Vikan - 14.11.1974, Qupperneq 20

Þaö var eitthvaö ástriöu-
þrungiö i þessum áhuga hans,
eins og sjálfs ánægja hans dygöi
honum ekki lengur einsömul.
Þegar siminn tók skyndilega aö
hringja fyrir innan og þjónninn
gekk út úr eldhúsinu, greip Daisy
tækifæriö I þögn þeirra sem varö
eitt andartak og hallaöi sér aö
mér.
— Ég ætla aö segja þér fjöl-
skylduleyndarmál, hvislaöi hún
áköf. — Ég ætla aö segja þér frá
nefinu á þjóninum. — Hefuröu
heyrt um nefiö á þjóninum?
— Þess vegna kom ég hingaö i
kvöld.
— Jæja, hann var nefnilega
ekki alltaf þjónn: hann fægði
silfur fyrir eitthvert fólk i New
York, sem rak silfurþjónustu
fyrir tvö hundruð manns. Hann
varð aö fægja frá morgni til
kvölds, þar til þaö fór loks aö hafa
áhrif á nefið á honum.
— Já, og þaö fór æ versnandi,
skaut ungfrú Baker inn i.
— Já, það fór æ versnandi, þar
til hann varö loks að segja
starfinu lausu.
Eitt andartak féllu siöustu
sólargeislarnir meö hugnæmum
roöa á ljómandi andlit hennar: ég
laut æ meir áfram meöan ég
annaö og gættum þess aö ekkert
yröi úr augnaráöi okkar lesiö. Ég
ætlaöi aö fara aö segja eitthvaö,
þegar hún réttist i sæti sinu og
lagöi viö hlustir, — uss, sagöi hún
aövarandi röddu. Hálfkæft en
ástriöuþrungiö muldur varð nú
greint i stofunni handan viö, og
ungfrú Baker sýndist ekki
skammast sin, þegar hún laut
áfram, til aö hlera. öröugt var aö
ná nokkru samhengi, þvi muldrið
lækkaöi ýmist eöa hækkaöi mjög
skyndilega og loks hætti þaö meö
öllu.
— Þessi herra Gatsby, sem þú
minntist á, er nágranni minn, hóf
ég máls.
— Ekki segja neitt. Ég vil vita
hvað skeöur.
— Er eitthvaö aö ske? spuröi ég
sakleysilega.
— Attu viö aö þú vitir ekkert?
sagöi ungfrú Baker, barnslega
undrandi. — Ég hélt aö allir vissu
þaö.
— Ekki ég.
— Nú, sagði hún hikandi. —
Tom hefur eignast vinkonu i New
York.
— Eignast vinkonu? spuröi ég
fálkalega.
Ungfrú Baker kinkaöi kolli.
— Hún ætti nú aö vera nógu
kurteis, til aö hringja ekki i hann
á matmálstimum. Hvaö finnst
þér?
Næstum áöur en ég haföi skilið
hvaö hún var aö fara, heyröist
pilsaþytur og brak I leöurstig-
vélum og þau Daisy og Tom komu
inn.
— Ég fékk bara ekki aö mér
gert, galaöi Daisy meö upp-
geröarkæti.,
Hún settist niöur, leit athugandi
á okkur ungfrú Baker og hélt
áfram: Ég leit út fyrir smástund
og þiö vitiö ekki hvaö þaö er
rómantiskt úti. Þaö er fugl á
flötinni, og ég held aö þaö hljóti aö
HAMnmHOft
Herraundirfatnaður.
Verðum jafnan með fyrirliggjandi úrval af mynstruðum og einlitum
nærfatnaði úr terelin og bómull, og eins úr 100% bómull i litum.
UMBOÐSMENN
ÁGCST ARMANN H.F.
SÍMI: 22100.
hlustaöi, fanginn af seiö raddar
hennar, — og sólargeislarnir dóu
út og bjarminn hvarf af vanga
hennar, eins og meö trega, likt og
börn sem yfirgefa glaöværan leik
um rökkurskeiö.
Þjónninn kom til baka og
muldraði eitthvað viö eyra Toms,
sem stóö á fætur. Hann hleypti
brúnum og skundaði inn fyrir.
Likt og losnað heföi um ein-
hverjar hömlur hiö innra meö
henni, þegar Tom var farinn, laut
Daisy aö mér á ný. Rödd hennar
var áköf og syngjandi.
— Mér finnst svo yndislegt að
sjá þig hér við borðið. Nick. Þú
minnir mig á, — á rós, já,
áreiðanlega á rós. Minnir hann
ekki á rós? Hún sneri sér að ung-
frú Baker, svo hún skyldi staö-
festa þetta. — Já, blátt áfram á
rós.
Þetta var ósatt. Ég bar ekki
hinn minnsta svip af rós. Hún var
aðeins að þvaöra, en þvílikur ylur
streymdi ekki frá henni. Það var
eins og hjartaö ætlaöi aö springa
út úr brjósti hennar, til að tjá
hið öldungis ósegjanlega. Svo
kastaöi hún skyndilega hand-
þurrkunni á boröið bað okkur aö
afsaka sig og gekk út.
Viö ungfrú Baker litum hvort á
EScott
Fitzgerald
Gatsby
hinn mikli
20 VIKAN 46. TBL.