Vikan - 01.08.1974, Síða 17

Ég fór í boðið hjá Barkershjónun-
um af þvf að ég vissi,- að Sharon
yrði þar. Ekki svo að skilja, að ég
kunni ekki vel við Harry og
Mörshu og samkvæmin, sem þau
halda. Mér fellur einmitt vel
hvernig þau taka á móti gestum,
leyfa þeim að velja um margar
tegundir drykkja og dansa
gamaldags vangadans á rúm-
góðu stofugólfinu. Ég fékk mér
glas af bjór, kallaði eitthvað i
kveðjuskyni til Harrys og
Mörshu, og þá sá ég Sharon.
Ég gerði mér vonir um, að sá
dagur myndi renna upp, að ég
gæti litið á Sharon Harrington án
þess að fá sting i hjartað. En ég
gat það ekki enn sem komið var.
Þess vegna dró ég djúpt andann
og gekk yfir herbergið til hennar
og reyndi að láta sem minnst bera
á þvi hvað mér lá á.
Hún stóð neðan við stigann i
siðum appelsfnugulum kjól með
viðum ermum. Liturinn var litið
eitt dekkri en hár hennar. Mér
fannst eins og kjóllinn væri ótrú-
lega laus á henni. Hún var falleg
eins og lilja en jafn ósnertanleg
og tigrislæða.
Hún svipaðist um með þessu
sérkennilega fjarræna tilliti og
tvisvar sinnum leit hún framhjá
mér án þess að sjá mig. Ég nam
staðar frammi fyrir henni og beið
þangað til hún leit á mig:
„Sharon, komdu að dansa.” Ég
rétti henni meira að segja
hendina.
„Ekki núna, David. Ég er að
biða eftir Benedict Donovan.
Hann ætlar að segja mér frá nýja
leikritinu sinu. Kannski á
eftir....”
Hún þagnaði og leit yfir öxl
mér. Hún brosti til min út i annað
munnvikið og sagði: „Benedict!
En gaman! Komum út á svalirn-
ar. Þar er svo miklu kyrr-
látara....”
Ég stóð þarna án þess að hræra
legg né lið og fannst ég vera jafn
tilgangslaus og tómur brjóst-
sykurpoki og ég velti þvi fyrir
mér hvað ég gæti lengi þolað
þessa meðferð Sharon á mér.
Hvenær, spurði ég sjálfan mig,
ætlarðu að hætta að vera eins og
mús undir fjalaketti? Hvenær
ætlar ormurinn að hætta að láta
traðka á sér?
Ég reyndi að loka eyrunum fyr-
ir innri rödd minni, sem hélt
áfram að ásaka mig fyrir að láta
fara svona með mig og um leið
taldi ég mér trú um, að enn væri
ekki öll von um að krækja i
Sharon úti. Veik og dauf von um
að ég ætti eftir að heyra hana gefa
mér jáyrði fyrir altarinu i
kirkjunni.
Ég hef átt heima i næsta húsi
við Sharon frá þvi að ég man eftir
mér og mamma hefur lengi haft
augastað á henni fyrir tengda-
dóttur. Ég hef leikið mér við
Sharon frá þvi ég var smákrakki,
farið i sund með henni og á völl-
inn. Ég hef lánað henni vasa-
peninga, gert við hjólið hennar og
gert heimaverkefnin hennar i
reikningi. Ég bauð henni á fyrsta
ballið hennar, kenndi henni að
aka bil og hef gert skatta-
skýrsluna fyrir hana.
OKUNN
STÚLKA
í ÖRMUM
MÉR
Smásaga eftir G.A. Callender.
„Uppskafningsleg?” stakk ég
upp á.
Stú’.kan i rauða kjólnum hló við.
„Já, einmitt. Og þú bara lézt
hana banda þér svona frá sér..”
Hún glotti upp i opið geðið á mér.
„Hvað finnst þér ég hefði átt að
gera?” hreytti ég út úr mér.
„Lemja hana með hnefanum?”
Bros hennar dofnaði. „Heyrðu
nú,” sagði hún alvarlega. Ég var
búin að biðja þig að fyrirgefa mér
þetta.
Og hún hefði ekki getað gefið
hundinum sinum kaldrifjaðra
svar, þegar ég bað hennar daginn
sem hún varð tvitug.
Ég man hvernig hún leit á mig
bláum augum sinum, sem voru á
stærð við undirskálar af undrun
og hneykslun, þegar hún sagði, að
henni þætti vænt um mig eins og
bróður. Hún sagði, að auðvitað
þætti henni vænt um mig, en ekki
á þann hátt. Auk þess væri hún
yfir sig ástfangin af Jack Curtis...
Nú jæja, Jack Curtis entist i
fimm mánuði og á eftir honum
komu Dominic Harper, Gerald
Foster, Philip Laycock, Peter
Grant, Jeremy Morton og svo
framvegis og svo framvegis.
Suma þeirra sá hún um að losa
sig við sjálf með þvi að gera alls
konar athugasemdir um útlit
þeirra eins og hún væri að sjá þá i
fyrsta skipti. Aðra, eins og úlfinn
Gerald Foster, varð ég að sjá um
og henda út. Sem betur fer get ég
gert slikt án þess að það kosti mig
mikil átök, þvi að ég er bæði
hávaxinn og sterkur.
Meðan á öllum þessum
sviptingum stóð, beið gamli
tryggi David eins og klettur, sem
öldurnar brjóta á, og bifaðist
ekki. Og ég hélt áfram að gæla við
hugsunina um það, þegar Sharon
liti nú einu sinni almennilega á
mig og gerði sér ljóst hvers hún
hafði farið á mis og sæi sig um
hönd. Við gætum verið komin vel
á veg með að sjá mömmu fyrir
rauðhærðu barnabörnunum, sem
hún var alltaf að kvarta yfir að
eiga ekki.
Þarna neðan við stigann var ég
að gera það upp við mig, hvort ég
ætti ekki einu sinni að taka til
hendinni og hrista þennan
Donovan ærlega til, eða að
minnsta kosti svo það sæi á stíf-
straumaðri skyrtunni hans.
Einhver hreyfing i stiganum
fyrir ofan mig kom i veg fyrir að
ég gerði nokkuð þvi likt. Þar sat
stúlka: dökkhærð og grannvaxin
stúlka i rauðum kjól. Hún var ró-
leg á svip og um varir hennar lék
ofurlitið bros og augun geisluðu af
kátinu.
Ég leit á hana, mér var heitt i
skapi, og hún leit undan. En ég
greip i þetta ögrandi bros eins og
siðasta hálmstráið. An þess að
hugsa mig um gekk ég frjálslega
til hennar upp stigann. Svo settist
ég hjá henni og leit kuldalega á
hana. „Hvað finnst þér svona
fyndið?” sagði ég eins kaldrana-
lega og ég gat.
Hún leit hugrökk framan i mig,
en greinilega stóð henni ekki al-
veg á sama; hún gerði enga til-
raun til að þykjast misskilja mig.
„Já....fyrirgefðu: það var bara
hvernig hún bandaði þér frá sér.
Eins og —• eins og..”
„Flugu?” skaut ég inn i og gretti
mig. „Og var það svona afskap-
lega skemmtilegt?”
Húngautaugunumá mig. „Ekki
i raunmni, held ég. En, nú, þú ert
svo stór og hún, stúlkan — hún er
svo....’”
Augu hennar voru blá eins og
augu Sharon. En augu stúlkunnar
i rauða kjólnum virtust litið eitt
dekkri og auk þess var vingjarn-
legt blik i þeim. Ég dró andann
djúpt og fann mina heimskulegu
reiði hjaðna. Ég brosti syfjulega
til hennar og reyndi að finna eitt-
hvað, sem væri við hæfi að segja
eins og á stóð.
Loksins ákvað ég að rétta henni
hendina og sagði: „Komdu að
dansa.” Og svo bætti ég við:
„Ungfrú!” Enginn varð meira
hissa en ég, þegar hún stóð á fæt-
ur.
Eins og ég er þegar búinn að
taka fram þykir mér gaman að
dansa vangadans, en þess ber þó
að geta, að ég hef aldrei dansað
vangadans við Sharon, þvi að hún
nær mér ekki nema upp að öxl.
En þessi stúlka var hærri en
Sharon og augu hennar voru rétt
neðan við augu min i dansinum.
Þar sem við dönsuðum á
parketgólfinu hans Harrys og
hennar Mörshu virti ég fyrir mér
vangasvip hennar og tók eftir þvi
hvernig lokkarnir flögruðu i
kringum eyra hennar.
,,....segja þetta við stúlkuna
þina.” Ég missti af fyrri hluta
setningarinnar, þvi að ég var svo
upptekinn við að horfa á hárið á
henni.
„Ha?” sagði ég skilningslaus.
Hún leit á mig..” Ég sagði, að
kannski hefðir þú átt að segja
þetta við stúlkuna þina.”
31. TBL. VIKAN 17