Vikan - 29.11.1973, Blaðsíða 8

Steinhjartað
Smásaga eftir G. Johan Andersen.
Það var ekki hjarta úr steini, heldur
hjartalaga steinn og ungi maðurinn, sem
kom með hann, var með skilaboð frá syn-
inum, sem hún missti.
Karlotta gekk raulandi gegnum
stórar, smekklegar stofurnar til
þess að opna lítidyrahuröina.
Henni leiö vel i dag og fannst hún
vera hamingjusöm, eöa nærri þvi
hamingjusöm. Henni haföi fund-
iztþaðoftarupp á sfökastiö. Ef til
vill var hún loksins að ná sér? Þó
kom enn fyrir aö sársaukinn hel-
tæki hana, svona löngu seinna.
Hún lauk upp dyrunum og
stifnaöi upp.
Hann stóö á tröppunum beint
fyrir framan hana og horföi á
hana hlýjum, brúhum augum.
— Góöan daginn, sagöi hann.
Sólin brauzt fram úr skýjum
ofan eikartrjánna i garöinum og
hár unga mannsins baöaöist i sól-
skini.
Hann sagði til nafns. — Þú hlýt-
ur aö vera frú Arnesen? sagöi
hann og brosti.
Hún stóö grafkyrr, þaö var eins
og hún óttaöist aö minnsta
hreyfing bytti enda á gjörning-
arnar.
En hún visSi aö þetta var ekki
annaö en draumsýn, sem kom
henni úr jafnvægi eitt augnablik.
Hún varö aö herða sig upp. Fáein
andartök lokaöi hún augunum,
eins og hún einbeitti sér aö þvi aö
komast til sjálfrar sin. Siöan leit
hún beint á hann og brosti örlitiö.
— Já, sagöi hún. — En þvi
miður tók ég ekki eftir hvaö þú
sagöist heita.
— Ég heiti Steinn, sagöi hann,
og brosti aftur brosinu, sem hún
þekkti svo vel. — Eg átti aö skila
kveðju frá Pedersen prófessor,
sem....
— Æ, já, þaö var alveg rétt.
Komdu inn! Hún var næstum búin
aö jafna sig eftir áfalliö, sem hún
varö fyrir aö sjá hann. Þetta var
vitaskuld Steinn Holst, stúdent-
inn, sem Pedersen prófessor
haföi hringt út af um daginn.
— Steinn gekk inn I forstofuna
og sagði kurteislega:
— Ég veit ekki hvernig ég get
þakkaö þér, frú Arnesen.
Henni fannst enn eins og hún
stæöi viö hliöina á sjálfri sér og
héyröi rödd sina segja: —
Prófessorinn sagöi, aö þú heföir
engan staö til þess aö búa á um
stundarsakir. Nú, viö erum ein
hérna I húsinu, svo aö þaö ætti
ekki aö veröa of þröngt um okkur
Þetta verður heldur ekki nema
stuttan tima.
Þegar þau sátu og drukku te i
garðstofunni, dáöist hann að út-
sýninu yfir vatniö, og hann
litaöist forvitinn um. En Karlotta
gat ekki haft af honum augun,
hvernig sem hún reyndi.
— Ég hlakka til aö búa hér,
sagöi hann.
— Þú getur fengiö aö velja milli
herbergjanna, sagði Karlotta. —
Börnin okkar eru uppkomin og
eru við nám i Osló, svo....
Hann virtist veröa hissa.
— Attu uppkomin börn?
Hún brosti. — Tuttugu og
þriggja ára læknanema og dóttur,
sem er tveimur árum yngri, og er
aö lesa guöfræöi.
— Ég á lika tvö eldri systkini,
sagöi hann og bætti brosandi við:
— Ég er yngstur. Hin tvö eru gift
og búa sitt I hvorum landshlutan-
um, en hingaö til hef ég búiö
heima á býlinu.
Karlotta stóð upp og gekk aö
dyrunum, sem sneru út i garöinn,
til þess aö leyna tárunum, sem
hún fékk i augun.
— Mamma var svolitið niöur-
dregin, þegar hún veifaöi mér i
morgun. En hún veit, aö ég kem
heim um jólin, svo aö ég geti sótt
jólatréö út i skóginn og boriö þaö
heim....
Karlotta lagöi enniö aö svalri
rúöunni. Hana langaöi til aö segja
eitthvaö, en var hrædd um aö
missa stjórn á sér, fara að gráta,
og þaö kynni aö snerta Stein illa.
— Kannski ég ætti aö fara upp
og taka upp úr töskunni, sagöi
hann.
— Já, ég skal sýna þér her-
bergiö.
Hann gekk á eftir henni upp
breiöan teppalagöan stigann meö
töskuna sina ihendinni. Hún var i
þann veginn að ganga inn gang-
inn til hægri á annarri hæö, þegar
henni snerist allt I einu hugur og
hún snéri sér svo snöggt viö, aö
honum brá viö. •
— Nei, sagöi hún, þú átt aö búa i
Péturs herbergi!
Hún horföi á hann meö trega i
augnaráöinu: Nei, þaö er ekki
hann, sem er aö læra læknisfræöi.
Eins og vant var stóö Karlotta á
tröppunum og tók á móti manni
sinum, þegar hann kom heim.
Þegar hann steig út úr bilnum
meö svárta skjalatöskuna I hend-
inni, stóö hann litla stund i sömu
sporum og hlustaði.
— Ah, sagði hann eins og hann
andaði aö sér góöum ilmi.
— Dásamlegt að hafa ungviði i
húsinu aftur. Ungi
maðurinn sat á bekk i fölu vetrar-
sólskininu og horföi út á vatniö,
meöan hann blistraði „Yester-
day”, sem þau þekktu svo vel af
bftlaplötunni.
Arne var kominn aö tröppun-
um, þegar hann leit upp og sá
opinn glugga á annarri hæö. Hann
leit á konu sina. — Herbergi
Péturs? sagði hann örlitiö ringl-
aöur.
Karlotta reyndi aö brosa, en
brosiö varö ekki eins og hún vildi
aö þaö yrði. Þess i staö hljóp hún
niöur tröppurnar, kastaöi sér i
faöm hans og grúföi andlitiö niöur
viö öxl hans.
— Þú ættir aö sjá hann, Arne,
hvislaöi hún.
— Hvern?
— Unga stúdentinn.
— Já, ég sé hann rétt brábum,
er þaö ekki, sagöi hann og brosti.
— Hann er svo lfkur...... Hún
beit á vör til þess aö halda aftur af
grátnum.
t sömu andrá stóð ungi
maðurinn upp af bekknum og
kom gangandi til þeirra eftir
trjágöngunum.
Arne staröi á hann eins og hann
tryöi ekki slnum eigin augum.
— Guö minn góöur, muldraði
hann svo lágt að varla heyröist.
Morguninn eftir þegar þau sátu
öll þrjú viö morgunverðarborðið,
sagöi Steinn: — Trjágöngin eru
mjög skemmtileg.
Arne leit snöggt á Karlottu, en
hún sat hin rólegasta og brosti.
Um leiö og Arne ætlaöi aö
standa upp til þess aö leiöa huga
þeirra að ööru, byrjaöi hún aö
tala, og hann tfúði þvi varla, hve
áhyggjula-us rödd hennar var.
Heit glebibylgja streymdi um
hann, þegar hann heyröi, aö hún
vildi segja Steini frá þvi. Þá er
hún orðin nógu sterk til þess aö
tala um þaö, hugsaði hann og
andaöi léttar.
— Tókstu eftir þvi, aö trén eru
misjafnlega stórvaxin, Steinn, og
að þau eru átján alls, niu hvoru
megin stigsins.
—■ Já, ég tók eftir þvi, aö þau
eru gróðursett mjög skipulega.
Karlotta stóð hægt á fætur og
gekk út aö glugganum. Arne
fylgdi öllum hreyfingum hennar
með augunum. Myndi hún varö-
veita þessa óvæntu rósemi?
— Komdu hingaö, Steinn, sagöi
hún.
Ungi maöurinn gekk til hennar.
— Stærstu trén voru gróöursett
fyrir átján árum. Þaö voru fyrstu
jólin litla drengsins okkar. Hann
var litli bróöirinn i fjölskyldunni
— eins og þú ert heima hjá þér —
og systkinum hans fannst, aö
hann ætti ab eiga sitt eigiö jólatré.
Við keyptum grenitré i potti og
stærri börnin skreyttu þaö handa
litla bróöur.
Hún þagnaöi viö eitt andartak
og Arne sá á öxlum hennar, aö
frásögnin var farin aö veröa
henni erfið. En þegar hún hélt
áfram, var rödd hennar enn eins
róleg og full ástúöar og áöur: —
Eftir jólin fóru stærri börnin meö
litla jólatréö út i garðinn til þess
aö gróöursetja það. Þaö var erfitt
fyrir þau þvi aö jöröin var freðin,
svo aö þau uröu aö neyta allra
krafta til þess aö koma trénu
niöur. En þau höföu þab af og á
eftir voru þau yfir sig stolt af þvi.
Og þetta varb að hefð. Áriö eftir
keyptum viö aftur sérstakt jóla-
tré handa Pétri og eftir jólin
gróöursettu systkini hans þaö.
Ariö þar á eftir var Pétur oröinn
nógu stór til þess aö taka þátt i
verkipu — viö þaö notaði hann
litla, rauöa spaöann sinn.
— Þetta er einn fegursti jóla-
siöur, sem ég hef nokkurn tima
heyrt um, sagöi Steinn lágt.
Karlotta kinkaöi kolli og horföi
á grenitrén. — Viö köllum þau
„Pétursgöng”.
— Aö hugsa sér aö eiga sin eigin
trjágöng, sagöi Steinn og brosti,
— þeir eru ekki margir, sem eiga
slikt. Hann sleit augun af greni-
trjánum um leið og hann ápuröi
likt og af tilviljun: — Hvenær dó
Pétur?
Timinn stób kyrr nokkur
augnablik. Ekkert rauf kyrröina.
Arne beibþess hvaö gerast myndi
næst.
Karlottu brá hvergi. Hún haföi
8 VIKAN 48. TBL.