Vikan - 01.08.1974, Page 21

hefur greinilega seinkað, sagði
frú Wain. Má ekki bjóða yður
annan kokkteil, meðan við biðum,
ungfrú Brett? — Jæja, þarna ertu
þá kominn, David.
Ungi, ljóshærði maðurinn stóð i
dyragættinni, en það var ekki
David Maclntosh, en það var
samt margt sem minnti á hann,
eitthvað við höfuðburðinn og axla
svipinn. En Celia, sem hristi
höfuðið til að afþakka annan
drykk, setti frá sér glasið, svo
tæpt á borðröndina, að það datt i
gólfið og löggin, sém eftir var i
þvi, rann út á persneska teppið.
Frú Wain horfði undrandi á þau
öll þrjú.
Celia tók um ennið. — Ó, hve
mér þykir þetta leiðinlegt...
Celia sá sem snöggvast
óánægjusvip á ásjónu Jules, en
svo áttaði hann sig. Frú Wain
fullvissaði hana um, að það gerði
ekkert til með ábreiðuna, það
væri enginn vandi að losna við
þennan blett, borðið væri lika
alltof litið og hún hætti ekki fyrr
en Celia þáði i glasið aftur.
David Farrell sat til borðs með
væri maðurinn sem ók stúlkunni,
sem ég sagði þér frá, —
slysinu...Það var eitthvað sem
minnti mig á hann og svo hét
hann lika David. Þetta vakti hjá
mér sorglegar minningar...
Hún sá það nú, þegar hún virti
Jules fyrir sér, að það var skyn-
samlegt að minnast á þetta, það
var engu likara en honum létti við
þessa skýringu.
— Veslingurinn, ég skil að þetta
hefur komið þér úr jafnvægi,
sagði Jules og lagði handlegginn
um axlir hennar. — Farrell er
ekki eins skuggalegur og þú
heldur. Hann er búinn að vinna
hjá mér...já, ég man ekki hve
lengi, en i mörg ár. En við
verðum að fá hann til að láta sér
vaxa skegg, sagði hann svo
striðnislega.
Celia losaði varlega handlegg
hans. — Viltu ekki skýra þetta
fyrir mágkonu þinni, það gæti
verið, að hún fengi rangar hug-
myndir um mig.
Celia var næstum því búin að ná þvi
marki, sem hún hafði sett sér. En það var
einhver... eða eitthvað, sem stóð i vegin-
' , um fyrir fullkominni hamingju hennar.
4 Hún varð að komast að þvi og ráða niður-
logúm hins óþekkta óvinar........
RÉFIÐ
Við áttum heima fyrir utan Dan-
, bury, sagði Celia og brosti á móti.
— Já, þar er lika mjög fagurt,
en eftir þvi sem mér hefur verið
sagt, þá hafa miklar breytingar
orðið þar. Hafið þér komið
5 þangað nýlega?
Í—-Ekkisiðan móðir min dó, það
eru þrjú ár siðan.
— Celia hefur búið i New York
undanfarið, sagði Jules, nokkuð
hvass i bragði. — Ég sagði þér að
hún hitti Clöru Hayes-Faulkner
þar.
— Ó, já, ég var búin að gleyma
þvi. Hvernig liður Clöru? Hittir
þú hana núna, þegar þú varst i
New York, Jules?
— Ég var að hugsa um það, en
hún er ekki i simaskránnni. Jules
leit á úrið. — Sagöist David ekki,
— hann er einkaritarinn minn,
sagöi hann við Celiu, — sagði
hann ekki, að hann ætlaði að
koma hingað klukkan korter yfir
eitt?
— Jú.hann sagði það, en honum
þeim, i litlu notalegu borðstof-
unni. Hann var ekki búinn að
jafna sig eftir þetta upphaf, sem
varð vegna komu hans og virti
Celiu fyrir sér i laumi, meðan á
máltiðinni stóð. Það fór ekki fram
hjá frú Wain. Hún lét samt ekki á
þvi bera, en hugsaði með sér, að
hún ætlaði að segja Jules, að hana
grunaði að eitthvað væri á milli
Davids og ungfrú Brett.
Þó að David Farrel færi strax
að máltlðinni lokinni, minntist
Celia ekkert á hann við Jules, fyrr
en þau voru komin aftur til
Theodore Streeet. Þá sagði hún,
eins og hálf hikandi: — Viltu ekki
koma inn, Jules, ég held ég eigi
koniakslögg? Mér finnst það
ósköp bjánalegt, en ég er ennþá
miður min, eftir að hella úr glas-
inu...Það var herra Farrell...hún
tók við glasinu sem hann rétti
henni og það var eins og setti að
henni hroll. Ég hélt fyrst að hann
Viku siðar bað Jules Celiu. Hún
játaði honum rólega og varðist
að láta bera á þvi, hve sigri
hrósandi hún var.
Húii stóð næstum á öndinn^,
þegar hún sá hringinn... ekki af
einskærri ánægju, eins og Jules
hélt, heldur var það sigurgleöi,
sem næstum var búin að koma
upp um hana.
Celia vissi vel að hann hafði
andstyggð á blaðaummælum og
það kom henni ekkert á óvart, að
hann stakk upp á þvi, að láta
blaöafulltrúa fy rirtækisins
annast þá hliö að tilkynna trúlof-
un þeirra á eins látlausan hátt og
unnt var.
Það var birt mynd af þeim i
fréttadálk. Myndina af sér hafði
hún látið taka að beiðni Jules og
undir henni var þess lauslega
getið, að herra Wain, stjórnar-
formaður timburfyrirtækisins
Cypres og Cecelia Louise Brett
(hún hafði bætt við nafninu
Louise, vegna þess, að henni
fannst það mjög göfugt nafn), frá
New York, dóttir herra og frú
James M. Brett, sem bæði voru
látin, hefðu opinberað trúlofun
sina. Hún var búin að lesa þessa
tilkynningu að minnsta kosti
tuttugu sinnum, þegar óþægilegri
minningu skaut upp kollinum i
hugskoti hennar.
Vestry hjónin áttu son, sem var
kvæntur og bjó einhvers staðar
hér á vesturströndinni. Hann var
vist læknir, lögfræðingur eða eitt-
hvað þess háttar. Hún flýtti sér að
fletta upp i simaskránni, og það
stóð heima. Þar stóð: Vestry,
Paul H. jr., dýralæknir.
Það var mjög heimskulegt af
henni að vera að mála skrattann
á vegginn, en hún sá frú Vestry
fyrir sér og heyrði dimma rödd
hennar segja: ...Heldurðu að
þetta geti verið sú Celia Brett...?
Hún er frá New York, og Paul
Vestry svara: Rifðu þetta úr
blaðinu og sendu Susan það.hún
getur komizt að þvi.
Celia gerði þvi ekki skóna, að
Susan Vestry væri búin að
gleyma hatrinu. Hún mundi vel
eftir afskræmdu andliti hennar...
Næsta dag ætluðu þau Jules að
borða saman hádegisverð. Hún
kom fyrst og settist við borðið,
sem hafði verið tekið frá handa
þeim og hún virti Jules fyrir sér
með ánægju, þegar hann gekk
gegnum salinn, veifaði við og við
til kunningja og settist svo and-
spænis henni. Eins og alltaf, voru
þjónarnir strax komnir á kreik,
um leið og hann settist. Og eins og
venjulega bauð hann henni strax
kokkteil, þótt hann sjálfur fengi
sér aldrei neitt að drekka fyrir
hádegisverð.
Celia svaraði játandi: — Þakka
þér fyrir, ég er i þörf fyrir
hressingu, ég hefi verið að tala i
sima i allan morgun. Friths hjón-
in vilja endilega halda fyrir okkur
mikiö siðdegisboð i næstu viku.
Einhver frá Examiner vildi vita
allt um brúðkaupsferðina og svo
hringdi ljósmyndari og óskaði
eftir að fá að taka af okkur mynd-
ir, hann sagði að það yrði að sjálf-
sögðu ókeypis. Hún horfði á Jules
yfir brúnina á g'o-.uu, til að at-
huga viðbrögð hans.
— Mér finnst þetta alveg hræði-
legt, sagði hún, — mér var að
detta i hug, hvort við gætum ekki
gift okkur i kyrrþey, einhvers
staðar, þar sem enginn þekkir
okkur.
Jules fékk sér sveppajafning.
Svo spurði hann, nokkuð
ákveðinn:
— Hvers vegna finnst þér þetta
svo ógnvekjandi?
Celia leit niður, til að hann sæi
ekki sigurgleði hennar.
— Ó, Jules, mágkona þin... hún
foröaöist að segja frú Wain og þvi
siður Adelaide....-hefur svo mikið
að gera. Það er ekki búið að senda
út nein boðskort ennþá, en allir
vinir þinir....fólk býst við....
—-Fólk? Stjórnmálamenn þurfa
auðvitað að taka tillit til fólks,
en ég get ekki séö að okkar mál-
efni komi nokkrum öðrum en okk-
ur sjálfum við. Hann fékk sér
meira af sveppunum og var
hugsi. Svo sagði hann: — Það er
eiginlega einkennilegur
31. TBL. VIKAN 21