Vikan - 29.11.1973, Blaðsíða 9

fullt vald á röddinni, þegar hún
svaraöi: — Það er að verða ár
sfðan.
Úti var byrjað að snjóa. Léttir,
svifandi snjóhnoðrar lögðust
hljóðlega yfir garðinn og settust á
grenigreinarnar i Pétursgöngum.
Siðdegis þennan sama dag kom
Steinn blistrandi ofan úr herberg-
inu sinu og stakk höfðinu inn i
stofuna til Karlottu og Arne.
— Fyrirgefið, hvað ég er
frakkur, en það stendur trana og
léreft uppi i herberginu. Má ég fá
það lánað?
— Auðvitað! sagði Karlotta. —
Hefurðu gaman af að mála?
— Já, ég hef gaman af öllu i
þeim dúr — mála, teikna, spila og
syngja — það kemur fyrir að ég
yrki ljóð!
— Pétur hafði lika fjölmörg
áhugamál.
— Já, það sé ég á herberginu
hans. Gitar, blokkflauta, segul-
band og margt fleira skemmti-
legt.
Þegar dyrnar lokuðust að baki
hans og þau heyrðu flautið i
honum fjarlægjast, sagði Arne: —
Liöur þér vel núna?
Karlotta hallaði sér aftur á bak
i sófanum með hálflokuð augun:
— Já, Arne, það er meira en ár
liðiö siðan mér hefur liðið eins
vel.'
— Og það er honum að þakka —
Steini?
Hún kinkaði kolli.
Arne stóð á fætur, settist við
hlið hennar i sófanum og tók
höndum sinum um hennar. Hann
hugsaði sig lengi um, áður en
hann sagði: — Ég veit ekki
almennilega, hvernig ég á að
koma orðum að þvi, sem mig
langar að segja þér.
— Ég veit, hvað þú ert að hugsa
um. Arne,
Karlotta opnaði skúffuna undir
sófaborðinu og tók mynd af Pétri
upp úr henni.
— Honum svipar ekki aðeins til
Péturs, sagði hún og horfði á
myndina. — Hann talar eins og
hann, hann er eins og hann. Það
er næstum þvi ómögulegt að trúa
þvi, að þetta sé ekki Pétur kom-
inn aftur.
— En þvi er ekki þannig varið,
sagði Arne og hélt þétt um hendur
hennar. Hann ætlaði að segja
meira, en þá opnaðist hurðin
aftur.
— Það er ég aftur, sagði Steinn,
ég verð alltaf meira og meira
uppáþrengjandi. Núna langar
mig til að biðja ykkur um að lána
mér vasann með greinunum, sem
stendur á flyglinum, til þess að
hafa módel að listaverkinu.
Maður verður að byrja á
einföldum hlutum.
— Þvi ekki að nota mig sem
módel? spurði Karlotta snöggt.
Steinn varð ráðvilltur á svipinn.
— Mundu að ég er alger byrjandi!
En ég tek boðinu yfir mig hrifinn.
Arne tók undir handlegg
hennar. — Karlotta hvislaði
hann aövarandi.
En hún vék sér undan, án þess
að Hta á hann. — Ég kem undir-
eins, Steinn!
Framhald á bls. 48
48. TBL. VIKAN 9