Vikan - 07.06.1973, Blaðsíða 12

A þeim árum var það i tizku hjá heldri
mönnum bæjarins að eiga reiðhesta. Og á
hverjum sunnudegi sumarlangt fóru þeir i
skemmtiferðir upp i fjalllendið sunnan við
bæinn eða jafnvel upp til sveita. Þessar
sunnudagaferðir voru alltaf kallaðirútreiðar-
túrar, og Uiuga mér er það orð jafnan tengt
glæsibúnu fyrirfólki á föngulegum
gæöingum, miklu af smurðu brauði og dýrum
veigum á vasapelum af margvislegri gerð.
Jóreykur og ferskt fjallaloft, annarleg angan
af fólki I velsniðnum reiðfötum, hrossalykt af
svitastorknum klárum á sólheiöum sumar-
degi, lyngblær og reyrilmur I ósnortnum
áningarstað, — allt rennur þetta saman i eina
heild I huga mér, og yfir þeirri mynd hvílir
einhver upphafinn framandleiki, eins og um
ævintýri væri að ræöa. En þessi mynd er
tregablandin. Þannig fer oft, er menn
kynnast rétt i svip ævintýri, sem ekki er
þeirra. — Þetta er i rauninni gamla sagan um
Paradis og brottreksturinn þaðan.
• Ég var ekki einn af fyrirfólkinu. Ég var
aðeins hegtasveinn i fjórum þessara miklu
útreiðartúra. En fyrir mig var þetta stór-
fenglegt ævintýri, og eins og oft vill verða,
átti ég sjálfur sök á þvi, hve endasleppt það
varð. Kannske er mér þetta svo minnisstætt
vegna þess, að orsök til hins óvænta endis var
i rauninni augnabliks gleymska eða
kunnáttuleysi. Sumir mundu jafnvel kalla
það skort á réttri hegðun.
Þetta geröist sumarið, sem ég var á
fimmtánda árinu. Ég hafði verið i sveit á
hverju sumri frá þvi ég var niu ára gamall og
var þvi vanur hestum. I rauninni var ég
miklumeira en vanurhestum, ég var áfjáður
hestavinur, taumlaus aðdáandi góðra hesta.
Ég hafði lært þessa hestafjálgi af húsbónda
mlnum i sveitinni. Hann var einstakur hesta-
maður. Stundum hef ég freistazt til að halda,
aö slík hestamennska sé meðfædd gáfa. Að
minnsta kosti er ég sannfærður um, að góður
hestamaður ræktar þessa íþrótt sina af sömu
kostgæfni, næmleik og trúmennsku og sannur
listamaður temur listeðli sitt og hæfileika.
En nú er ég vist kominn burt frá efninu. Og
þó — ég var hestamaður og hafði einstakt lag
á hestum. Og ævintýrið átti ég þessu aö
þakka. Hestamennska segir jafnan til sin.
Þetta sumar fór. ég ekki I sveit. Lágu til
þess góðar og gildar ástæður. Að sjálfsögðu
hefði ég helzt kostið aö bregða ekki út af
venjunni. En ég hafði fengið ábatasamari
vinnu. Vinur föður mins, sem kunnugur var
einum helzta útgerðarmanni bæjarins, hafði
komið mér I fasta vinnu á fiskverkunarstöð
hans. Ég vann viö fiskþvottinn. Slik náð féll
aðeins fáum útvöldum i hlut. Ég var elztur af
barnahópnum, og úr þvi ég var fermdur, var
ekki um annað að ræða en ég ynni heimilinu
sem mest ég mátti. Ekki veitti af. Og fyrst
hægt var að koma mér i fasta atvinnu á
fjskverkunarstöðinni sumarlangt, kom
sveitin ekki til greina lengur.
En hestamennskan sagði til sin. Aldrei
hafði ég séð jafn glæsilegan hóp friðra fáka
saman kominn og þegar reiðhestar góð-
borgaranna voru reknir i bæinn á
laugardagskvöldum. Og brátt hafði ég komið
mér I kynni við strákana, sem sóttu hestana i
hagagönguna. Og næsta laugardag fór ég
meö þeim að sækja hestana. Hvernig svo sem
það atvikaðist, var ég viku seinna beöinn að
vera hestasveinn i daglöngum útreiðartúr.
Verkstjórinn flutti mér skilaboð útgerðar-
mannsins á föstudeginum. Eins og nærri má
geta, var ég ekki seinn til svars. Ég haföi
óvænt dottið i lukkupottinn. Ævintýrið sjálft
var I vændum.
Svo sannarlega var það ævintýri. Starfið
var mér leikur einn. Eöa öllu heldur meira en
leikur. Aldrei haföi ég gengið upp i nokkru
starfi af slikri innlifun. Það nálgaðist trúar-
12 VIKAN 23. TBL.