Vikan - 14.11.1974, Side 35

Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
haldið að við værum að koma úr
tunglferð.
Þau gengu inn i herbergið og
David fleygði sér upp i rúmið, en
Helen lét renna vatn i vaskinn.
— Æ, ansans vandræði, ég
skildi töskuna með sápunni <>g
handklæðunum eftir i bilnum.
David settist upp. — Ég skal
skjótast eftir henni, sagði hann.
Hann var um fimm minútur
fjarverandi. Þegar hann kom aft-
ur, lagði hann heilbrigða arminn
um Helen og sagði: — Hlustaðu
nú á, ég er hræddur um að við
höfum labbað beint inn i gildru.
Það litur út fyrir, að það sé búið
að loka bilinn minn inni og læsa
hliöinu. Þegar ég ætlaði út, stöðv-
aði eigandinn mig og beindi að
mér byssuhlaupi. Carrier notar
greinilega samherja sina frá
slriðsárunum til að loka okkur
hér.inni á hótelinu, þangað til
hann hefur tima, til að snúa sér að
okkur.
En þá varð hún hrædd, ofsalega
hrædd. Hann þrýsti henni að sér.
— Elsku Helen, þú mátt ekki
skjálfa svona.
— Ég myndi heldur kjósa að
segja þér að ég titraði af ástriðu,
en ég cet ekki logið að bér
Hann kyssti hana. — Ég læt
aldrei neitt henda þig, ástin min.
— Ég er ekki með áhyggjur af
mér.
Það var Darið að dyrum og hun
stirnaði i örmum hans, en þegar
hann skaut henni aftur fyrir sig,
eins og til að verja hana með lik-
ama sinum, fóru tárin að renna
niður kinnar hennar.
Það var barið aftur.
David opnaði varlega dyrnar.
Svo sneri hann sér að Helen og
það var glettnissvipur á andliti
hans þegar hann vék til hliðar.
Það var Lazenby, sem kom inn,
reyndar þau bæði systkinin. Miles
hélt á ginfjösku, en Anya var með
fjögur glös i höndunum.
— Gott kvöld, sagði hann glað-
lega. — Við hélctum að þið heföuð
gott af einhverri hressingu.
Þetta var eiginlega það furðu
legasta af þessari furðulegu viku,
sem haföi komið fyrir þau, þegar
Lazenbysystkinin gengu inn. Þau
voru heldur ekki lik þvi, sem þau
rn
i
r«i
w
rn
w
rr*
c
-
rn
c
rn
r m
c
c
rm
&
rm
c
M
W
r«
C4
vbi
rn
c
w
rn
'í

mm
GLUGGANA...
m
El
Grensdsvegi 12 sími 36625
GuiGGnum
46. TBL. VIKAN 35