Vikan - 08.07.1976, Síða 34

Sue Aravmizu: Hvers vegna er bannað að
selja bjór á Islandi?

Eilen Nygaard ætlaði að fara með foreldra
sína norður í land og helst tii Vestmanna-
eyja.
Kristján Arngrímsson ieiðsögumaður
fræðir ferðalangana um land og þjóð.
enda vorum við farin að nálgast Skálholt,
þegar þar var komið sögu, en norðmenn áttu
sem kunnugt er stóran þátt í að reisa
Skálholtskirkju á sínum tíma, svo ég væri
lítill diplómat, ég hefði ekki verið búinn að
ræða við þetta ágæta fólk úr Birkeland í
Sörlandet í Noregi.áður en stigið var út úr
bilnum, sem Egill Jónsson ók af snilld, í
Skálholti.
I Norsararnir voru þau hjónin Tobine og
Norman Nygaard ásamt Ellen dóttur sinni,
sem reyndist kunna nokkuð fyrir sér í
íslensku, þegar ég fór að tala við þetta ágæta
fólk. Ellen hefur semsé unnið í afgreiðslunni
I hjá Hjálpræðishernum í tæp tvö ár og skilur
I íslensku og talar allvel, þótt hún umgangist
mest landa sína og dani í vinnunni. Ellen
sagði, að sér líkaði vistin hér vel. Hún hefði
séð starfið auglýst í norsku blaði og ráðið sig
hingað eftir nokkra umhugsun. Ellen hefur
ferðast svolítið um landið. Þetta var í annað
sinn, sem hún fór til Gullfoss og Geysis, og
sagðist hún hafa kjörið þessa ferð handa
foreldrum sínum til að byrja á að kynnast
Islandi. Þau Tobine og Norman komu
hingað 1 hálfs ma'naðar heimsókn og Ellen
ætlaði að fara með þau norður í land, áður en
lerra og frú Hols frá því flata lándi Hollandi: Hér er svo mikið rok
34 VIKAN 28.TBL.
þau færu aftur heim. Auk þess sagðist hún
endilega ætla að reyna að fara með þeim til
Vestmannaeyja, því að þangað hefði sér þótt
gaman að koma.
Norman Nygaard sagðist lítið hafa séð af
landinu nema Reykjavík, en hún væri falleg
borg, sem sér þætti gott að dveljast í.
Þá var röðin komin að henni Dauby
Monique, franskri vinkonu Monigue hinnar
belgísku, en þær voru saman á ferð. Dauby
Monique er einkaritari í útgáfufyrirtæki í
París.
Þegar áð var í Þrastarlundi, þar sem
ferðalanganir fengu sér kaffi, höfðu þær
stölllur orð á þvi, að landslag þar væri áþekkt
því, sem Emily Bronte lýsir í sögu sinni
Fýkur yfir hæðir.
Dauby sagði, að gráu litbrigðin í íslensku
landslagi þættu sér einstaklega fögur og eins
og stalla hennar frá Bruxelles talaði hún um,
hve litríkar íslenskar byggingar væru
yfirleitt.
Kólumbísku hjónin Thea og Joachim
Meyer voru á ferð til Þýskalands, en höfðu
hér tveggja daga viðdvöl. Þau sögðu að lands-
lag hér væri ekki óáþekkt landslaginu í
Kólumbíu, þegar komið væri upp í 3200
metra hæð. Joachim Meyer er ljósmyndari að
atvinnu og oftar en einu sinni lá nærri, að
hann yrði eftir á áningarstöðum, því að hann
gleymdi sér gjarna við myndatökur.
Else Scmidt, kaupkona frá Bremerhaven í
Þýskalandi, var á leið vestur um haf til að
heimsækja vinkonu sína úr skóla, sem er
búsett þar. Else Scmidt hafði lesið töluvert
um ísland, áður en hún kom hingað, en sagðist
hafa gaman af því að sjá landið með eigin
augum, og bjóst jafnvel við því að koma
hingað aftur seinna. Hún sagði, að
kunningjar sínir heima í Bremerhaven hefðu
verið steinhissa á því, að hún skyidi ætla til
Islands, hér væri ekki ýkja mikið að sjá, en
nú gæti hún staðfest þegar heim kæmi, að því
væri þveröfugt farið.
Else fann helst að því, að fólki væri tæpast
gert kleift að ferðast hér ódýrt, hér ætti að
byggja alþjóðlegar unglingabúðir, því að
landið hefði upp á svo ótal margt að bjóða.
Hollensku hjónin herra og frú Hols
kvörtuðu sáran yfir rokinu, sögðust sakna
blómanna og trjánna í Hollandi, landið væri
grátt og gróðurlaust, og víðáttan óskapleg.
Með herkjum tókst mér þó að fá þau til að
viðurkenna, að fjallasýn væri hér óvenju
falleg og landið tiltölulega ósnortið af
mannahöndum, en ég býst tæpast við því, að
þessi ágætu hjón reki mikinn áróður fyrir
ferðalögum til íslands, þegar heim kemur.
Fleiri voru viðmælendur okkar i þessari
ferð raunverulega ekki. Bandarísku
systkinin Janet og Bill Foulis vildu sem
minnst við okkur tala, líklega hefur þeim
ekki fundist árennilegt að flagga neinum
skoðunum um land og þjóð opinberlega.
Janet lét þess þó getið, að hún væri I mestu
vandræðum með hárgreiðsluna í rokinu
hérna.
Að öllu samanlögðu held ég að hópurinn
hafi verið nokkur ánægður með The Golden
Circle Tour þennan dag, þrátt fyrir rokið og
ofurlitla rigningu hjá Geysi í Haukadal. Vita-
skuld var það snöggsoðin vitneskja um
landið, þjóðina og sögu hennar sem þessu
fólki var látin i té í ferðinni, en vonandi
hefur það verið nokkru vísari eftir en áður.
Tról.