Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 13

ÆlflNTYRI
hana i vasann og dregið renni-
lásinn fyrir.
Þegar ég vaknaði, sá ég konu
eina, sem stóð við hlið mina.
,,Það vill þó ekki svo til, að þú
hafir fundið gullflautu hér?”
spurði hún. ,,Er það þessi?”
sagði ég og sýndi henni gull-
flautuna. ,,Það er hún”, svaraði
konan. „Gætirðu ekki tekið af
hundinum hálsbandið?” spurði
hún i sömu andrá. „Hvers vegna
ætti ég að gera það?” vildi ég fá
að vita.
Hún hugsaði sig um litla stund,
en sagði siðan kyrrlátlega: ,,Ég
er ekki af mannaættum.
Maðurinn minn hafði fengið
gefna gullflautu frá föður
minum. Dag einn, er við vorum
á þessum slóðum, týndi hann
henni. Faðir minn varð svo
reiður, að hann breytti honum i
hund. Þegar honum rann reiðin,
sá hann eftir þvi, en þá var það
orðið of seint. Menn höfðu þá náð
tangarhaldi á hundinum.. Hann
var kominn með hálsband, og þá
duga engir töfrar okkar.”
Þá sá ég huldukonuhalann,
sem gægðist niður undán
kjólnum.
I undrun laut ég niður og leysti
af hundinum hálsbandið. Um
leið varð hann að huldumanni.
Aldrei á minni lifsfæddri ævi hef
ég verið svo hræddur. En þegar
ég sá gleði þeirra yfir að sjá
hvort annað, varð mér öllu
rórra. Ég skilaði þeim einnig
gullflautunni.
Þau þökkuðu mér og buðu mér
siðan með sér, þvi nú ætluðu þau
að halda gestaboð. Ég þáði þetta
boð. Huldukonan blés þá i gull-
flautuná, og i sömu andrá
stóðum við á hlaðinu við bónda-
bæ einn. 1 stórstofunni voru borð
upp sett. Við fengum mikið af
góðum mat og sterkum veigum.
Margt og undarlegt fólk kom
þama. ölið var sterkt og ég
sofnaði að siðustu. Ég vaknaði
við svalann blæ i lofti. Við fætur
mina lá hundurinn og hvildi
hausinn á fótum sér. Sólin var að
siga bakvið f jöllin i vestri. Þetta
var undarlegur draumur.
Ég lagði af stað heim á leið. A
leiðinni gáði ég i vasann að gull-
flautunni. Hún var horfin.
Hjarta mitt sló hrdðar, og ég
gaut augunum til hundsins.
Skyndihugdetta fékk mig til að
lúta niður og leysa af hundinum
hálsbandið. Hann þaut af stað,
og siðan hefur ekkert til hans
spurst.
_________ALFURINN___________
Einu sinni var álfur, sem lá
sofandi Hann var ekki stærri en
þumalfingur. Hann vaknaði af
svefni. Það var svalur andvari i
lofti. Umhverfis hann stóðu trén,
grasið og blómin og voru hrygg.
Fuglarnir sungu ekki. Sólin hafði
falið sig á bak við ský. Hvað
hefur gerst? hugsaði hann, þvi
að hann hafði sofið mjög lengi.
Norðanvindurinn fór hjá.
Getur þú sagt mér, hvað hefur
gerst? hrópaði álfurinn. Það get
ég, svaraði norðanvindurinn.
Það hefur geisað styrjöld. Tvær
mannverur sem elskuðu hvor
aðra, urðu að skiljast að. Hann
kom ekki aftur. Ég veit það eitt,
að hann reikar um i stórum
skógi. Ógnir hafa ruglað hann og
glapið og hann drepur allt, sem á
vegi hans verður.
Nú er hún að leita hans, og hún
hefur villst. Norðanvindurinn
strauk nokkur snjókorn af vanga
sér.
Getur ekki einhver hjálpað
þeim? spurði álfurinn. Ég býst
ekki við þvi, sagði norðan-
vindurinn. Litli álfurinn sat og
braut heilann. Ég ætla að hjálpa
þeim, sagði hann, og ég ætla að
spyrja Guð Almáttugan sjálfan.
Viltu hjáipa mér áleiðis? Það
skal ég gera, svaraði norðan-
vindurinn.
Hann þaut af stað með norðan-
vindinum i gegnum hinn
eftir
Kjell Gabrielsen
kaldasta kulda. Siðap fór hann
með sunnanvindinum um hina
hlýjustu hlýju. Með vestanvind-
inum ferðaðist hann um hið
myrkasta myrkur, og með
austanvindinum fór hann fram-
hjá sólaruppkomunni. Um leið
var hann kominn til Himnarikis.
Þar hitti hann Heilagan Pétur.
Getur þú hjálpað mér? spurði
álfurinn, og skýrði frá mála-
vöxtum. Pétur hugsaði sig um,
en svaraði siðan: Veistu, að
mennirnir kæra sig orðið svo
ósköp litið um okkur. Þeir hafa
nóg með sjálfan sig. Samt vil ég
reyna að hjálpa þeim. Sjáðu nú
til, sagði hann, taktu þetta fræ,
og svo sagði hann álfinum, hvað
hann ætti að gera. Alfurinn flýtti
sér þá aftur sömu leið og hann
hafði komið
Álfurinn leitaði hennar lengi,
áður en hann fann hana. Það var
nótt, og hún lá sofandi undir tré.
Hann sveif niður að hlið hennar.
varlega lyfti hann öðru augna-
loki hennar og stakk fræinu inn i
augnakrókinn. Að morgni vissi
hún, hvert hún átti að fara. Það
var löng leið, en loks kom hún að
skóginum stóra, sem stóð þar
þungbúinn og svartur. Þar sá
hún hann. Hún varð svo glöð, að
hún ætlaði að hlaupa til hans. En
hann þekkti hana ekki aftur.
Hann reiddi öxi sina ÍA höggs og
ætlaði að höggva hana. Þá féll
tár af hvörmum hennar. 1 tárinu
var fræðið. Um leið og það nam
við jörðu, spratt þar upp blóm.
Það varpaði af sér fagurri og
skærri birtu. Flemtraður skildi
hann, hvað hann ’nærri hafði
gert. öxin féll til jarðar. Hið illa
hafði misst völdin.
Nýtt vor freyddi um skóginn.
Birtan hélt innreið sina. Trén
grösin og blómin teygðu krónur
sinar og bikara i átt til himins.
Og himinninn sjálfur geislaði i
allri sinni dýrð.
38. TBL. VIKAN 13