Vikan - 01.08.1974, Side 35

flýtti sér út að dyrum, en Elgur
var kominn þangað á undan
honum.
— t guðsbænum, Lew. Láttu
eins og þú sért með einhverju viti,
— Ég kem aftur og gef henni
aðra sprautu eftir klukkutima.
Sorren gekk milli þeirra — Æ,
vertu hérna kyrr i klukkutima,
læknir. Það er allt svo miklu
betra þegar þú ert nærri. Hún
finnur það sjálf og henni liður
miklu betur, ef einhver er á
staðnum, sem veit, hvað þarf að
gera.
— Þú ferð ekki neitt, sagði
Elgur. Við sitjum hérna alla
nóttina. Þangað til þetta er orðið
betra — eða öllu lokið.
— Ég skal hita kaffi og útvega
ykkur eitthvað að borða, sagði
Sorren i bænarróm.
Læknirinn setti frá sér töskuna.
— Gott og vel. Gefðu mér kaffi.
Hann settist. — Ég ætlaði nú ekki
að verða lengi burtu. Ég er
áhyggjufullur.
Sorren fór fram I eldhús. Elgur
færði sig að stól læknisins, og
lagði höndina á öxlina á honum.
— Vist vorkenni ég þér, fjandinn
hafi það. En hún skilar sér. Það
skilar sér allt, hvort sem það er
gott eöa illt.
Hitinn óx undir morgunsárið og
frú Sorren fékk iskyggilegan
hjartslátt. En læknirinn gerði
það, sem hann gat við hana og
eftir klukkustundar hræðslu hjá
honum, lækkaði hitinn aftur jafnt
og þétt. Og hún féll i væran svefn.
— Ég held hún sé komin yfir
þetta. Það getur þotið svona upp,
öðru hvoru. En hún er skárri,
sagði læknirinn við Sorren. — Þú
þarft engar áhyggjur að hafa
héðan af. Farðu nú að sofa. "
Klukkan átta um morguninn,
vaknaði Mildred Sorren. Litar-
hátturinn hjá henni var betri, og
augun skær, og hún sagði
glaðlega, að hún væri bráðhress.
Hún bað um að fá að sjá börnin.
Þau læddust inn á tánum með
ulpglent augu. Stóðu svo i röð
við rúmið meðan móðir þeirra
horfði á þau. — Læknir, sagði
hún, — það er dásamlegt að vera
komin aftur. Stundum fannst mér
ég svo langt i burtu, að ég mundi
aldrei finna þau aftur.
Þegar þau voru farin út,enná
tánum, en nú nógu djörf til að
hvislast á, reis hún upp við
olnboga. — Heldurðu ekki, að mig
séfarið að langa i mat, sagði hún.
Skömmu siðar fóru læknirinn
og Elgur. Oti fyrir var himinninn
heiður og blár og ekki ský á lofti.
Hæg gola gaf til kynna, að nú yrði
heitt i dag. Þegar þeir komu að
bflnum, sagði læknirinn:
— Þakka þér fyrir, Elgur.
— O, það var ekkei-t að þakka.
— Ég skal aldrei gleyma þvi. Ef
þú hefðir ekki náð i mig — ég hef
liklega verið viti minu fjær.
— Sleppum þvi. Þú bjargaðir
henni Mildred, og það er það eina,
sem máli skiptir. En nú ætlarðu
sjálfsagtað fara að leita?
— Vitanlega. Og ég vildi, að þú
vildir koma með mér. Það gerir
mér léttara fyrir. Þessi
Framhalds
saga
6 hluti
andskotans hræðsla gæti gripið
mig aftur, svo að ég komist ekki
hingað aftur. Ég þyrfti að gefa
henni aðra sprautu eftir svo sem
tvo tima.
— Ég skal gera það, ef þú vilt
koma við hja henni Mabel og fá
þennan morgunmat, sem hún var
aö bjóða okkur.
— Segðu mér bara fyrir. Ég get
hvort sem ekki hugsað hjálpar-
laust.
XI.
Mabel skar þykkar sneiðar af
svlnslærinu. — Ég er fegin, að þér
skylduö koma með honum Elg,
Moline læknir. Ég hef aldrei get-
að gert yður neitt gott.
— Þér borgið mér að minnsta
kosti skilvislega, og það gera ekki
aðrir hér i bænum.
— Það er nú ekki nema sjálf-
sögö skylda. Þér litið að minnsta
kosti vel eftir þessum stúlkum
minum. En vitanlega eru þær
góðar stúlkur. Hafa flestar verið
giftar. Vilja þéna sér aukaskild-
ing um helgar. Ég treysti ekki
þessum læknum I Ashwood.
Hún renndi sneiðunum i stóra
pönnu og braut nokkur egg I aðra.
— Þegar maðurinn minn lifði,
unnum við á bóndabæ, og þá át
hann stundum tiu eða tólf egg,
þegar mikið var að gera.
Mabel var i stifuðum innikjól og
kringluleitt andlitið og sterklegir
handleggirnir minntu á yngri
daga hennar. Hún brosti með
augum og munni. Elgur og lækn-
irinn settust viö eldhúsborðið.
Sólin skein gegn um gluggatjöld-
in.
Mabel hélt áfram: — Nú skuluö
þér engar áhyggjur hafa af henni
Rósu. Karlmenn eru ekki einir
um aö hoppa til heiðar. Konur
eiga það til lika. Ég ætti nú ekki
aö vera að baktala fólk, en hún
Rósa hefur verið óþarflega stolt,
miðaö við þennan bæ okkar. Fólk
litur upp til hennar. Ekki veit ég,
hversvegna. Og liklega litur hún
niður á alla aðra. Og það er ekki
fyrst og fremst vegna þess, að
hún er læknisfrú, og gæti það þó
verið nokkuð til að grobba af. En
þegar hún var krakki og var að
byrja I gagnfræðaskólanum, gekk
hún og hagaði sér eins og hún
væri eitthvað sérstakt. Hún sótt-
ist ekkert eftir strákunum. En
þeir sóttust eftir henni. Mér
fannst hún alltaf eins og frosin
kartafla.
Hún hellti i bollana. — Þér
megið nú ekki taka illa upp þetta
sem ég er að segja.
Læknirinn andvarpaði: — Ég
veit nú ekki, hvernig ætti að taka
það illa upp þó einhver tali um
kostina hennar.
— Vitanlega eruð þér fróðari
um allt þetta en ég er. En hvað
sem þvi liður, þá held ág, að
stúlka, sem byrjar snemma —
fjórtán til fimmtán ára — verði
góð eiginkona þegar hún svo giftir
sig. Hún er ekki of æst og veit
hvað er hvað. En stúlka, sem.
biður þangað til hátt á þritugs
aldri — ja, þær kunna aldrei néitt
fyrir sér. Sumar eru kaldar.
Stúlkur, sem vinna hjá mér og
byrjuðu seint, eru kaldar. Bæöi
við sjálfar sig og viöskiptavinina.
Nú orðið tek ég ekki neina stúlku
nema hún hafi byrjað snemma.
Elgur glotti til hennar og sagði:
— Komdu nú með þennan mat,
Mabel. Við þurfum að fara að
komast af stað.
Hún fyllti diskana og stóð siöan
yfir þeim reiðubúin til að ganga
þeim um beina.
— Þessar, sem eru seinar til,
hafa enga ánægju af þessu. Þær
halda, að þær finni hana einhvers
staðar annars staðar. Þær eru
VK) SKÓGINN
31. TBL. VIKAN 35