Vikan - 17.10.1974, Blaðsíða 38

I lagi. Og svo hélt hún áfram eftir
forugum stígnum.
Þegar þau loks komu að biln-
um, var næstum liðið yfir hana.
Hann hjálpaði henni i sætið og
hún hneig niður á sætisbakið.
Hann sneri bilnum og tök að brj-
otast gegn um forina. Þá var það
að hún fann fyrsta krampakipp-
inn. En vegna þreytunnar og
verkjarins I sárinu, veitti hún þvi
ekki sérlega athygli. En svo greip
það hana aftur og nú helmingi
— Ég er með krampa...
Hann hélt svo fast um stýrið, að
hnúarnir hvitnuðu. — Rósa,. þú
ætlar að missa fóstrið. Og þú
gerðir það sjálf. Það var engin til-
viljun.
Hún fór að gráta. — Mér er svo
illt i sárinu. Ég þoli ekki einu-
sinni að draga andann.
Hann langaði mest til að fara
heim á einhvern bóndabæinn og
koma henni i rúnið. En hún and-
æfði þvi og sagði: — Það er ekki
svo langt heim og ég vil ekki hafa
ókunnuga i kring um mig.
Sárið var eins og glóandi járn
inni i henni og kippirnir uröu æ
þéttari. Hún nefndi þetta ekkert,
vegna þess, hve hrædd hún var
við sárið. Og nú ver hún orðin
eitthvað undarlega hrædd við
manninn sinn. Hæðir og hólar
voru rennvotir og loftið þykkt og
grátt. Loksins komu þau á siðustu
hæðina, þaðan sem sást til
Flemming. En nú sást bærinn
bara ekki, vegna þokunnar, sem
yfir honum lá. Þegar læknirinn
var kominn með bilinn inn i
Aðalstræti sneri hann ekki heim á
leið. Hann sagði: — Það er betra
að gera þetta á stofunni.
Þegar þangaðkom, sagði hann:
— Lyfjafræðingurinn hjálpar mér
til að bera þig inn.
En hún vildi ekki hafa neinn
viðstaddan, sem fengi að
vita,hvað gerzt hafði og búa til úr
þvi kjaftasögu, sem svo færi um
allan bæinn. Hún studdi sig upp
við hann og komst þannig inn.
Þegar þangað kom, læsti læknir-
inn dyrunum. — Ég má ekki fá
neina sjúklinga hingað inn eins og
á stendur. Þau fóru gegn um bið-
stofuna og hann lyfti henni upp á
rannsóknarborðið og afklæddi
hana að neðan.
Verkirnir fóru um hana alla og
sárið var aumt. Hann þuklaði á
henni með fingrunum. — Ég get
ekkert gert strax. Ekki fyrr en
fósturlátiö er afstaðið.
Hann hafði ekki horft i augun
á henni og hún vissi ekki, hvað
hann var að hugsa. Það var
þjáningarsvipur á andlitinu og
hún hafði það á tilfinningunni, aö
nú væru þau eitthvað eins og fjar-
lægð hvort frá öðru — ekki eigin-
maður og eiginkona lengur,
heldur læknir'og sjúklingur. Hann
var eins og einhver ókunnugur
maður, sem væri bara að hugsa
um sjúkdóminn en alls ekki um
sjúklinginn.
Fósturlátið kom fljótt og þaö voru
eingar sérlegar kvalir þvi sam-
fara en það tók i sárið, svo að hún
æpti upp. Læknirinn vafði eitt-
hvaö inn dagblað og fleygði þvi i
ruslafötuna.
— Jæja, þá hefurðu fengið
. óskina þina uppfyllta, Rósa.
Hann gekk að henni og leit
niður á andlitið á henni. Hún
lokaði augunum, þvi aö hún varö
hrædd viö augun i honum. Þau
voru svo full þjáningar og von-
leysis.
— Ég ætla að svæfa þig. Ég
verð að vikka sárið til þess áð ná
þessum anga út. Hann er svo
djúpt — alveg inni á legveggnum.
Röddin I honum var meöaumkun-
arlaust, andlitiö var afmyndað af
þreytu. Og það virtist kalt, án
nokkurrar ástarhlýju — rétt éins
og dautt. Hún varö hrldd við
hann.
Hún æpti upp: — Ég vil ekki
láta svæfa mig. Ég get vel þolað
kvalirnar. Ef. hún sofnaöi gæti
eins vel farið að hún vaknaði
aldrei aftur. Hún var að gefa sig á
vald manni, sem hún þekkti
ekkert, en kynni að vera fullur
haturs.
— Þetta er nákvæmnisverk. Og
hættulegt. Ef þú kippist til eða
hreifir þig ... Nei, ég verð að
svæfa þig.
Hann opnaði töskuna sína og
tók til verkfærin sin. Hún horfði á
hann fylla sprautu og síðan gekk
hann að henni, og faldi nálina i
hendinni. Hann bar spritt á lærið
á henni. — Þetta verkar fljótt,
tekur ekki nema nokkrar
sekúndur, en áhrifin standa ekki
nema stutta stund.
Hún sagði, loðmælt og hvisl-
andi: — Láttu ekki neitt koma
fyrir Lew. Gerðu ekkert viö mig.
Þetta, var slys. Þú sást það
sjálfur
— Já, og nú held ég að fráfallið
hans Elgs hafi verið samskonar
slys. .
Hún fann sáran verk undan nál-
inni. Siðan þvoði hann kviðinn
með spritti og sneri sér að verk-
færunum. Hún fann fyrir
meðalinu og hvernig öll tilfinning
hvarf smámsaman, einhver dofi
færðist yfir heilann i henni og
hræðslan hvarf. Auglokin urðu
þung, en rétt um leiö og þau lok-
uðust, sá hun hann líta á verk-
færin sin. Þau voru þau sömu sem
hann hafði notað við handlegginn
á Indiánanum. Og hann hafði ekki
sótthreinsað þau. Hún reyndi að
tala og vara hann við. En hún
kom ekki upp nema einhverju
kokhljóði og þá færðist dofinn yfir
augun i henni og hún visái ekki
lengur neitt af sér.
Framhald i næsta blaöi
niTRvccmc
bœtlr nánast allti
Ef einhver slasar þig og þú
n*rA ekki bótum frá honum,
batir ALTRYGGINGIN þér slysiö
meö allt að 1 mllljón.'
VaifiÓ ALTRYGGINCU
fyrir heímilió og
ffötshyí dunai
Abyrgdp
Try^gingarfélag fyrir Itindindismenn
Skúlagölu 63 - Rrvkjavik Sfml 2hl22
38 VIKAN 42. TBL.