit aldrei,
hvaö er i þeim. Þvl var þaö, að
eftir mat um kvöldiö, ráðgaöist
ég við félagana — ekki
skynsamari en þeir nú voru. —
Sjáið þið til, sagði ég, — þetta
skeyti er til hans Danny, ekki
satt? Og Danny er bezti náungi,
sem nokkurntima hefur skriðið á
jörðunni, ekki satt?
— Já, viö skulum opna það,
sagði Brannigan og stal um leið
frá mér glæpnum.
— Það gerum við. Éngum vildi
ég heldur gera smá-
greiða en manni eins og honum
Danny.
— Já, þaö er nú maður,
sem .... sagði Brannigan.
— Haltu þér saman! sagði ég, —
og svo ekki eitt orð um þetta við
nokkurn kjaft, skilurðu það?
— Ég skal vera þögull eins og
gröfin sjálf, Riley, sögðu þeir allir
i kór. Ég opnaði skeytiö og las þaö
aftur og aftur. Aður en ég áttaði
mig, haföi Sullivan það i hendinni
og glápti á það. Hamingjan má
vita til hvers, þvi að hann gat ekki
einusinni lesið dagsetninguna,
auk heldur meira.
— Segið þið mér, hvað þetta er,
sagöi McGinty litli.
— Þaö skal ég sannarlega,
sagði ég. — Hlustið þið nú á:
Danny er svei mér nokkuð
glúrinn. Hann á konu og hvorki
meira né minna en fimm krakka.
Og ekki nóg með þaö, heldur
kemur allt kraðakið hingaö frá
Irlandi á morgun.
— Þú segir þaö ekki! sagði
McGinty.
— Jú, það segi ég sannarlega.
Hlustiö þið nú á: „Elsku Danny.
Hversvegna hefurðu engan eyri
sent mér I þrjár vikur, fanturinn
þinn? Kem til þln á föstudag, ef
guð lofar. Frá elsku konunni þinni
Bridget og Shamus, Johnnie,
Tommy, Michael og Kötu litlu”.
— Guö hjálpi okkur! krúnkaði
Sullivan, og jafnvel skallinn á
honum fölnaöi upp. — Þetta gerir
allt ómögulegt fyrir okkur.
— Já, þetta veröur verra en það
var til aö byrja með, sagði
Brannigan. — Ég efast ekki um,
að sú gamla reki okkur alla út
þegar hún fréttir þetta.
— Haltu kjafti! öskraði ég. —
Þaö er ekki vlst, að hún frétti þaö
nokkurntlma. Skilurðu ekki, aö
við verðum aö koma þvl svo fyrir,
að hún frétti það aldrei. Við náum
i konuna hans Danny áður en hún
kemst hingað. Það ætti ekki að
veröa nein vandræði aö þekkja
hópinn. Viö rekum þau i gisti-
húsið hjá Hernum, og segjum svo
Danny frá þvi f kyrrþei. Hann
veit, hvað til bragðs skal taka
vona ég að minnsta kosti. Og
hugsa sér, að annaö eins skuli
koma fyrir okkur, þegar viö
höfum sex mánaða vinnu
framundan og bezta fæöi, sem
hægt er að hugsa sér.
Svona var ráðageröin hjá okkur
og virtist álika auðveld og að éta
matinn hennar frú Bundy. En
vitlaus gat ég verið, þar sem kona
Dannys hafði allan daginn til um-
ráöa, en við losnuðum ekki fyrr
en klukkan sex.
Þegar við komum fyrir hornið
næsta kvöld vorum við nákvæm-
lega nógu fljótir til þess aö sjá
heljarmikið kvenmannsflykki
strika inn I húsið meö heila hala-
rófu krakka á eftir sér.
— Sjáið þiö til! æpti ég. — Viö
höfum misst af henni! Og svo
þaut ég inn i húsið eins og leigu-
rukkari.
— Þar stóðu tvær konur, heldur
betur ófriðlegar á svipinn.
Krakkarnir skriðu um allt gólfið,
eins og engisprettur, og Kata iitla
á eftir, sem hafði náö i köttinn og
virtist helzt ætla að tæta hann I
sundur.
— Hæ, írúr minar! sagöi ég
hressilega. — Guð gefi ykkur
báöum gott kvöld. Frú min! sagði
ég við þá stóru, — vilduð þér
koma hérna út fyrir andartak og
tala við mig nokkur orð.
— Nei, það vil ég ekki! sagöi
hún og mældi mig meö augunum,
en hárin risu á henni eins og á
broddgelti. — Ég vil ekkert nema
manninn minn, hann Danny, og
ég skal lika ná I hann þó að það
ætti að kosta mig lifiö.
Bundy-ekkjan reikaði aftur á
bak, rétt eins og hún hefði fengiö
hnefahögg i andlitið. — Hann
Danny þinn?
— Já, sannarlega hann Danny
minn. Hann er mesti bölvaöur
fantur, sem nokkurntima hefur
dregiö andann á þessari jöröu, en
hann er þó ab minnsta kosti faðir
barnanna minna fimm. Og hvar
er hann?
— O, hann skilar sér, sagði
McGinty hressilega.
— Haltu þér saman, McGinty
sagöi ég, — og þér skuluð ekki
taka neitt mark á honum, frú.
McGinty hefur aldrei getað sagt
satt orð, og okkar á milli sagt, þá
hefur Drottinn aldrei Iþyngt
honum neitt verulega með heila
eða þessháttar. Ef þér viljið nú
bara.......
1 sama bili var huröinni hrundið
upp og inn gekk Danny.
Nú féilust mér alveg hendur,
en . . . .heiöur þeim, sem heiður
ber. Frú Bundy varð fljót til
svars: — Jæja, Danny, þú kemur
mátulega. Þú sérö hver hér er
komin og við skulum afgreiða
málið strax. Ég skal fyrirgefa þér
þó að þú þegðir yfir þessu, en nú
veröurðu að svara mér skyrt og
skorinort. Hvor okkar á þaö að
vera — hún eða ég? Og svo eru
12.TBL VIKAN 35