Vikan - 29.11.1973, Blaðsíða 14

en hún hafði e'kki áhuga á neinu
nema hestum og öllu á Widgerie.
Frænka hennar varð undrandi,
þegar hún vildi ólm koma strax
heim, þegar skólagöngunni þarna
var lokið.
— Heldurðu að það verði ekki
ósköp dapurlegt fyrir þig að koma
heim? spurði hún.
Mia vildi ekki fara neitt annað,
en samt hélt hún ástæðunni fyrir
þvi leyndri.
Simon frændi var þvi ánægðari
með þessa ákvörðun hennar.
— Ég' hefi ekkert á móti
aukahjálp hérna heima, sagði
hann, — og Mia er betri en flestir
menn minir. .
En frænka hennár var svolitið
efablandin. — Mig langar ekkert
til að láta hana verða eins og
þessar vindþurrkuðu skjald-
meyjar, sem stjákla um i sölu-
skálunum og hugsa ekki um
annað en sauðfé og ullarverð,
sagði hún við manninn sinn,
þegar þau voru orðin ein. — Ég
vildi óska að hún fengi áhuga á
einhverjum ungum og myndar-
legum manni.
- Það kemur með timanum.
— Hún er orðin átján ára. Fram
aö þessu hefir hún sýnt meiri
áhuga á hestum en karlmönnum
hérna i grenndinni.
— Það getur verið að hún búi
yfir einhverju, sem við vitum
ekki um, var það eina, sem
maður hennar sagði.
Hestarnir sem Marion nefndi,
voru hreinkynjuðu hestarnir sem
Simon var svo hreykin i hjarta
sinu. Einn af forfeðrum hans
haföi flutt með sér fola og þrjár
gæðamerar, og frá þeim voru svo
komnir þessir hestar, sem settu
sinn svip á veðreiðarnar i
Astraliu.
Simon tamdi ekki hesta sina
sjálfur, hann lét sér nægja að sjá
fyrir góðum kynstofni og seldi þá
ársgamla, lét aðra menn um það,
að hætta lifi og limum og fjár-
munum sinum á veðhlaupabraut-
unum.
Mia elskaði þessi þokkafullu
kynbótadýr og var hvergi sælli en
i hesthúsunum, við að kemba
þeim og hugsa þeim fyrir dagleg-
um þörfum og undirbúa þá undir
það erfiði, sem biði þeirra, þegar
þeir færu frá Widgerie. Aðal-
uppáhaldið hennar var foli, sem
hún kallaði Beau vegna þess hve
undursaamlega fallegur hann
var. Hann var algerlega galla-
laus, svartur og sterklegur. Hún
hafðihugsaðum hann frá fæðingu
vegna þess að móðir hans hafði
látizt, þegar hann fæddist.
Hann var ekki nema hálfvax-
inn, þegar ljóst var, að hann átti
sér mikla framtið á veðhlaupa-
brautunum. Hún þorði ekki einu
sinni að hugsa til þess tima, þegar
tlmi hans kæmi, að yfirgefa
Widgerie og fara á uppboð i
Sydney. Það var hreinasta kvöl
að hugsa til þess.
Það var sannarlega ástða fyrir
Marion til að hafa áhvggjur af
þvi að Mia sýndi meiri áhuga á
hrossum, en öllum þeim skara
ungra manna, sem sveimuðu i
kringum hana. Þ^ir voru margir
mjög þess verðir, að koma til
greina, sem ákjósanlegir til
strangur lærdómstimi og nú hlaut
hún lika verðlaunin og þau ekki af
verri endanum, hún átti að fá
þann heiður að sjá um Jason.
—0 Charles, þakka þér fyrir,—
þakka þér kærlega fyrir, sagði
hún og henni var svo mikið niðri
fyrir, að hún kom varla upp
orðunum. — Ég skal sannarlega
hirða hann vel, já það skal ég
gera!
— Ég yrði ekki hissa á þvi, að
þú dekraðir allt of mikið við hann,
sagði Charles og það var ekki
laust við viðkvæmni i röddinni.
Einhvers staðar í fjarlægð
heyröu þau I bilflautu og faðir
hans kallaði á hann.
— Það litur út fyrir að ég verði
að hraða mér, sagði hann.
En nú lét Mia alla skynsemi
fjúka, hún vafði báðum örmum
um háls hans. — Charles, ég mun
sakna þin svo! Hvers vegna
þarftu að fara?
— Það á að gera úr mér herra-
mann og það litur út fyrir, að það
sé ekki hægt hérna I Astraliu.
— ó, Charles, ég elska þig svo
heitt, ég get ekki afborið þá hugs-
un, að þú skulir vera að fara. Mia
grét, eins og hjarta hennar væri
að springa.
— Vitleysa þú verður
ábyggilega búin að verða ást-
fangin ótal sinnum, þegar ég kem
heim aftur, sagði hann striðnis-
lega.
— Nei, aldrei, það verður aldrei
annar en þú! Aldrei!
Rétt eins og hann vissi ekki
hvað hann var að gera, beygði
Charles sig niður að henni og
kyssti hana á munninn. Hann
hafði hugsað sér að vera ekki
svona persónulegur, aðeins að
kyssa hana frændakossi, en hann
hafði ekki reiknað með Miu. Hún
þrýsti sér að honum, með öllum
sinum æskuákafa og Charles fann
hjartað slá hraðar, þrátt fyrir öll
fyrirheit.
— Heyrðu mig, stúlka min, hver
hefur kennt þér að kyssa svona?
spurði hann og stóð á öndinni. Mia
svaraði ekki, en sneri sér undan,
fól andiitið i höndum sér og grét
ákaft. Hann lagði klaufalega
höndina á öxl hennar og reyndi að
láta sér detta eitthvað I hug til að
segja við hana.
— Vertu róleg — vertu róleg!
Ég kem aftur, vertu viss um það,
sagði hann að lokum. — Og
þá vona ég að þið Jason verðið
hér, bæði tvö, til að taka á móti
mér. u
Það birti yfir ásjópu hennar. —
Já, Charles, við verðum héj-, þvi
lofa ég.
— Stattu þá við það.
Þetta skeði fyrir fjórum árum
og nú var þessi langþráði dagur
upp runninn. Charles var að
koma heim og hún ætlaði að koma
til móts við hann við ytra hliðið að
Widgerie. Þetta yrði stórkostleg-
asta stund i lifi hennar, stund,
sem hún hafði beðið eftir i fjögur
löng ár, og dreymt um af öllum
sinum ástriðufulla ákafa.
Þessi fjögur ár höfðu liðið á
skemmtilegan hátt. Mia hafði
lokið við skólagöngu sina, tekið
nauðsynleg próf, án mikillar
áreynslu. Hún var að visu svolitið
einmana I heimavistarskólanum,
hún átti litla samleið með hinum
námsmeyjunum, sem hugsuðu
aðallega um dansleiki og fatnað,
14 VIKAN 48. TBL.