Vikan - 14.11.1974, Qupperneq 18

Anni meöan hún var enn viö
hjúkrunarnám.
<Anni kom á næturvaktina, leit
hún inn til slösuðu stúlkunnar,
sem henni þótti lita eölilega út,
þótt hún væri aö visu i svolitlu
uppnámi. Niu stundum siöar var
Gabriele Kruger látin.
Anni Stauber, 24 ára aö aldri,
var ákærö fyrir hriöuleysi i starfi
og dæmd til fjögra mánaöa varö-
halds og til aö greiða tæpar 70.000
krónur i sekt.
„Enginn sagöi mér,” segir
Anni, ,,aö Gabriele var meövit-
undarlaus nokkra stund eftir
slysiö.” Dr. Joachim Rauschke
útskýrði i réttinum, hve mikil-
vægar þær upplýsingar hefðu
verið. Dánarorsök Gabriele var
heilablæðing.
Dr. Rauschke segir heilablæö-
ingu einkennast af þremur þátt-
um. Fyrst af stuttu meðvitundar-
Dr. Theodor Sigl yfirlæknir:
„Ekkert var óvenjulegt viö þessa
næturvakt.”
leysi sjúklingsins. Siöan er liöan
hans bærileg i nokkrar klukku-
stundir. Þar næst fær sjúklingur-
inn heiftarleg uppköst og missir
siðan meðvitund og deyr.
Gabriele Kruger fékk uppköst
klukkan 20.00. Stofufélagar henn-
ar hringdu á næturhjúkrunarkon-
una. Henni fannst „ekkert
óvenjulegt” við uppköstin.
Aldrei önnur
eins næturvakt
Strax á eftir hringdi annar
sjúklingur, kona, sem þjáðist af
andateppu. Anni hafði þegar i
stað samband við yfiriækninn,
sem sendi lækni til að rannsaka
andateppusjúklinginn.
Anpi: „Þegar læknirinn var
farinn, datt mér i hug, að ég hefði
átí að segja honum frá uppköst-
um Gabriele. En ég gleymdi þvi
aftur.”
Þessa gleymsku sina réttlætir
Anni með eftirfarandi: „Ég hef
aldrei verið á annarri eins nætur-
vakt. Ég var á stöðugum hlaup-
um.” Hún þurfti að sinna 30-40
hringingum sjúklinganna. Sumir
þurftu bekken, aörir te, sumir
vildu láta loka eða opna glugga.
Hún varð að mæla alla sjúkling-
ana, baöa suma og blanda bað-
vatn handa hinum. Anni: „Ég var
að þessu alla nóttina. Dagvaktin
átti að sjá um að baða, en hún
komst ekki yfir það, þvi að þetta
var aðfaranótt mánudags, og um
helgar vinnur aðeins helmingur
starfsliðsins.”
Dr. Theodor Sigl, 64 ára segir
þetta ekki rétt hjá hjúkrunarkon-
unni: „Þessi næturvakt var eink-
ar venjuleg. Deildin var meira að
segja ekki fullskipuð, og enginn
sjúklinganna var sérlega veik-
ur.”
Martha yfirhjúkrunarkona
deildarinnar segist ekki leggja
mikið upp úr áliti yfirlæknisins:
„Hann hefur ekki hugmynd um
þetta. Hann litur ekki hér inn
nema einu sinni i viku.”
Klukkan 21 fékk Gabriele upp-
köst aftur. Hún kvartaði sáran:
„Ó, höfuðið á mér. Ég þoli þetta
ekki lengur.”
Næturhjúkrunarkonan kom aft-
ur að rúmi Gabriele, en henni
þótti ekkert undarlegt við uppköst
stúlkunnar. „A sjúkrahúsum erú
uppköst mjög tið, og ég hélt þau
stöfuðu af sárinu og saumnum.”
Hún hafði þvi ekki samband við
lækni. „Ég óttaðist, að hann ávit-
aði mig fyrir aö trufla sig að
ástæðulausu.”
Gabriele hrakaði stöðugt, og þá
ákvað Anni að gefa henni kvala-
stillandi strautu eins og yfir-
hjúkrunarkona hafði lagt fyrir
hana, ef sjúklingarnir kveldust
mjög. Hún gaf Gabriele tiu milli-
gramma skammt af psyquil.
Gabriele virtist sofa. Dr.
Kausche segir það vera einkenni
meðvitundarleysisstigsins. Hann
segir, að enn hefðu likurnar á þvi,
að unnt hefði verið að bjarga lifi
stúikunnar verið 70-90%.
Um miðnætti var andardráttur
Gabriele orðinn þyngri og rólegri,
og því áleit Anni, að hún svæfi vel.
Fimm stundum siðar kom Anni
aftur að rúmi Gabriele: „Þegar
ég snerti hana, fann ég, aö hún
var oröin köld.
Við likskoðunina kom i ljós, að
brestur hafði komið i höfuðkúþ-
una við fallið af hjólinu. Þessi
brestur hafði ekki komiö fram á
röntgenmyndunum, sem teknar
voru eftir slysiö. Þessi brestur
var þó nægur til þess aö blæddi
inn á heilann.
1 ákærunni á hendur Anni
Stauber er lögð áhersla á, að hún
hefði átt að gera sér grein fyrir,
að hætta var á ferðum. ógleöi
Gabriele, höfuöverkurinn og upp-
köstin heföu átt að nægja til þess.
Anni: „Auövitað er þessum ein-
kennum lýst i hverri einustu
kennslubók i hjúkrunarfræöum.
En mér kom heilablæðing ekki til
hugar, enda haföi mér ekki verið
sagt, að Gabriele kynni aö
18 VIKAN 46. TBL.