Vikan - 16.08.1973, Qupperneq 35

JL rrfXIVÍ SÉRSTÆÐ
z\A V-JrN ÍSLENZK
indælt aö geta teygt úr sér á
heilum bekk...
Henni virtist létta líka. — Það
ver ekkert til fyrirstöðu, teygðu
bara úr þér.
— Getum við dregið glugga-
tjöldin fyrir?
— Jú, jú. Ég er líka að hugsa
um að leggja mig áöur en ég kem
á leiöarenda.
Þau drógu gluggatjöldin fyrir,
hann teygði úr sér og hún las.
Hann hafði boröaö miðdegisverð,
áður en hann lagði af stað, og
hafði nærri fest blund, þegar smá
þrusk og ljúfur ilmur fyllti
klefann. Þar sat hún og drakk
rauðvin úr plastmáli pg skar
franskbrauð, gulan ost og gúrku
með vasahnif. Andlit hennar var
ennþá lokað fyrir öllu utanað-
komandi, en hún var ekki legnur
fjarri, hún sat og vann með
fingrum og tönnum og hnif og
augum. Þaö brast örlitið i gúrk-
unni. Hún borðaði hana með
hýöinu.
Hann settist upp. Hún skar nýja
brauðsneið. Hann var að hugsa
um að segja eitthvað, en á siöustu
stundu mundi hann eftir, að hann
var með epli i töskunni. Hann tók
með nokkurri fyrirhöfn fram
vasaklút. Hann reisti borðið viö
gluggann, og breiddi úr vasa-
klútnum. Þaö var erftitt að stilla
sig um að gjóta augum til að sjá
viöbrögð hennar. Svo setti hann
eplið á miðjan vasaklútinn, og
settist aftur og horfði á hnifinn
hennar.
Hún hló og bauö honum hnifinn.
Hann þakkaöi og byrjaði að
afhýða. Hún sagði: — Það er
hollara og betra með hýöinu.
— Þetta eöli er ekki þvegið og
svo grunar mig, að það sé
sprautað með DDT.
— Þap er búiö að banna DDT.
— Heima i minni sveit eru
bændurnir sparsamir og ég dreg
það stórlega i efa, aö þeir hafi
hent DDT birgöum sínum.
Nú var eplið afhýðaö. Hann
skar þaö I fjóra hluta og erfiðaöi
viö að skera úr kjarnann, svo að
það, sem eftir var, yrði fagur-
fræðilega formaö. Hún horfði
lengi á vasakútinn og velti fram-
kvæmdunum fyrirsér: tveir bitar
við aðra brúnina —tveir bitar við
hina.
Eitt augnablik leið i þögn og svo
fann hann, aö grundvöllur var
kominn og sagði glaðlega: — Já,
það er nokkuð stórt, svo aö hálft
epli ætti að nægja i eftirmat.
Hún tók hnifinn og kom honum
fyrir á miðjum vasaklútnum. Við
hlið hans lagði hún gúrkuna og
ostinn. Þaö var ekki pláss fyrir
brauðið, svo það varð að liggja á
nakinni borðplötunni. Hún hló
smavegis og dró flöskuna upp úr
töskunni: Ég hef bara eitt glas.
— Og það getur varla talizt
vottu* um gott uppeldi að drekka
af stút, sagði hann og gekk fram á
ganginn. A leið til klefans með
pappaglas sá hann, hvar eldra
par gekk inn i klefann. En áöur en
hann var kominn að honum vour
þau komin út.
— Hvað sagðir þú við þau?
— Þrjú barnanna.... Hversu
mörg eigum við.
— Ég sagði ekkert um það, svo
imyndunarafl þeirra hefur fengið
verðugt verkefni.
Hún skenkti vininu og hann
skar brauð og ost.
— Þrjá tima i sama klefa, og
ekki eitt einasta orð, svo giftir þú
okkur allt i einu. Er ósvifið að
spyrja hvað frúin heitir?
— Frú Miller.
— Gift i alvöru?
— Hef veriö þaö. Er eitthvaö
fleira, sem þú vilt vita?
Hann andvarpaöi dálitiö
svekktur, en hló samt. — Allt i
lagi. Þá það. Spyrð þú einhvers i
staðinn!
— Ertu mjög svangur?
— Satt að segja, ja ekkert
mjög. Ég fer aö verða saddun.
— Tveggjametrakarl saddur af
einni brauðsneiö? Ég er nefnilega
svöng, þetta er miðdegisverður
minn, svo ef þú varst ekki
svangur gaztu fundið upp á ein-
hverju öðru til að byrja samtalið.
— Ég byrjaði ekkert samtal.
Ég varö svangur af að horfa á
þig-
— Heillandi. Þú værir góður i
skáldsögu eftir Turgenjev.
— Hvers vegna?
— Hefur þú lesiö eitthvað eftir
Turgenjev?
33.TBL. VIKAN 35