Vikan - 17.10.1974, Blaðsíða 22

Viö héldum aö loftskeytamaöur-
inn hafi sagt frá. Þeir hljóta aö
hafa kannast við kallmerkin okk-
ar. Viö fengum vopnin meö skil-
um. En svo var okkur sagt, aö
peningarnir yrðu sendir meö fall-
hlíf. En þá fengum við aldrei.
Þjóöverjarnir biðu eftir þeim og
næsta morgun geröu þeir húsleit
hjá öllum, sem höfðu veriö viö
þetta riönir. Læknirinn var ekki
heima og þaö var hægt aö vara
hann viö i tima, en Madeleine
særöist hættulega. Ian Richard-
son var skotinn á flótta, en móöir
yðar komst i burtu með Made-
leine. Þaö er að minnsta kosti þaö
sem Herault sagöi mér.
— Ég sá nafn Ians Richardson
á minningartöflunni I garðinum,
sagöi David. — En þar var ekki
getið um Madeleine Herault.
• — Ég veit ekki hvers vegna,
sagöi Marcel. — Það er kannski
vegna þess, aö hún lézt á sóttar-
sæng, jafnvel þótt það hafi verið
af völdum skotsára. Þaö voru svo
margir skotnir þessar vikur.
— Svo þessi saga um enska
gulliö, sem á aö vera falið I húsi
læknisins, er þá kannski sönn,
sagði David.
— Hver sagði yöur það? spurði
Marcel. •
• — Nicole.
• — ó, er þaö svo? En ég get full-
vissaö yður um, aö þaö er ekkert
gull faliö i húsinu yðar, sagöi
Marcel.
Þaö var enginn á veröndinni.
Ekki Helen. Það var reyndar allt
mjög tómlegt, án hennar. David
hugsaöi, aö allt væri tilgangslaust
án hennar. Hann var þá orðinn
svona langt leiddur, eftir að hafa
kynnst henni þennan stutta tlma.
■ — En faöir minn, hvar kemur
hann inn I myndina?
■ — Hús Heraults var öruggur
felustaöur og við vorum á leið til
Pyrenefjallanna á flótta. Faðir
yöar var flugmaður á flótta. Hann
haföi særzt á fæti og þegar hann
kom hingaö, var hlaupin bólga I
sáriö. Móöir yöar hjúkraöi hon-
um. Þetta var reyndar einkenni-
legur áhittingur fyrir móður yö-
ar, vegna þess, að þau höfðu veriö
kunnug áöur, fyrir striö. En þaö
vitiö þér liklega.
• — Já, ég vissi það.
• — Við fréttum, að hann hefði
komizt aftur til Englands. Ég sá
hana aldrei, eftir að Þjóðverjarn-
ir geröu húsleit. Eftir striö, frétti
ég, aö Simone hafði eignazt barn
og aö hún byggi i Englandi. Ég sá
hana aldrei eftir það.
• — Hvert fór hún meö
Madeleine.
— Ég veit þaö ekki, hún hefur
einhversstaðar fundið felustað og
svo hafa þær komizt undan.
Svo hann hafði þá oröiö til I
þessu húsi. Og móðir hans haföi
alltaf veriö dul og búiö yfir þessu i
öll þessi ár. En samt var móöir
hans einhver raunsæjasta kona,
sem hann haföi þekkt.
Helen ók honum aftur til bæjar-
ins i gula bilnum sinum. David
varö undrandi meö sjálfum sér,
hvilikur léttir þaö var honum, aö
komast I burtu frá þessu húsi.
• — Þú ert uppáhaldið hans,
sagöi David viö Helen. — Hann
sagöi mér, aö hann elskaöi þig
sem dóttur.
Hann hló. — Hann kýs aö hafa
þaö þannig, vill ekki viðurkenna,
aö honum varð ekki aö vilja sinum.
Sú var tiöin, aö ég haföi ekki
stundlegan frið fyrir honum. Að
lokum tók ég þaö ráö, að segja
honum aö ég liti á hann sem föö-
ur. Reyndar ber ég hlýjan hug til
þeirra allra, þótt þau séu öll
meira og minna skritin.
■ — Þaö er skritiö aö þú skulir
segja þetta.
• — Er það? Paul, vesalingurinn
hangir hér og biöur eftir betri
tlmum, I von um mikil auðæfi, og
Moniqué er fjúkandi vond út i
Marcel vegna þess, aö hann vill
ekki gera erfðaskfá og arfleiða
Paul aö öllum slitum eignum.
■ — En Nicole vesalingurinn,
veit alls ekki hvaö hún vill. Ég
hefi verið að segja henni að fara
til Paris eöa Londo'n, þar sem hún
hefði kannski möguleika á að
koma sér áfram, en hún er hrædd
um, aö ég sé meö það I huga, að
koma mér I mjúkinn hjá Marcel
og reyna að ná I eitthvað af kök-
unni.
■ — Þetta er hreinræktuð orma-
gryfja, en mér finnst nú Marcel
vera mjög örlátur viö þau öll. Ég
er ekki sérlega góöur mannþekkj-
ari, en mér finnst hann ákaflega
eðlilegur i fa.si, af milljónamær-
ing aö vera. Hann hefur sennilega
lika veriö mjög hugrákkur mað-
ur.
• — Þetta er hreinræktuð orma-
gryfja, en mér finnst nú Marcel
vera mjög örlátur við þau öll. Ég
er ekki sérlega góður mannþekkj-
ari, en mér finnst hann ákaflega
eölilegur i fasi, af milljónamær-
ing aö vera. Hann hefur sennilega
llka verið mjög hugrakkur maö-
ur.
— Þú átt við andspyrnuhreyf-
inguna? Liklega getur enginn
tekið það frá honum, eða finnst
þér þaö?
Þau voru þögul um stund og
þögnin var mjög notaleg.
David sagði: — Viltu borða meö
mér I kvöld, Helen?
— Já, sagði Helen.
Þegar þau nálguðust borgina,
sagði David: — Ég ætlaöi að hitta
frú Desgranges I kvöld.
• — Það er allt I lagi, ég kem
með þér.
• — Viltu það, Helen? Þakka þér
fyrir.
Þegar þau höfðu gengiö frá
bílnum á torginu, gengu þau
David og Helen til hótelsins.
1 þröngu anddyrinu, uröu þau
að bíöa, til að komast fram hjá
miðaldra ensku pari, sem fyllti
alveg út I innganginn meö far-
angri sinum, meöan þau skrifuöu
I gestabókina. Þegar David hóst-
aöi hæversklega fyrir aftan þau,
litu þau við.
• — Afsakið, sögðu þau, — okkur
þykir þetta mjög leiöinlegt.
Maöurinn var um fimmtugt,
stórskorinn meö gráleitan hör-
undslit. Konan llktist einna helzt
gömlum kvenskáta, meö stutt og
hrokkiö hár og svo opinmynnt, að
þaö skein i tannholdiö, þegar hún
brosti. Hún hló vandræðalega,
þegar þau færöu farangurinn til
hliöar, svo þau Helen og David
gætu komizt fram hjá.
Þrátt fyrir að David var ekkert
hissa á þvl, að Helen vekti at-
hygli,hvar sem hún kom, þá varð
hann alveg undrandi á móttökun-
um, sem þau fengu I veitingasaln-
um. Það var ekki nóg meö það, að
þjónarnir væru nærri oltnir um
hvern annan þveran, heldur kom
herra Valentin, sjálfur yfirkokk-
urinn, I fullum skrúða, til að bjóða
þau velkomin og kreista hönd
hennar.
— Hvernig liður herra Carrier,
þér verðið að bera honum beztu
kveðju mina. — Hann er mikill
maður, reglulegt stórmenni,
sagöi hann og sneri sér að David.
fimski
arfurinn
Svo greip hann matseðilinn og
David skildi ekki i fyrstu, hvað
það átti að þýða.
— Hafiö engar áhyggjur, ég sé
um að þiö verðið ánægð með mat-
inn.
— Þér eruð ákaflega elskuleg-
ur, sagði David.
Yfirkokkurinn hneigði sig,
þjónarnir hneigðu sig alveg i
keng. Þegar þeir voru farnir,
hallaði Helen sér fram, hvildi
hökuna i lófa sér og virti David
alvarlega fyrir sér. — 0, herra
Hurst, þér eruð mjög skemmti-
legur maður. Þér segiö allt svo
hátiölega, rétt eins og þetta væri
átjánda öldin.
— Ó, Helen....
■ — Já, hvað er nú?
• — Ég ætlaði rétt i þessu, að
biðja þig aö gera mig ódauðlegan
með kossi, en ég vil ekki vera of
hátlðlegur.
• — Það eru liklega ekki margir
Frakkar, sem vitna i Marlowe,
svo það ætti ekki að vera svo há-
tiðlegt.
Þetta var stór veitingastofa og
mjög glæsilega búin. Menn voru
yfirleitt hátiðlegir við matborð
sin, en samt komu þó nokkrir,
heilsuðu Helen og spurðu um llð-
an herra Marcels.
• — Hann virðist vinsæll hérna,
sagði David.
— Ég held að allir, eða þar um
bil, sem vinna hér, séu gamlir
félagar hans. Ég veit að eigand-
inn er það og svo herra Valentin.
Eins og þú sérð, eru þetta allt
miðaldra menn, — mér finnst all-
ir hérna yfirleitt miðaldra. Það
getur stundum verið dálitið
óþægilegt, að vera ein af fjöl-
skyldunni.
Enska parið kom inn I matsal-
inn og settust rétt hjá þeim. Þau
báðu aðeing um eggjaköku og
sódavatn.
— Þau kunna ekki gott að
meta, sagði Helen og smjattaði á
góðgætinu, sem búið var að bera
fyrir þau.
David, sem sat andspænis
þeim, sussaði á hana. — Þau eru
að koma hingað.
— Gott kvöld, sagði maðurinn.
— Gott kvöld, sagði konan og
sýndi tennurnar.
David stóð upp og bauð þeim
sæti við borðið.
— Þakka yður fyrir, við ætlum
ekki að setjast, við ætluðum að-
eins að heilsa upp á samlanda.
— Ég er nú hrædd um að herra
Hurst, sé aðeins Englendingur að
hálfu, sagði Helen, — og það
sama er að segja um mig.
— Ó, þau settust ósjálfrátt við
þessi tiðindi.
— Við erum bæði með þvi
marki brennd, að eiga franskar
mæður, sagði David. Hann sagði
þetta glettnislega, en þau virtust
taka þvi mjög alvarlega.
Þau ensku brostu samt. — Þið
getið að sjálfsögðu ekki gert neitt
að þvl. Það getur jafnvel verið
mjög þægilegt, er það ekki?
Vegna málsins, á ég við.
— Mér finnst þér tala ágæta
frönsku og konan y.ðar eiginlega
alveg lýtalausa.
— Þetta er systir min, sagði
Englendingurinn.
— Gleður mig að kynnast yður,
sagði David. — Ég heiti David
Hurst. Þetta er unnusta min,
Helen Stewart. Hann brosti, þeg-
ar hann sá angistarsvipinn á
Helen. Þau brezku hölluðu sér
áfram og heilsuðu Helen.
— Ég bið yður að afsaka þessa
hegðun mina, sagði maðurinn. —
Ég heiti Miles Lazenby og þetta
er Anya systir min.
— Jæja, sagði Helen, — það er
ánægjulegt að kynnast yður.
Hvert er ferð ykkar heitið? Til
Spánar? Það eru margir Spánar-
farar, sem stanza hér?
— Nei, ungfrú Stewart, sagði
Lazenby, — við ætlum bara að
eyða fridögunum hér.
— En hvað ætlið þið að gera
hérna? spyr David, — hér er ekki
mikið að sjá.
— Þér þekkið þá varla þetta
hérað, tók Anya fram I með mikl-
um ákafa. — Hér eru margir
kastalar og hallir frá rómanska
tlmabilinu, sögulegar kirkjur.
Það er margt áhugavert hér i
grenndinni.
— Ég held að eggjakökurnar
ykkar séu farnar að kólna, sagði
Helen.
Það var búið gð setja mat syst-
kinanna á borðið og þau stóðu
upp-
— Það er nú reyndar synd, að
þið skuluð ekki prófa þá ljuffengu
rétti, sem þeir framleiða hérna.
En þið hafið kannski ekki neirin
áhuga á mat.
Ensku systkinin tókust aftur i
22 VIKAN 42.TBL.