Vikan - 17.10.1974, Blaðsíða 15

ínabands
Hún var frelsuð kona og leit á hjóna-
bandið sem samband tveggja jafningja.
En þegar eiginmaður hennar lýsti þvi
yfir, að það væri utan shis verkahrings að
elda mat, búa um rúm og ryksuga gólf-
teppi.
morguninn eftir, þegar Lucy var
að setja á sig fölsku augnahárin
og hugsa um, hve erfiðan dag hún
ætti framundan; reis Jónatan upp
við dogg i rúminu og tuldraði: —
Ég held, aö þetta verði til þess að
ég smakki ekki vin framar. Er
kaffiö tilbúið?
Rauðvinið hafði einnig skilið
eftir sin áhrif hjá Lucy, en enginn
haföi hitað kaffi handa henni.
Hún dró svarta llnu fyrir ofan
augnahárin, setti dótið I hliðar-
tösku, sem hún snaraði yfir öxlina
um leið oghún sagði: — Það getur
verið, að það sé kaffi i skápnum,
og ég er alveg viss um að það er
vatn i krananum.
Hurðarskellurinn lægði aöeins
reiðina, sem sauð i Jónatan.
Eftir þetta gættu þau fyllstu
kurteisi. Lucy hélt sinum helming
ibúðarinnar tandurhreinum, en
hjá Jónatan jókst óreiðan dag frá
degi. Sigarettustubbar flutu i leif-
um i niðursuðudósum og óhreinir
sokkar lágu út um allt.
En ibúöin var litil, og I flýtinum
á morgnana varð raunin oft sú, að
þau fóru samtimis út og rákust á
fyrir framan spegilinn á fremri
ganginum. Þessi spegill, sem
húseigandinn hafði sett upp, var
mikii blessua fyrir fólk eins og
Jónatan og Lucy, sem enn áttu
engan spegil, þar sem þau gátu
horft á sig frá toppi til táar.
— Þú getur speglað þig fyrst,
sagði Lucy og vék til hliðar.
— Nei, nei, sagði Jónatan — þú
fyrst.
Þetta var óviðunandi ástand og
i rauninni mikil synd, þvi þau
voru ástfangin. Meinið var bara,
að þau voru bæði þrá og héldu
fast við sínar skoðanir.
— Þau láta aldrei undan sögðu
vinir þeirra.
— Þau verða að láta undan,
sögðu foreldrar þeirra. -1' Þau
verða.
En hvort þeirra var reiöubúið
aö láta undan ?
Jónatan sagði við félaga sína á
kránni: — Það er ekki mitt að
gefast upp. Ef ég geri þaö — ja,
hvers konar aumingja haldiö þið,
aö henni finnist hún vera gift?
Þetta tók mikiö á Jónatán og
þaö sást á honum.
— Ætti ég að fara að láta
undan?, sagði Lucy við móður
sina. — Nei, aldrei.
Tárin komu fram i augun á
henni, þegar hún hugsaði til þess
að þurfa kannski að halda þessu
áfram, þangaö til hún yröi orðin
gamalmenni, um þritugt. Halda
sig á sinum helming ibúðarinnar
og tala aldrei viö Jónatan, nema l
þessum kuldalega, kurteisislega
tón.
Dag nokkurn, þegar Lucy stóö i
heitum ljósgeislanum á ljós-
myndastofunni, fór hún allt i einu
að skjáifa úr kulda. Dagiiin eftir
fór hún með ljósmyndaranum
niður á strönd til að taka forsiðu-
mynd fyrir júlihefti timarits.
Þetta var kaldur vetrardagur, og
þegar hún lá i bikini á ströndinni
og lét kaldan sjóinn leika um sig,
varð henni svo undarlega heitt.
Hún hlaut að vera að verða lasin,
um það var hún alveg viss. En
það var ekki fyrr en daginn eftir,
þegar hún horföi á dós meö rauð-
um kinnalit og sá i staðinn fyrir
sér jarð'árber og rjóma, að hún
gerði sér grein fyrir, hvað var að
henni.
Hún fór heim til mömmu og
grét við öxlina á henni.
— „Hvernig gat þetta komið
fyrir mig?, kjökraði hún.
— Þetta hefur liklega gerzt,
vegna þess að þú ert gift kona
sagöi móðir hennar.
— Ég ætla aldrei aö segja
Jónatan frá þessu, sagði Lucy
þegar hún lagði af stað heim-
leiðis.
En einhver, liklega móðir
hennar, sagði Jónatan frá þessu.
Þegar hann kom heim, lá Lucy
á rúminu, þversum, á sinum eigin
helming og hans. Andlitið var
grafið 1 koddann, og hún hafði
grátið sig i svefn
Jónatan starði á granna konuna
sina — veröandi móður „þess”,
sem þau höfðu svo oft talað um og
þráð. Siöan leit hánn á páskalilju-
búntið, sem hann hafö keypt af
götusala. Allt I einu fannst honum
óútsprungnu blómin miklu fleiri
en hin. Þetta minnti hann á
spiruðu laukana, sem höfðu
komið allri vitleysunni 'af stað.
Hann setti blómin i vatn I niður-
suðudós og setti kóteletturnar
tvær, sem hann hafði keypt, á
eldavélina.
Jonatan hafði ekkert á móti þvi
að elda kvöldmatinn, en á elda-
vélinni voru engar leiðbeiningar
um, hvernig ætti að fara að þvi að
steikja kótelettur. Hann hætti við
þetta og horföi vandræðalegur i
kringum sig. Svo teygði hann sig
eftir hlut,' sem hangið hafði
ónotaöur f eldhúshurðinni I
margar vikur.
Lucy vaknaði við eitthvert suð.
Þetta hljóö sem hún gat ekki
alveg komið fyrir sig. Þetta hljóð,
sem hún minntist úr bernsku og
bar með sér öryggi, hlýju og ást.
Og eitthvaö fleira. Hún lá stund-
arkorn og hugsaði. Auövitaö.
Hrein gólfteppi! Hún velti sér yfir
á hliðina og bjóst einhvern veginn
við að sjá móður sina. En hún sá
Jónatan með pifusvuntuna, sem
hún hafði I reiöi sinni hengt á
snaga fyrir nokkrum vikum og
hafði siöan hangið þar eins og
eins konar striösfáni. Hann ýtti
ryksugunni fram og aftur og sam-
einaði þannig hreina og óhreina
hluta gólfteppisins.
— Ó, Jónatan, sagði hún, og
röddin var likust þvi þegar
hefðarkonurnar I kvikmyndunum
sjá riddara sina koma rfðandi
eftir rauða dreglinum sem bráð
sina i fanginu.
— Ó, Jónatan, aagði hún á ný,
þegar hún sá kótelétturnar.
— ó Lucy, sagði hann hálftima
siðar, þegar hann hafði lokið við
að borða matinn, sem hún hafði
eldaö.
Lucy dró andann djúpt og sagöi
—Ég skal elda matinn, um leiö og
Jónatan sagöi: — Ég skal ryk-
suga teppiö.
Svo féllust þáu i faðm.
Lucy hló, og þótt Jónatan hefði
aldrei viðurkennt það, vissi hann,
að augu hans voru full af tárum.
Sálfræöingar kalla svona lagaö
hystariu^ En félagsfræðingar
myndu segja ,áö giftingin væri af-
staðin og hjónabandiö tekið við.
EFTIR
ANA CLARK
42. TBL. VIKAN 15