Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 38

Hann var nýr úg geysistór.
AuövitaB átti Latimér hann. Svo
sá hún hann. Hann var i veiöiföt-
um meB tilheyrandi húfu. Henni
varB ennþá þrengra um andar-
dráttinn,þegar hún þaut til hans.
Nú var veBriö orBiö svo fallega
grátt meB fallegum skýjum, en
loftiö skarpt og hressandi. Dyrn-
ar opnuöust og hún fleygBi sér inn
og i fangiB á honum, og bæði hló
og grét. — Ó, Neil, ég sem hélt, aö
þú værir aB reyna aö losna viö
mig.
Hann kyssti hana fast og lengi
og andardrátturinn hans bar vott
um ákafann hjá honum. Svo lagöi
hann enniö á henni á öxl sér og
reyndi aB vera rólegur meBan þau
töluBu saman.
— Eg fékk ekki skilnaðinn fyrr
en i gær. Ég er frjáls maður. Nú
getum viö kynnzt betur, Rósa. Ég
gat ekki sleppt mér fyrr,né haft
þig I Chicago, þvi aö ég heföi allt-
af getað oröiB gripinn einmana-
leik og þá fariö til þin, og þaö
hefBi getaö eyöilagt allt fyrir
mér.
Hann lyfti höfðinu á henni og
strauk af henni tárin með hend-
inni. Hann horfði fast I augu
hennar. — Ég vissi ekki, að þú
elskaðir mig svona heitt.
Einhvern veginn komu þessi
orB hans illa viö hana. Einhvern
veginn voru þau ekki á réttum
staB. Þaö lá i þeim einhver vægB-
arlaus heiöarleiki, sem hún gat
ekki annað en tekiö eftir. Elska
hann? Nei, henni fannst þaö ekki
vera ást, sem hún bar til hans.
Hún þarfnaðist hans, og þráöi
hann. En ást? Hún vissi alls ekki,
hvaB ást var.
— Hvað er að? Hann lyfti hend-
inni af andliti hennar.
— Ekkert! flýtti hún sér að
segja. — Ég var bara að velta þvi
fyrir mér, hvert við förum héðan.
— Auövitað i húsiÐ mitt. Þar
skulum við eiga aö minnsta kosti
hálfan mánuð. Ég ætla að taka
mér almennilegt fri. En fyrstu
vikuna höfum viB fullt hús af
gestum. Þrjú bilhlöss af gestum
— aðallega viðskiptavinir, sem ég
verB aö gera eitthvað fyrir. Við
urðum allir samferöa frá Chi-
cago, en svo þaut ég á undan
þeim, til þess að geta hitt þig.
— Ég er til. LofBu mér bara aö
fara inn og ná mér I eitthvað af
fötum, og svo byssuna mlna, þvi
aö mig langar til að fara á veiðar
þegar þú ferð.
— En hvað um manninn þinn?
— Hann skiptir engu máli.
Honum er alveg sama. Ég skrifa
á miBa til hans.
Hún hljóp svo I áttina að húsinu,
en þegar hún kom inn i forskál-
ann, mundi hún allt i einu eftir þvi
og það kom eins og hnefahögg
fyrir hjartað: Ég er ófrisk. Eftir
hann Lew.
Dauf á svipinn leit hún út að
bflnum. Latimer veifaði til henn-
ar aö flýta sér. Hún hugsaði sig
um. Þetta hefur hann Lew gert
mér. Alltaf, alltaf hefur hann
blekkt mig. Hún stóð og starði á
bflinn þangað til Latimer varð
óþolinmóður og flautaBi.
Þá gekk hún þreytulega inn i hús-
iö og sá Jennie hverfa inn i eld-
húsið. Henni var alveg sama,
hvaB Jennie kynni aö hafa séö, og
kjaftaöi i hann Lew. Hann átti
ekki betra skiliö.
Þegar hún kom i herbergiö sitt,
tók hún aö fleygja fötum niður i
tösku. ABalatriöið var það, að nú
var Latimer kominn aftur. Hann
þráði hana og augun i honum voru
eins og i manni, sem er frá sér
numinn af ást. Svo gæti vel skeð,
aB hún væri alls ekki ófrisk. Að
þetta drægist bara svona vegna
þess, hve illa lá á henni. Ef hún
fengi hreyfingu, færi á veiðar og i
langar göngur, gæti það lagað á
henni vöxtinn aftur. Og jafnvel þó
hún væri ófrisk, gathún sagt Lew,
aö hún væri það ekki. Og næstu
vikurnar yrði hún með Latimer.
Hann mundi eigna sjálfum sér
barnið. Og framvegis skyldi hún
sjálf telja, að svo væri. Svo varð
hún allt I einu ofsakát og óskaði
þess heitast, aö hún væri ófrisk.
Þvi aö þaö gát neytt Latimer til
aB giftast henni, og þá yrði hún,
Rósa Moitine, frú Neil Latimer
Þau yröu aB vera saman I nótt,
og þá yrði varla hægt að véfengja
faBerniö.
Þegar hún haföi fyllt töskuna,
skrifaBi hún stutta orösendingu til
mannsins sins. þar sem sagBi, aB
henni heföi snögglega batnaö og
hún væri farinn út I kofann hans
Elgs til aö hvila sig. Jennie kynni
nú aö segja þetta lygi, en Lew
gæti bara ekkert aöhafzt. Lati-
mer var hér og var kominn aö
sækja hana. Hann beiö þarna úti i
þessum yndislega bfl, reiBubúinn
aö nema hana á brott.
Þegar hún var komin út I bilinn,
sagöi Latimer: — Ég vona, aö þaB
veröi engin vandræði út af þessu,
Rósa. Þegar ég hef hitt lækninn,
hefur mér fundizt hann vera al-
mennilegasti náungi.
— Já, hann er það, en þetta er
bara algjörlega misheppnað
hjónaband. Því fyrr sem ég losna
úr þessu húsi, þvi hamingjusam-
ari verö ég. Nú fór hún að sjá eftir
orBsendingunni, sem hún haföi
skrifaö og hinu aö hafa ekki tekiö
sterkar til orða, i staðinn fyrir
þessa lygi, sem Jennie gat hrakið
meö einu orði. En það var ekki
vist að Jennie kærði sig neitt um
aB hrekja hana. Hún yrði sár-
fegin ef hún losnaöi við Rósu úr
húsinu. Hún hélt dauðahaldi i
þessa von og var óðar búin að
gera úr henni vissu.
■ — Þá er ég feginn. Þetta ætlar
allt að ganga vel. Hann hallaði
sér til að kyssa hana á kinnina
og hún hallaði sér upp að honum.
— Þetta er það, sem ég hef lif-
að fyrir, andvarpaði hún. Ég er
svo hamingjusöm — engin kona
gæti verið hamingjusamari.
• — I kvöld? sagði hann, og augu
hans bættu við þvi, sem vantaði á-
spurninguna.
— Já, já. t kvöld.
Nú var veröldin orðin einhver
undraheimur með snjó og trjám.
Þau óku út úr bænum milli snævi-
þaktra hæðanna og- út á veginn,
sem lá fram með Latimerskógin-
um. Bráðlega komu þau að skarð-
inu, þar sem gangstigurinn lá út
frá veginum og niður aö Latimer-
vatninu . Það sáust engin spor á
stignum, milli trjánna. Enginn
hafði verið þarna á ferð, siðan fór
aö snjóa.
Latimer ók bilnum út af vegin-
um og drap á honum. Hann skildi
hann þarna eftir handa gestum
sinum að finna hann og sjá, hvar
ætti að fara út af veginum. — Ef
þeir koma seint, sagði hann, —
ætla ég að senda hann Elg til aö
fylgja þeim.
Alveg var hún búin að gleyma
honum Elg. Vitanlega yröi hann
fyrir I húsinu, til að hafa auga
með henni og setja út á hana og
láta I ljós vanþóknun sina á henni.
En við þvi var ekkert að gera.
Hún treysti á töfra sinajþar sem
Latimer var annars vegar — aö
einn drykkfelldur kofabúi færi
aldrei að standa neitt i vegi fyrir
þeim.
Hún sagði: — Vissiröu að dóttir
hans Elgs er komin hingað, eftir
tuttugu ára fjarverp?
Þaö lifnaði yfir honum. — Þaö
var ágætt. Ég vissi dálitiö en þó
ekki mikiö, um fortið hans. Hann
er hræddur viö alla ást. Finnst
ekki, aö hann eigi hana skiliö.
Þettá eru eins konar timburmenn
eftir striösárin hjá honum. En
þetta hefur hann aldrei sagt mér.
Hvers konar stúlka er þetta?
— Þaö færðu sjálfur aö sjá.
Hún er búin aö vera lengi hjá hon-
um. Hún heitir Carol. Um leið og
hún talaöi, skynjaöi hún ein-
hverja hættu. — Mér þykir verst,
aö þarna skuli veröa svona marg-
ir gestir. Og svo veröa Elgur og
Carol þarna I húsinu.
— Haföu engar áhyggjur. Viö
skulum sjá til.aöþetta liti allt sak-
leysislega út.
Framhald i næsta blaöi
HORNSÓFASETT
Hentar alls staðar. Settið getur meðal annars
samanstaðið af stól, tveggja sæta sófa óg
þriggja sæta sófa ásamt hornborði og sófa-
borði.
SVEFNBEKKIR
ýmsar stærðir og gerðir.
SKRIFBORÐSSETT
fyrir börn og unglinga. 2 stærðir.
Úrvaláklæða, hagstætt verð og greiðsluskil-
málar. Sendum gegn póstkröfu um allt land.
HÚSGAGNAVERZLUN
GRENSÁSVEGI 50
Langholtsveg 164
SF.
SÍMI 84818
38 VIKAN 38. TBL.