Vikan - 07.06.1973, Blaðsíða 36

SÆTAÁKLÆÐI
JW.
jmjrmy
jmjtuKu
iW,
AV,
í ALLAR gerðir bifreiða
DITIKIIBUIim
HVERFISCÖTU 72 SIMI 22677
og þangað sem ungfrú Hartnett
sat við borðið sitt. Það var eins og
hún væri hrædd um mig, og sá ótti
reyndist heldur engin imyndun.
— Komið þið hingað, Nestor og
Enright! kallaði ungfrú Hartnett.
Við stóðum frammi fyrir henni
og svipúrinn á henni var enn
grárri og skuggalegri en áður.
— Eruð þið tilbúnir að segja
sannleikann? spurði ungfrú
Hartnett.
• — Noniegekk þvert fyrir okkur.
Röddin i Con var enn skýr og
skjálftalaus, eins og endranær.
Ungfrú Hartnett andvarpaði og
kipraði varirnar. Hún lyfti
prikinu upp af borðinu, en lét það
siga aftur. Siðan benti hún á
myndina'af hinu Heilaga Hjarta.
— Krjúpið þið! sagði hún. —
Krjúpið þið frammi fyrir honum,
sem þið hafiö móðgað. Og þar
verðið þið kyrrir þangað til þið
segið sannleikann.
Viö Con krupum aftur, en nú
hafði ég bara ekkert til að hugga
mig. Það yrði ekkert upp iíf þessu
að hafa. Þessi kokhreýfeti okkar
var eittbvað svo irmantóm r g hé
gómleg. Við höfðum ekki upp úr
henni nema aðhlátur' i stað að-
dáunar. Eg var að vona að þegar
Con fengi málið, mundi hann
segja sannleikann, en sjálfur gat
ég það ekki, vegna þegjandi
samkomulags okkar Ivlröan hann
héldi sinni afstöðu til streitu, varð
ég að fylgja honum að málum.
Aftur urðu mínúturnar að
klukkutímum og klukkutimarnir
að dögum. Af baki mér hélt
kennslan áfram.
Klukkan tvö ruddis,t
smákrakkabekkurinn úr sætum
sinum og kom innan úr innri
stofunni. Þá var það, áð ungfrú
Hartnett spilaði út stóra trompinu
sinu. Hún kallaði á einn
smælingjann, litinn snáða, sem
hét John Connors, og meðan hann
beið við borðið hjá henni, skrifaði
hún eitthvað I nýja stilabók. Svo
reif hún úr henni tvö blöð, braut
þau saman, skrifaði eitthvað utan
á og rétti siðan stráknum. Svo
kom hún ásamt honum til okkar
þar sem við lágum á hnjánúm,
frammi fyrir myndinni.
1 — Ég skal gefa ykkur enn eitt
tækifæri, sagði hún við okkur Con.
— Ef þið segiö ekki sannleikann
nú, klaga ég ykkur báða íyrir for-
eldruin ykkar. Þessi drengur
hérna — hún benti a'John Connors
— fer með brélin frá mér. Jæja
þá? Hún leit á okkur á vixl.
Það vai Con, sem svaraði.
Róddin var lág og hikandi og nú
heyrði ég hann stama I íyrsta
sinn.
— Við fórum að tlna hesli-
hnetur.
— A-ha! Sigurhrósið hjá ungfrú
Hartnett kom fram I langri stunu.
— Stattuupp! sagöi hún við Con,
— og farðu aftur I sætið þitt. Siðan
tók hún annað bréfið af John
Connors og reif það I tætlur. Svo
leit hún á mig, sem kraup fyrir
framan myndina og gremjusvip-
urinn á henni var eins og grima.
En þegar hún /ávarpaði mig,
komu orðin rétt etns og ósjálfrátt
og án nokkurs sambands; við
hugsanaferil hennar. Hún var
orðin uppgefin. Ég var tapaður
sauður, svartur, óforbetranlegur
sauður.
— Ég gaf þér öll tækifæri, sagði
hún, — en þú vildir samt ekki láta
undan. En guð refsar þér á sinn
hátt. Jafnvel sökunautur þinn
sýndi af sér iðrun, enda þótt það
stafaði af hræðslu. Svo sneri hún
sér að snáðanum. — Þú getur
farið og skilað bréfinu, sem þú ert
með.
Hún sneri frá mér og skildi mig
eftir einan á hnjánum. Ég heyrði
prikið smella einu sinni eða
tvisvar niður á borðið.
— Nú vil ég, að þið hlustið öll,
sagði hún og ég vil, að þið
rennið huganum til kvala-
staðarins. Með Kristi voru kross-
festir tveir ræningjar. Annar
blótaði og guðlastaði og vildi ekki
iðrast. Hinn ávitaði hann og
iðraðist glæpa sinna, og Jesús
lofaði honum Paradísarvist. Ég
minntist þessa atviks, hvað eftir
annað, þegar þessir tveir krupu
frammi fyrir Helga Hjartanu. Þó
að ekki sé nú sami timi og fyrir
tvö þúsund árum, þá hefur mann-
kynið litið breytzt. Þið hafið sjálf
fengið að sjá það. Ég vona, að þið
hafið gott af þvi. Það var allt og
sumt. Haldið þið nú áfram.
Ég fór síðastur þetta kvöld.
Refsingunni var haldiö áfram i
heilan klukkutima eftir að hinir
krakkarnir voru allri farnir.
Brigit beið min við beygjuna á
veginum. Ég velti þvi fyrir mér,
hvað hún gæti veriö þarna aö
gera, þvi að hún átti heima i hina
áttina. Þegar ég kom móts við
hana, stóð hún upp af þúfunni, en
var enn að fitla við fiflakeðju,
sem hún hafði búið til. Ég var
næstum kominn fram hjá þegar
hún sagði:
— Meiddi hún þig mikiö?
— Nei, þetta var ekki neitt,
sagði ég.
— Þú stóðst þig vel, sagði hún
þá — miklu betur en hann Con,
sem allir eru að segja, að sé
svoddan hetja.
Con var nú enn vinur minn, svo
að ég varð að taka svari hans.
— Hann er hræddur við hann
pabba sinn. Peadar mundi stein-
drepa hann ef hann kæmist að
þessu.
Hún leit undan og fingurnir á
henni voru önnum kafnir við fifla-
keðjuna. Allt i einu fleygði hún
henni út fyrir veginn.
— Ég veit, hver sagði eftir þér.
— Það veit ég lfka. Þaö var
hann Jackeen.
— Jackeen! Hún endurtók
nafnið og i þannig tón, að það var
móðgun við skynsemina mina. —
Jackeen, þóþó! Það var hún Aine,
sem sagði eftir þér.
Nú var ég orðinn reiður. — Bull
og vitleysa! sagði ég. Það var
hann Jackeen. Vist var þaö hann.
— Nei, það var ekki hann. Ég
var við messuna i þetta sinn og
Jackeen var þar ekki. Svo að
hann hefði ekki getað sagt henni
ungfrú Hartnett frá þvi, eða
hvað?
Þessu gat ég ekki svarað.
Aine sá þig sjálf. Hún sá þig
gegn um kórgluggann. Þaö var
hún, sem sagði eftir mér forðum
og kenndi svo Jackeen um. Svona
er hún Aine þin blessuð!
Hún tók fiflakeðjuna upp aftur
og hristi hárið frá andlitinu, með
þvi að hnykkja til höfðinu. Svo
gekk hún burt,
— Þú ert bölvaður asni! kallaði
hún yfir öxl sér.
Ég horfði á eftir henni. Svo
sneri ég i áttina til Kilquane. Nú
væri pabbi búinn að lesa bréfið,
sem John Connors hefði fært
honum og mundi biða eftir mér
þegar skugginn af mér félli inn
fyrir þröskuldinn.
Tilfinningar minar þá voru ein-
göngu sálrænar og sárari en ég
hafði áður fengið að reyna. Ég
varsvikinnúr öllum áttum. Fyrst
var það hún Aine. Svo var það
þann Con, sem hafði svikið
samkomulagið, sem hann hafði
sjálfur samiö. Og loksins þegar
ég hafði kynnzt sorginni, var
henni fleygt framan i mig.
Aöeins Helga Hjartað vissi það,
en myndin hafði ekki mál.
Ég gat séö kvalirnar og
þjáningarnar, og einhvernveginn
vissi ég nú, að framvegis yrði ég
aldrei hræddur. Nú var komið
eitthvert samband milli min og
myndarinnar. Band, sem
byggðist á ranglætinu, sem við
höfðum orðið fyrir.
Aldrei framar skyldi ég vera
hræddur við ungfrú Hartnett. Ég
fór aö vorkenna henni þétta
svartamyrkur, sem trúin hennar
sveipaði hana I. Ég mundi aldrei
framar lita upp til Con eða dást að
honum álengdar. Hann yrði vinur
minn áfram, en nú mundi hann
umgangast mig eins og jafninga
Á morgun vissi ég, að vinir minir
mundu koma aftur. Ég hafði
sannað, að ég var enginn ræfili.
ER HÁVAÐINN AÐ
ÆRA OKKUR?
Framhald af bls. 15.
eins og t.d. á sjúkráhúsum, auk
þess sem reynt er að fella glerið
eins þétt i rammann og mögulegt
er. Langt bil á milli glerja eykur
36 VIKAN 23. TBL.