Vikan - 17.10.1974, Blaðsíða 21

arrurinn
Að lokum leiddi Marcel David
Ut á veröndina, niður þrep að litl-
um garði, sem virtist sá fyrsti i
langri röð smágarða. David sneri
sér viö og sá þá Paul horia á eftir
þeim. sfður en svo ánægjulegan á
svip.
— Þeir eru svipaðir á hæð,
sagði Nicole, sem kom aftan að
bróður sinum. — En ekki eru þeir
likir i göngulagi.
Helen gekk til þeirra, með
kaffibolla i hendinni.
— Hvers vegna varstu að
draga hann hingað? spurði Paul.
— Ég var ekki að draga hann,
Marcel óskaði eftir þvi aö hitta
hann.
— Ó, drottinn minn! Nicole^
sneri sér snögglega við. — Það er
tilgangslaust fyrir þig, Paul, að
láta svona. Hvers vegna ertu með
allar þessar áhyggjur, það er
bara timasóun.
— Var ég ekki búinn að segja
þér, að halda þér saman? hvæsti
Paul.
— Ó, hamingjan sanna. Góöi
vertu ekki svona kjánalegur. Ég
hefi sannarlega haldið mér sam-
an. En það er greinilega ekki til
neins, að gera það lengur. Hún
skundaði inn I húsið og skellti
hurðinni á eftir sér.
Helen tók bollann sinn og gekk
til Pauls. — Hvað er eiginlega um
að vera?
— Ekkert. Hann reyndi að
kreista fram bros. — Þú þekkir
Nicole, hún reynir alltaf að gera
úlfalda úr mýflugu.
Helen hallaði sér fram á grind-
verkið. — Þeir eru svei mér inni-
legir, David og Marvel, rétt eins
og þeir hafi þekkst alía ævi.
— Það getur nú allt veriö
blekking, sagði Paul.
Mennirnir tveir sneru sér við,
þegar þeir voru komnir út i enda
á garöinum og nú virtu þeir fyrir
sér hiö glæsilega hús. David varð
var við einhverja spennu hjá
manninum, sem stóö við hliö hans
og hann hafði á tilfinningunni, að
bessi spehna væri að einhverju
leyti hans vegna. Honum leið hálf
ónotalega, en hann gat ekki fariö,
fyrr en hann hafði fengið svör viö
einhverju af þvi, sem hann þráöi
að vita. Hann fann lika, aö Carri-
er var aö þvi kominn að leysa frá
skjóöunni.
— Þetta er nú uppáhalds stað-
urinn minn, sagði Carrier. —
Héöan sér maður húsið eins og i
ramma, ramma, sem hæfir þvi
svo vel.
— Ég óska yður til hamingju,
sagði David. — Þér hafið gert úr
þessu hreint listaverk. Hann sá að
Helen og Paul voru að ganga um
veröndina.
Marcel beindi höfðinu i átt að
húsinu. — Já, ég kysi að láta syni
minum þetta i arf, sagði hann, —
ef ég ætti son.
mjög dul.' Ég get sagt yður, aö
það leið langur timi, þangað til ég
vissi, að hún hafði eignazt barn,
ég vissi ekki um tilvist yðar, eða
hvenær hún fór til Englands.
— Boniface vissi hvar hún var.
— Boniface? Hvað vitið þér um
hann?
— Aðeins það, sem arfinum við
kemur. Ég er aö hugsa um að
heimsækja hann.
— Til hvers?
— Af einskærri forvitni.
— Haldið þér, að gamli maður-
Það er bezt að ég segí yður,. áður
en aðrir verða til þess, að faðir
minn gerði saming við Þjóðverj-
ana, um að láta þá hafa talsvert
magn af vistum. Jæja, eitt var
gott við það, það hjálpaði okkur
hinum og viö gátum skýlt okkur
bak viö það. Ég var einu sinni
tekinn og grunaður um skemmd-
arverk, en þegar þeir vissu betur
á mér deili, var mér sleppt. Hera-
ult var læknir fjölskyldunnar og
yfirleitt allra þorpsbúa. Heimili
hans varð aöalaðsetursstaður
okkar.
Framhaldssaga
eftir
Anne Stevenson
— Hafið þér aldrei kvænzt?
— Nei, ég hefi ekki ennþá fund-
ið þá konu, sem ég hefi ekki orðið
leiöur á, jafnvel eftir eina viku.
David hugsaði ekki út i það sem
hann sagði næst og það-lá við að
hann hrykki við.
— Jafnvel ekki Helen Stewart?
Marcel brosti. — Svo þér hafið
orðið svona hrifinn af henni
strax! Haldið þér aö hún vilji lita
viö mér?
— Fyrirgefið framhleypnina.
Mér kemur þetta ekkert við.
— Svona, svona, þér þprfið
ekki að vera svona enskur i yður
gagnvart mér. Nei, ég lit á Helen
sem dóttur. Mér þykir vænt um
hana, en það þolir Nicole ekki.
— Það gleður mig, sagði
David.
Marcel hló. — Mér geðjast vel
að þvl, hve einlægur og opinskár
þér eruö. Og hann klappaði David
á öxlina. — Yður skortir kænsku,
en samt á skemmtilegri hátt én
móöur yðar. Simone var alltaf
inn búi yfir einhverju leyndarm-
ali, sem ekki er á vitorði ann-
arra?
— Þaö voru þrjár manneskjur
á einhvern hátt bundnar þessu
húsi, sagði David. Herault
læknir, móðir min og Boniface.
Það getur verið að hann viti eitt-
hvað um vináttp móöur minnar
og læknisdótturinnar. Gautier
heldur að móðir min hafi leynt
Madeleine Herault einhvers stað-
ar og hjúkrað henni, eftir að hún
varö fyrir skoti frá Þjóðviljum,
en hann veit ekki um neitt, sem
hann getur sannað. Það er sú
spurning, sem mig langar til að
leggja fyrir yður: Hvernig dó
Madeleine Herault?
Marvel sneri sér við og gekk
áleiöis til hússins. Hann gekk
hægt, það var engu likara en aö
hann'ætti erfitt um mal.
• — Ég vildi óska, að ég gæti
gleymt öllu sem þá skeöi, sagði
hann aö lokum. — Þaö var alltof -
mörgum lifum fórnað. Það er eins
og að vera sekur, aö.hafa komizt
af.
— Hverjir komust af?
■ — Or okkar litla hópi? Ég
sjálfur, Herault læknir og
Simone, — já og nokkrir aðrir. Ég
vann þá viö fyrirtæki föður mins.
— Hvaða hlutverki gegndi
móðir min?
— Simone var aöstoðarstúlka
læknisins. Hún bjö í húsinu. Hún
og Madeléine voru miklar vin-
konur. Madeleine sá um heimilið
fyrir fööur sinn, þvi að móðir
hennar dó, áriö áöur en striðið
brauzt út. Það varö þvi eðlilegt,
að Madeleine kæmist inn i starf-
semi okkar. Við gerðum nú litið
til að byrja með, aðeins smávegis
skemmdarstarfsemi, sem ekki
heppnaðist alltof vel. Við settum
allt inn á, að byggja upp félags-
starfsemi. Það voru mestu mis-
tök. Við höfðum ekki lært þá
gullnu reglu, að vinna sem mest I
einrúmi. Þér vitið hvað ég á við,
er það ekki?
— Jú, að hver meðlimur viti
aðeins um þanu næsta, er það
ekki? Það átti að útiloka svik-
semi.
Marcel kinkaði kolli. — Of
margir þekktu of marga. En samt
gekk þetta vel um tíma. Það
fréttist af okkur I Englandi og við
báöum um vopn og peninga. Þeir
sendu okkur tvo menn, mann,
sem átti að skipuleggja starfsem-
ina og loftskeytamann. Loft-
skeytamaöurinn var tekinn til
fanga við lendinguna, en við gát-
um náð tækjunum og Madeleine
tók að sér starf loftskeytamanns-
ins. Englendingurinn kenndi
henni aö nota þau.
— Hvar bjó hann?
— 1 húsinu.
— Var bað faðir minn?
Marcelnikaði. —Nei, nei, vinur
minn, faðir yðar var kominn áö-
ur, áður en Ian kom. Ég skal
segja yður alla söguna.
Englendingurinn, sem átti að
sjá um skipulagninguna hét Ian
Richardson. En eftir að hann
kom, fór alltab ganga á tréfótum.
42. TBL. VIKAN 21