Vikan - 16.08.1973, Qupperneq 14

Nafnlaus bær
Margir af sjúklingum
minum kvarla yfir, aft taugar
þeirra séu aft gefa sig. Þeim
sjúklingum get ég litift hjölpaf),
en ég reyni aft skyra fyrir þeim.
hversvegna þah sé nauðsynlegt
a6 leita til sálfræðings.
I>að eru til vandamál, sem
virðast óleysanleg. þegar
maður veitir þeim fyrir sér i
einrúmi, en fá á sig allt annan
svip. ef rætt er um þau i róleg-
heitum við fólk, sem hefur dom-
greind. reynslu og skilning J>að
er þvi ekki eingöngu ráðlegt. að
leita til sálfræðinga, heldur
nauðsynlegt, ef maður sér ekki
fram úr sálarlegurn vanda-
málum sinum og finnst taug-
arnar vera að gefa sig. Kn svo
er spurl. hvort það hafi nokkra
hernaðarlega þyðingu. að ræða
vandræði sin, hvort það leysi
nokkurn vanda. Kf maður veit
sjálfur hverjar áhvggjurnar
eru. er þá til nokkurs gagns að
tala um þær við aðra'í ()g ef
maður er. þessutan. hljóðlátur
og dulur að eðlisfari, er þá
nokkur von um árangur'f
Kr hægt að mæia tauga-
þreytu, eða verða læknar og sál-
fræðingar. að styðjast við
upplysingar frá sjuklingunum
einar?
Sálarlækningar byggjast fvrst
og frernst á þvi að komast að
orsök vandamálanna. og svo á
ráðleggingum sálfra*ðings. sein
hefur reynslu og þekkingu a þvi.
hverníg hægt sé að beita sér. til
að losna við erfiðleikana. t>að
getur komið til mála. að beita
verði rottækum aðgerðum. t.d.
að breyta um Iffsvenjur.
umhverfi o.s.frv J>að er ekki
nög. að vita um orsakirnar.
Aður var látið þar við sitja. en
þeir sérfræðingar. sem fast við
þessa sjukdoma nu. eru tæpast
á þeirri skoðun. l>að verður að
beita sér fyrir lækningu sálar-
legi'a mejna. ekki siður en
likamlegra og sem betur ler. er
íólk farið að lita sk.ynsamlega á
þær staðreyndir. l>að er af. sem
áður var. þégar það var álitið
skammarlegt. að vera andlega
vanheill.
1 ymsum tilvikum er notuð
sefjun. það sem i daglegu tali er
kallað dáleiðsla. en sem er i þvi
fólgin að slaka á. til þess að hug-
urinn verði móttækílegri fvrir
seljun og þetta. á alls ekkert
skylt við tiifrabrögð.
Keyndur salfræðingur hefur
það a valdi sinu að losa um
málbeinið. jafnvel hjá þeim.
sem erfiðast eiga með að t já sig.
og getur þannig fengið vitneskju
um hvar skórinn kreppir. J>vi.
eins og áður er sagt, það er allt
annað að velta lyrir sér vand-
ræðum i einrumi. heldur en tala
um það við fólk. sem hefur
skilning og reynslu
Salgreinihg er einn liður
salar'iækninga Bæði sjúkra-
hússlæknar og aðrir sérfræð-
ingar nota sálgreiningu. þar
sem þeir alita rétt að beita
henni. Kl sjuklingur snyr sér til
sérlræðings i sálra-num sjúk-
domum. geturhann rolega talað
um vandamál sin við viðkom-
andi lækni. I>að er nauðsynlegt
að leita hjálpar. þegar ofþreyta
og sálarflækjur striða á mann.
Og þvi fyrr þvi betra.
Þess vegna tók hún báðar
hendur Peters milli sinna og
sagði. — Hlýtt handartak komið
frá hjartanu, frá óþekktri til
óþekkts. Það færðu til minningar
um mig.
Peter hló jafn hlýlega, jafn
innilega.
— Ég held nú eiginlega, að ég
muni ekki koma til með að eyða
hveitibrauðsdögunum hér, þrátt
fyrir allt. Það er betra að hann fái
að vera nafnlaus áfram.
Ég tek það sem loforð og það
veröur minning min um þig, sagði
Marianne og hélt enn um hendur
hans.
Peter virtist hálf viðutan:
— Það væri hvorki réttmætt
gagnvart þér eða væntanlegri frú.
Lestin blés og Marianne klifr-
aði upp með töskur sinar og Peter
veifaði. Lestin mjakaðist af stað.
Marianne veifaði og gekk inn i
klefa. Peter sneri sér við og gekk
inn i göngin undir teinana.
Hún var á ný ein i klefa. Hún
var syfjuð, en nú borgaöi það sig
ekki að sofna. Hún hugsaði, að
það hafi verið skemmtilegt og
indælt og það bezta hafi verið að
ekki kom til neinna vandræða.
Það var svo auðvelt að láta sér
þykja vænt um fólk, þegar það
var ekki nauðsynlegt!
Róleg og i jafnvægi, en ógreidd
og ómáluð Hún opnaði veskið og
sá pappirsmiða, sem gægðist upp
úr vasabókinni.
Hún vissi frá hverjum hann var
og hvað á honum stóð. Og að
lokum féllu samt nokkur tár, áður
en lestin hafði yfirgefið nafnlausa
bæinn.
Lestin þaut áfram einhvers
staðar i miðri Evrópu. Mistur
litaði húsin i bænum grá, en utar
sáust slkisbakkarnir, gulir og
grænir.
Inni i lestinni var nýbúið að
kveikja ljósin. A göngunum voru
fáir eftir. Fjögurra barna móðir
bagsaði með smurbrauðspakka,
þvi fjölskyldan var nýkomin og
börnin vildu fá mat: annars var
allt rólegt. Flestir höfðu ferðazt
allan daginn og fundið sin sæti,
sátu nú og lásu eða ræddu viö
sessunauta, sem fáum timum
áöur voru þeim ókunnir. Fáeinir,
sem áttu fyrir sér heillar nætur
ferðalag, röltu rólega i gegnum
vagnana i von um að finna i tæka
tiö tóman klefa, draga niður
glug-gatjöldin og einoka heilan
bekk.
Einn svona „skipuleggjari”
þóttist hafa fundið það, sem hann
sóttist eftir. 1 klefa einum sat ung
kona djúpt niðursokkin i þykka
gráa bók. Ef hún ætlaði Uka að
ferðast alla nóttina, þá gátu þau
-strax dregið niður gluggatjöldi«i
Framhald á bls. 34