Vikan - 07.06.1973, Blaðsíða 40

Frvstikistur 210—510 lítra. frvstiskánar 170—310 lítra.
kæliskápar 200—360 litra, sambyggður kæli- og frystiskápur 380 litra (210 + 170)
E
) Electrolux
Vörumarkaðurinn hf.
ARMÚLA 1A. SÍMI 86112. REVKJAVÍK.

tr: wrí'‘

hlið húsbónda sins. Joseph kom á
eftir og innan tiðar voru þeir
lagðir af stað.
Joseph hafði þótt nóg um að
vera i Winfield, en það var ekkert
samanboriö við það sem búið var
að gera viö þetta þorp, sem áöur
hafði verið vingjarnlegt og
friösælt. Þetta voru beinlinis
helgispjöll, gerð i nafni framfara
og peninga.
Hann sagði viðherra Healey: —
Búið þér hér, herra?
— Ég? Nei, fjandinn hafi það.
Ég á reyndar hús hérna, ef ég
þarf að dvelja i borginni. Ég bý i
Philadelphiu og stundum i
Pittsburgh, þar sem ég hefi
mörgum hnöppum að hneppa.
Og skyndilega barst ilmur af
grasi og trjálaufi að vitum
Josephs. Falleg litil hús með trjá-
görðum og grasflötum, voru nú
meöfram veginum, álmur og eik
og þetta var eins og að losna úr
fangelsi og ganga beint inn i
himnariki, svo mikill var
munurinn.
— Þetta er fagurt, finnst þér
þaö ekki? sagði herra Healey. —
Hér búa gamlar fjölskyldur, sem
hafa verið hér síðan löngu fyrir
frelsisstriðið og stundum verður
mér á aö hugsa að fólk hafi
aldrei dáið hér, lifi hé'r eins og
múmiur, eða eitthvað, hvaö heitir
þaö nú, sem er oröið að steini,
Joe?
— Steinrunninn skógur, sagði
Joseph.
— Þú ert greindur piltur, er það
ekki? sagöi herra Healey. — Hvað
veiztu annað?
— Ég hefi lesið talsvert, sagöi
Joseph, — og ég skrifa lika vel.
— Er það svo? Ég þarf á
heiðarlegum manni að halda, til
að sjá um bókhaldiö hjá mér.
— Ég hefi ekki hugsað mér að
veröa skrifstofuþræll i dimmri
kompu. Ég vil fá vinnu við að aka
vögnunum á oliusvæðinu. Mér er
sagt að þaö sé vel borgað.
— Þú ætlar að nota heilabúið til
að byggja þitt eigið konungdæmi,
er það það, sem þú átt við?
— Ég hefi ekki átt sjö dagana
sæla, herra Healey, sagði Josieph
og yppti öxlum. — Ég þarf lika á
miklum peningum að halda.
Þessvegna kom ég til Titusville.
Ég geri hvað sem er fyrir
peninga.
Herra Healey gaf honum horn-
auga. — Ég held ég þurfi töluvert
á þér að halda. Hann husaði sig
um andartak. — Svo sagði hann
ákveðinn: — Þú átt að lesa lög.
Það er leiöin. Jæja, þá erum viö
komnir heim að lokum.
Húsið var glæsilegt, þriggja
hæða, byggt úr rauðum og hvitum
múrsteini. Það var, að visu ekki
með þeim glæsibrag, sem hús
Tom Hennessey i Green Hill, en
þetta var sterklegt og vel byggt
hÚS.
Ejyrnar voru opnaöar upp á gátt
og á dyraþrepinu stóð ung stúlka,
óvenjulega fjörleg og fögur.
Joseph gapti af undrun. Þ?tta
hlaut að vera dóttir herra
Healeys. Hún var varla komin
yfir tvitugt. Hún stóð með fram-
réttar báðar hendur, til að fagna
herra Healey, ljómandi af
ánægju.
Hann stökk af vagninum,
hneigði sig og tók ofan. Hann
sagði:
— Joe, þetta er ungfrú Emmy.
Ungfrú Emmy, elskan, ég veit
raunar ekki hans rétta nafn, en
hann kallar sig Joe Francis.
Bill kom nú, meö Haroun, sem
var meðvitundarlaus, i fanginu.
Ungfrú Emmy var sýnilega
undrandi. Hún leit til herra
Healey, til að fá einhverja
skýringu á þessu.
— Þetta er vinur Joes, búðu
handa honum herbergi og lika
handa Joe. Er það ekki hægt?
Hún sagði: — Þetta er þitt hús,
herra Healey, hér er pláss fyrir
alla vini þina. Hún hljóp upp
þrepin, fim eins og köttur. Herra
Healey horfði á eftir henni og
svipur hans var óræður. Svo gekk
hann inn i húsið og benti Joe og
Bill að koma á eftir sér.
— Ég keypti ungfrú Emmy á
hóruhúsi fyrir þrem árum, þá var
hún fimmtán ára, sagði herra
Healey i ósköp venjulegum tón,
rétt eins og það væri ekkert
tiltökumál.
Sár Harouns greru með
timanum, en hann haltraði
nokkuö lengi. Hann hafði litið en
þægilegt herbergi á loftinu yfir
hesthúsi herra Healeys. Hann
kvartaði aldrei. Hann tók lifinu
með ró og einfaldri heimspeki,
sem Joseph var um megn að
skilja.
Herra Healey greiddi Haroun
tiu dollara á viku, að beiðni
Josephs, fyrir að flytja nitro-
glycerin frá birgðastöðinni I
Titusville til borstöövanna. Tiu
mánuðum siðar fékk Haroun
átján dollara á viku og þá haföi
Joseph þrjátiu og átta dollara á
viku.
t borg, þar sem læknir og lög-
fræðingur geröu sig ánægða með
þrjátlu dollara vikukaup, mátti
þetta heita sérlega gott. Joseph
greiddi herra Healey fimm
dollara á viku fyrir fæöi og hús-
næði og það fannst herra Healey
kátbroslegt, þótt Joseph gæti ekki
séð neitt hlægilegt við það.
Herra Montrose var einn af
skrifstofumönnum herra Healeys
og hann hafði verið settur til að
leiöbeina Joseph og kenna honum
skrifstofustörf: Svo fór hann þrjú
kvöld i viku til lögfræðings, herra
Spauldings, sem herra Healey
„átti”.
Herra Spoulding kenndi honum
lögfræði og svo leið hver mánuður
af öðrum. Og það sem Joseph
komst að og lærði á skrifstofum
herra Healeys og herra Montrose,
svo ekki sé talað um hina stóru
skrifstofu herra Spauldings, gerði
hann ennþá bitrari út i lifið en
hann hafði áður verið.
— Nú er kominn timi til að taka
minn unga vin inn i fyrirtækið,
sagði herra Montrose, þar sem
^hann sat á skrifstofu húsbónda
sins yfir glasi af koniaki. — Ég
hefi haft vakandi auga með
honum i tvö ár og ég veit að það er
hægt aö treysta honum I alla
staði, svo lengi sem honum er
greitt gott kaup og hann hefir hag
af að læra.
— Það er svo, sagði herra
Healey, — ég held hann spjari sig
I framtiðinni. ,Ég sendi hann til
Corland um daginn, til að kaupa
nokkur skuldabréf, en áöur en
hann lagði af stað, kom hann til
min og sagði: — Herra Healey,
mig langar til að'kaupa skulda-
bréf handa sjálfum mér, en ég á
ekki ennþá nægilegt fé. Viljiö þér
ljá mér tvö þúsund dollara?
— Já herra, mér finnst þetta
talsverð frekja af svo ungum
manni.
’ Herra Healey brosti, en það
bros var siöur en svo óánægju-
bros.
— Hann er kaldur. Tuttugu
40 VIKAN 23. TBL.