Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 12

FJOGUR NORSK
Kjell Gabrielsen, höfundur
þessara ævintýra, er 33 ára
gamall. Ljóð hans hafa birzt i
norskum timaritum og viku-
blöðum og i safnritum ungra
skálda i Noregi. Þetta er það
fyrsta, sem birtist á islenzku
eftir Kjefl Gabrielsen, en
Guðmundur Sæmundsson,
námsmaður i Osló, þýddi ævin-
týrin með góðfúslegu leyfi
höfundar.
Tartaramóðirin
Ég var barn. Ókunnur maður
sagði mér sögu.
Hún var um móður og dóttur
hennar. Bros móðurinnar voru
ekki sem sólskin, tár hennar
voru ekki sem perlur.
Þær voru af flökkuættum og
gengu betlandi milli húsa.
Kvöld eitt er þær völdu sér
áningarstað, veiktist dóttirin.
Sótthitinn herjaði á likamann.
Brátt skyldi hún deyja.
Móðirin vakti yfir beði hennar.
Hún vildi allt vinna til að bjarga
dóttur sinni.
Stjarna lýsti upp himinhvolfið.
Stjörnuhrap, og móðirin óskaði
dóttur sinni lifs. Stjarnan féll
niður rétt við fætur hennar.
Móðirin lyfti henni upp, og
stjarnan hvislaði:
Þú verður að vera fljótari en
dauðinn. Flýttu þér af stað til
garðs lifs og dauða. Þar skaltu
tina blóm af tré lifsins og snæða
ávöxt af tré dauðans. ,
Þegar hún var komin alla leið,
gerði hún það.sem stjarnan hafði
sagt henni. Hún tindi blóm af trék
lifsins og snæddi ávöxt af tré
dauðans.
Um leið stóð hún við béð dóttur
sinnar. Rétt áður en dauðinn
ætlaði að leggja kalda hönd sina
á hjarta hennar, gat móðirin
stráð blómum sinum yfir hana.
Nú gat dauðinn ekki náð til
dótturinnar. Dóttirin tilheyrði nú
lifinu, en móðirin dauðanum. En
tár móðurinnar voru sem perlur
og bros hennar sem sólskin.
ÆVINTÝRIÐ
UMNORNINA OG RÓSINA
Einu sinni var rós. í rósinni
var örlitil spiladós. Og þegar
fyrstu geislar sólarinnar gældu
við rósina, lauk hún upp blöðum
sinum, og spiladósin hóf leik
sinn. Allir gátu heyrt það. En
enginn i öllum heiminum gat
fundið rósina.
Nema nornin. Hún þoldi
ekkert sem var fagurt og satt.
Hún var að hálfu ugla. Að hálfu
köttur. Með auga sem var
svartara en nóttin. Og hendur
eins og köngulær.
Hún spann vef sinn um rósina
með höndum sinum og faldi
hana siðan inni i myrkasta sorta
auga sins. Þaðan komst ekkert
hljóð. Þangað gat enginn séð.
Það var aðeins máninn, sem
hafði orðið vitni að þessu á braut
sinni um jörðu. Hann gat ekkert
sagt, þvi að máninn er mállaus.
Hann grét af sorg, og tungltárið
féll til jarðar, sem tær kristall.
Einhver fann það, og i spegil-
mynd þess sá hann, hvað gerst
hafði.
Og hann sá meir: Rósin með
örlitlu spiladósina var i hjarta.
Hvað get ég gert, hugsaði
hann. Getur nokkur hjálpað
mér? Vindurinn hvislaði i grasi,
trjám og blómum.
Um leið vissi hann, hvað hon-
um bar að gera.
Minir kæru vinir, sagði hann,
gefið það fegursta, sem þið eigið.
Ég skal þá lika gefa mitt.
Fallegasta tréð gaf sin feg-
urstu lauf. Hafið gaf sin bestu
maurildi, sem lýsa um nótt.
Skeljarnar gáfu sinar ljúfustu
perlur. Og margir, margir aðrir
færðu fram gjafir sinar.
Loks gaf hann sjálfur hið allra
dýrmætasta: Hjarta sitt. Hann
lagði þetta allt i skrin og beið
nornarinnar. Þvi að hann vissi,-
að hún þoldi ekkert, sem var
fagurt.
Það leið ekki á löngu, uns hún
kom. Skógurinn skalf, grös og
blóm grétu. Jafnvel dagsbirtan
óttaðist, og faldi sig i grábláum
bjarma. Og nornin, — það
hlökkuðu i henni formæl-
ingarnar, þegar hún leit á
skrinið.
Hún beygði sig og opnaði
skrinið, og ætlaði að spinna um
það vef með köngulóarkrumlum
sinum. Þegar hún snerti laufin
og perlurnar, bráðnuðu fingur
hennar. Hún ætlaði að galdra
alla hlutina út i svörtustu
myrkur með auga sinu. En þá
svifu maurildin inn i auga
hennar, svo að það slokknaði.
Hún sem var að hálfu ugla og að
hálfu köttur, var máttvana
gagnvart hjartanu, sem var i
skrininu. Allir töfrar leystust, og
rósin gat leikið á ný. En nú var
til einn maður, sem vissi, hvar
hún var.
GULLFLAUTAN
Dag einn, þegar ég ætlaði I
veiðiferð, fékk ég léðan hund
nágranna mins. Hann hafði
fengið þennan hund fyrir
skömmu. Langt uppi i fjall-
lendinu komum við að vatni, þar
sem ég reyndi fiskisæld mina.
Ég hafði ekki fyrr kastað
linunni, en bitið var á. Feitur
urriði spriklaði á önglinum. En
þetta var lika sá eini, sem ég
fékk.
Siðar um daginn, þegar ég var
orðinn hungraður, hreinsaði ég
fiskinn og bjó mér máltið. Fann
ég þá i maga hans gullflautu. Að
lokinni máltiðinni lagðist ég
niður til hvildar. Ég hafði sett
12 VIKAN 38. TBL.