Vikan - 17.10.1974, Blaðsíða 35

Framhalds
saga
17 hluti
eyöilega landslaginu og bænda-
býlunum og á manninn sinn.
Hann var oröinn dauflegri á svip-
inn siöustu vikurnar. Hann brosti
sjaldan, en þegar þaö var, þá var
þaö eins af nærgætni við hana. Og
þegar hún sá augnatillitið hans,
fór hún aö vorkenna sjálfri sér.
Rósa varö þess vör, aö þörf
hans fyrir hana hafði siður en svo
minnkaö. Hingaö til haföi henni
fundist þessi þörf hans vera ein-
hver veiklun, beinlinis einhver
geöbilun. En nú var hún búin að
fá nýjan skilning á þessu, hve
hann var henni háður. Þessi hæfi-
leiki hans til aö taka við öllum
höggum, háðsyrðum, skapvonsk-
unni og jafnvel hatri, fannst henni
nú vera styrkur hjá honum en
ekki veikleiki.
Hún beiö i bilnum meðan hann
fór inn i húsin, meö embættis-
brosiö og svörtu töskuna i hend-
inni. Hún vissi, að i hverju húsi
var hann talinn eins konar guð, i
gæsku sinni og visdómi.
Meöan hún beið eftir honum i
bflnum, var hún aö hugsa um
Latimér. Hún vissi, að þessa dag-
ana liföi hann i þeirri föstu trú, aö
hún mundi koma.
ALLAR
GERÐIR
FORD
Og hún sór þess hátiölegan eiö
meö sjálfri sér, að hún skyldi fara
til hans. '
Vika leið og alltaf var þoka og
dumbungur. Einn morguninn
vöknuöu þau við þaö, aö bariö
var á dyrnar niðri. Læknirinn fór
niöur á náttfötunum, en kom
aftur eftir nokkrar minútur.
Hann sagöi viö Rósu: — Þetta
var einn frændi hennar Jennie,
svo litill Indiánastrákur. Afi
hennar Jannie er mjög slæmur.
Ég þarf að fara og gera honum til
góöa. Hann settist á rúmstokkinn
og fór aö klæða sig.
Rósa fór á fætur. Lew sagði: —
Þetta er of mikið feröalag fyrir
þig. Þaö er margar milur frá veg-
inum, gegn um flókið kjarr.
— Ég get ekki verið hérna
kyrr. Þessir myrkvadagar eru
alveg aö gera mig vitlausa.
— Jæja, þá geturðu beðið i biln-
um meðan við Jennie förum
þangað heim. En þaö veröur löng
biö.
— Það er þó alltaf betra en
hima hérna. Kannski lendum við
lika á einhverjum hnúskum, sem
geta bjargað mér.
■ — Ekki skaltu treysta þvi.
Hann leit á hana, en siðan undan,
þegar augu hennar leiftruöu af
reiði. — En ef svona vonir létta
eitthvaö undir með þér, þá veröi
þér aö góöu.
Jennie fór meö þeim og sat i
aftursætinu . . . Snjókeðjurnar
rótuöu stööugt upp forinni, þegar
þau snigluðust gegn um skóglend-
iö, sem lá i eilifum krókum milli
trjáa og hóla. Billinn rann út á
hlið og stundum spólaði hann, svo
aö hvein I hjólunum, þangaö til
þau komust á fastari grund. Þá
slagaöi billinn fram, og þeim
miðaöi áfram inn i þetta eyöiland.
Þau komu loks á vegarendann.
Mjór, blautur stigur lá þaöan inn i
kjarriö.' Rósa steig út, ásamt
Jennie og lækninum.
— Ég sit hérna ekki ein. Ég kem
meö ykkur.
Jennie gekk á undan og þvinæst
læknirinn, og Rósa siðast. Hún
haföi sett stigvélin utan yfir
buxnaskálmarnar. t hverju spori
rann hún i leðjunni. Þeim gekk
seint og hægt að koma sér áfram.
Og greinarnar á trjánum
kræktust'i hana.
A leiðinni flaug heill hópur af
krákum yfir þeim, og gargið i
þeim fyllti loftiö. Eftir meira en
hálftima göngu staönæmdist
Jennie, og læknirinn og Rósa
geröu slikt hiö sama. Þau voru
komin fram á þverhniptan gil-
barm, sem var að minnsta kosti
tuttugu feta hár, niður aö lækn-
um, sem var bólginn og straum-
haröur. Svo lá einstigi niöur i gil-
iö, þangaö sem trjábolur lá yfir
lækinn i brúar stað. — Við erum
hálfnuö sagði Jennie og lagði var-
lega af staö niöur einstigiö. Lækn-
irinn bauöst til aö styöja Rósu, en
hún ýtti hendinni á honum frá sér.
Hann hélt þá áfram og hún á .eftir.
Þau fóru yfir lækinn á staurnum
og lögðu siðan upp eftir bratt-
anum hinumegin og aftur komu
þau inn I þétt kjarr.
Kofinn gamla Indiánans stóö I
litlu rjóöri. Dyrnar voru lokaöar
og enginn reykur kom upp úr
strompinum. Húsagaröurinn var
forugur og viö dyrnar lá ofurlitill'
eldiviöarhlaöi. Rósa gekk hægt.
Læknirinn og Jennie fóru á undan
henni. Hún sá þau fara inn og
skilja huröina eftir upp á gátt.
Hún lallaöi þangað og var forvitin
aö vita, hvort gamli Indiáninn
væri lifandi eöa dauöur. Gegn um
CORTINA
J00„
1/1.74-28/6.74
SVEINN
EGILSSON HF
Skeifunni 17 sími 85100
42. TBL. VIKAN 35