Vikan - 16.08.1973, Qupperneq 23

lYight
aiull
TIGRIS
straufría sængurfataefnið er nú fyrirliggjandi í mörg-
um mynztrum og litum.
Einnig í saumuðum settum. Kærkomin gjöf, hverj-
um sem hlýtur.
Sparið húsmóðurinni erfitt verk, sofið þægilega og
lífgið upp á litina í svefnherberginu.
Reynið Night and Day og sannfærizt.
SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFELAGA
» Innflutningsdeild
SAMBANDSHÚSINU RVÍK, SÍMI 17080
hver i fjölskyldunni, sem gerði
þetta. Þetta var Peter ætlað og þá
skipti það ekki máli, hvort Sandy
fylgdi með.
— Nei, nei, það getur ekki verið
satt!
— Það vill auðvitað enginn
kveða upp úr um það, heldur þú
ekki að það hafi verið Ernest,
sem gerði þetta?
— Þú átt þó ekki við, að hann
hafi fyrirfarið sinu eigin barni?
Mig hryllti við þessari hugsun.
— Það getur verið að Frances
hafi gert það, sagði hún, myrk á
svipinn. — Og svo hefir Ernest
séð fyrir Peter, til að hefna sin.
— Það held ég ekki, sagði ég. —
Það væri kannski hægt að trúa
einhverju sliku um Ernest, vegna
þess að hann er sjúkur maður, en
ég trúi þvi ekki samt. En hvað gat
komið Frances til að fremja slikt
ódæði? Getur þú gefið skýringu á
þvi?
— Vegna peninganna. Allir
peningarnir, sem þau eru alltaf
að hugsa um, ganga þá til hennar
eigin barna.
— Mér finnst það nú ekki nægi-
leg ástæða.
— Hún hataði Elisabeth! sagði
Amy æst. — Það var augljóst.
Hún hataði Söru og hún hataði
Elisabeth!
— Það getur verið að hún hafi
hatað hana, en það er ekki þar
með sagt, að hún hafi myrt hana.
— Þú getur trúað þvi, sem þér
finnst sennilegast, sagði hún ró-
legri, en finnst þér ekki undar-
legt, að þú skildir sofna svona
fast? Það var einkennilegt, þegar
ég sofnaði. Það hefir aldrei komið
fyrir mig, þegar ég hefi þurft að
hugsa um börnin, ekki fyrr en
þetta sinn.
— Ég hafði sjálfsagt drukkið of
mikið, sagði ég.
— Það getur verið, en ég drakk
aðeins mjólk. Hún vissi, að ég
drakk alltaf mjólk með börnun-
um, áður en ég fór út með þeim.
Hún getur hafa sett eitthvað i
mjólkina mina.
— Hún var ekki einu sinni
heima, þegar þetta skeði. Hún
hafði farið eitthvað með Peter,
Sandy og Maggie.
— Það sá enginn hvenær hún
fór. Og ekki heldur hvenær hún
kom aftur.
— Ég get ekki hugsað mér
Frances sem morðingja, sagði ég
og hristi höfuðið. — Morðingi er
sjúkur á einhvern hátt, en það er
Frances ekki.
— Hvað veizt þú um það, hún
getur verið meira eða minna
geggjuð. Hún vill láta lita út fyrir
að hún sé mjög hyggin. Ernest er
lika greindur, en hann er nú samt
eitthvað skritinn! Það vita allir.
Heldurðu ekki að þau séu öll
meira eða minna galin, vegna
þess að þau eru svona auðug og
heita Sanders.
Svo bætti hún við: — Minni auð-
ur en þetta, getur nú gert fólk,,
undarlegt.
— Ég held að Ernest kæri sig
ekki mikið um peninga, sagði ég.
— Hann hefir heldur ekki gert
það peninganna vegna, heldur til
að hefna sin, sagði hún, undrandi
yfir heimsku minni. — Til að
hefna sin.
— Það sem skeði við vökina,
var ekkert annað en slys, sagði ég
ákveðin.
— Eftir miðdegisverðinn voru
báðir drengirnir svo æstir og ,
uðu ekki um annað, en hve það
hefði verið sniðugt, sem Charles
og Ernest höfðu gert, þegar þeir
voru drengir. Þeim fannst sér-
staklega sniðugt að vefja saman
teppum og læðast út að næturlagi.
Ég heyrði til þeirra. Og ég get
sagt þér, að hefði þetta ekki skeð
og jafnvel þótt Ernest hafi nú ekki
sagað þessi göt i isinn, þá hefði
hann fundið upp á einhverju öðru,
fyrr eða siðar.
Við sátum svo hljóðar.
— Þetta skiptir ekki máli nú,
sagði Amy. — Mér kemur þetta
ekki við lengur. Látum þau bara
kála hvert öðru, ef þau láta Sandy
i friði. Þ.au eru búin að gera hon-
um nógu mikið illt. Hann getur
varla farið út fyrir dyr, það benda
allir á hann og tala um hann.
— Það getur ekki verið satt,
sagði ég, agndofa. — Þetta hlýtur
að vera eitthvað, sem þú imyndar
þér.
— Hversvegna heldurðu að
hann fari ekki i skólann? Börnin
láta hann ekki i friði og spyrja
hann stöðugt, hvort hann hafi
drekkt Peter. Þau hafa spurt
hann hvort hann hafi hrint Peter i
vökina. Kennslukonan sagði mér
það. Börnin heyra foreldra sina
tala um það heima. Hún var með
tárin i augunum.
— Amy, svona máttu ekki ’
hugsa. Fólk gleymir þessu og all-
ir sem þekkja Sandy vita að hann
myndi aldrei gera neitt þvi slikt.
Ég faðmaði hana að mér og hún
reyndi að þurrka tárin.
— Það eitt er öruggt, að eitt-
hvað hræðilegt skeði þetta kyöld.
Sandy sá eitthvað, en hann fæst
ekki til að segja hvað það var.
— Hann gleymir þvi fljótlega,
ef enginn talar um það, sagði ég
hughreystandi og stóð upp til að
ná i kassann, sem ég hafði skilið
eftir fram á gangi. Ég tók upp
gjafirnar, sem ég hafði keypt
handa þeim.
— Viltu leggja þetta undir jóla-
tréð fyrir mig? Þetta er smávegis
frá mér til ykkar Sandy.
— En hvað þetta er fallega
gert. Þú hefðir ekki átt að vera að
þessu. Þér veitir ekki áf öllum
þinum peningum.
Við sátum svo um stund og töl-
uðum um barnið, sem ég átti von
á, um jólin og svona sitt af hverju,
þangað til hringt var dyrabjöll-
unni.
— Þetta hlýtur að vera Charl-
es. Ég bað hann um að sækja mig
hingað.
En það var ekki Charles, sem
stóð á tröppunum, það var Ern-
est.
Það var farið að snjóa, þegar
við ókum heim á leið. Ernest
sagði ekki neitt og ég gat ekki lát-
ið mér detta neitt i hug, til að
brydda upp á samtali.
— Hvernig liður Sandy? spurði
hann samt eftir nokkra stund.
— Honum liður ekki rétt vel.
Hann er hættur i skólanum. Hin
börnin láta hann ekki i friði.
— Þetta grunaði mig. Það er
einmitt það sem hægt er að búast
við af fólkinu hér.
Við þögðum svo, þangað til
hann stöðvaði bilinn, fyrir fram-
an aðaldyrnar á Sanders Hall.
— Svo þér hafið ákveðið að
verða kyrr hérna, sagði hann.
— Ég hefi lofað Charles þvi að
dvelja hér„ þangað til Joan hefur
alið barnið sitt, já og ég mitt,
sagði ég rólega. Ég ætlaði ekki að
láta hann hræða mig.
— Það getur nú ekki verið
skemmtilegt fyrir yður, eftir það
sem á undan er gengið.
— Það er að sjálfsögðu erfitt að
missa barnið sitt.
— Hversvegna komið þér yður
þá ekki i burtu? Það getur verið
hættulegt fyrir yður að dvelja
hér.
— Hversvegna ætti það að vera
hættulegt, ég get ekki imyndað
mér, að nokkur kæri sig ujn, að
Framhald á bls. 40
33. TBL. VIK.AN 23