Vikan - 16.12.1976, Blaðsíða 15

Auðvitað hef ég mína „trú”, en ég reyni ekki að troða henni upp á
aðra.
Trúir þú þá á sjálfan þig?
— Já, ég verð. Ég get ómögulega
sætt mig við það sem stendur í
Biblíunni, að Guð hjálpi þeim sem
hjálpa sér sjálfir. í því felst þver-
sögn, því að ef ég hjálpa mér
sjálfur, þá þarf enginn að hjálpa
mér. Mér finnst það v'era vott um
veikleika að treysta á annan en
sjálfan sig.
— Ég man enn, hvað ég hneyksl-
aðist einu sinni, þegar ég var ungl-
ingur. Þá var ég að gæta tveggja
barna fyrir fólk, sem ól þá upp í
„guðsótta og góðum siðum.” Ann-
ar þeirra var í vöggu, en sá eldri var
fimm ára, og hann vildi fá mig út að
leika. Ég sagði honum, að það gæti
ég ekki, þá væri enginn til þess að
gæta þess litla. Þá svaraði sá stóri:
Það er ailt í lagi, Jesús passar
barnið. Þá gekk alveg fram að mér.
Ég er auðvitað að tala um barna-
trú, en mér finnst þessi saga þó
táknræn fyrir kristna trú og minnir
mig á vanheilt fólk með hækju.
Það er einfaldleikinn og hræsnin,
sem ég get ekki sætt mig við. En ég
er ekki að hallmæla kristinni trú,
sem slíkri, hún bara hentar mér
ekki.
— Það er eins með pólitíkina og
trúna, hvorttveggja byggist á
ákveðinni hugsjón, en það er helst
aldrei farið eftir henni i fram-
kvæmd. Og hvers virði er þá allt
þetta stapp? Ég hef gífurlega
samúð með Helga Hóseassyni. Mér
var alltaf kennt að hér ríkti trú-
frelsi, en ég get ekki séð að svo sé, á
meðan börnum er skylt að læra
biblíusögur, án þess að fá nokkra
þekkingu á öðrum trúarbrögðum.
Árin úti voru góð
þjálfun.
— Hvemig fannst þér að fljúga
hjá Luxair?
— Það var erfitt til að byrja með.
Ég hafði nær enga reynslu sem flug-
maður, þegar ég byrjaði, og það
tekur sinn tíma að komast inn i
starfið. Auk þess þurfti ég tíma til
þess að komast vel inn í frankísk-
una. Ég gat bjargast með enskuna
og þýskuna til að byrja með, en
eftir að ég bað samstarfsmenn mina
að svara mér á frankísku, þó að ég
svaraði þeim á ensku lærði ég málið
fljótt.
— Gegndir þú ekki ýmsum trún-
aðarstörfum hjá félaginu?
— Jú, ég var í stjórn flug-
mannafélagsins hjá Luxair síðustu
tvö árin, og síðasta árið var ég
IFALPA DIRECTOR. IFAPA er
alþjóðasamtök flugmannafélaga.
Ég sat meira að segja fund hér
heima sem fulltrúi Lúxemborgar í
EUROPILOTE. Árin sem ég starf-
aði úti voru góð þjálfun fyrir mig,
því að þar ríkir mjög strangur agi,
og enginn kemst upp með að slá
slöku við í starfi. Fyrstu tvö og
hálft árið, flaug ég á Fokker Friend-
ship, en seinni 2 og hálft árið á
Caravelle. Aðallega flugum við
innan Evrópu. Það er gjörólikt að
vinna í Lúxemborg en hér heima
hvað aga snertir, og þar eimir ennþó
af mikilli íhaldssemi í umgengis-
venjum. Til dæmis bauð einn flug-
maður, sem ég flaug töluvert mikið
með, upp ó dús, eftir að ég hafði
þekkt hann i tvö og hólft ár. Ég
áttaði mig á því, þegar ég kom
heim, að ég hafði ýmislegt lært um
mannfólkið á veru minni i Lúxem-
borg.
Músíkin byggði
upp í mér egóið.
— Saknaðirðu þess aldrei að vera
ekki í hljómsveit?
— Nei, aldrei. Músikin er bakt-
ería, og eina ráðið til þess að reka út
bakteríu er að gera það með annarri
stærri, og þegar ég fékk áhuga á
fluginu, gleymdi ég músíkinni svo
að segja alveg. Ég er ánægður
með þó hillu, sem ég er á í dag, þó
að ég sé ekki viss um hvort það
er rétt hilla eður ei. Er nokkurn
tíma hægt að vita það með vissu?
— En ég hafði mjög gaman af að
vera í músíkinni. Það byggði upp í
mér egóið á vissan hátt, því að ég
fann til þess að ég var í sviðsljósinu.
En um leið og ég fann að ég þurfti
að vera í þessu til þess að geta
komist af, missti ég áhugann, og
söngurinn og bassaleikurinn urðu
að venjulegri vinnu. Undir lokin
söng ég ó hverju kvöldi, og þá fékk
ég ímugust á því. Ég er líka þannig,
að ég get ekki vaknað á morgn-
ana og sagt við sjálfan mig: — Æ
nú þarf ég að fara að vinna. Svo
að ég fann mér starf þar sem ég
vakna á morgnana og hugsa með
mér: — Aha! Éger að fara að vinna.
Flestir eru hræddir við að skipta oft
um atvinnu, því að þeir vilja ekki
vera sakaðir um rótleysi. En það
held ég að sé betra en að vera
óánægður í sinni vinnu allt sitt líf.
Með sprunginn
maga í indíána-
landi.
— Lentirðu ekki í einhverjum
ævintýrum úti?
— Jú, eiginlega lenti ég i heil-
miklu ævintýri í Caracas í Venezu-
ela, meðan ég dvaldist þar sem
fulltrúi IFALPA a alþjóðafundi
flugmannafélaga. Flugmannafélag
Lúxemborgar hafði ekki sent
fulltruá á tvo fundi, svo að við
urðum að mæta, eða verða
jafnvel brottrækir ella. Einhvern
veginn tókst okkur að nurla saman
peningum til ferðarinnar og mætt-
um til leiks, þ.e. ég og formaður
félagsins i Lux. Ég var ekki sérlega
heilsuhraustur þá, því að ég hafði
verið með magasár lengi og fann
fyrirþvi af og til. Ferðin til Caracas
var erfið, og ég þurfti að sitja á
gólfinu í vélinni í flugtaki og lend-
ingu því að vegna fjárskorts urðum
við að ferðast á afsláttarmiðum og
aðeins var eitt sæti til fyrir okkur
tvo. Þegar við loksins komumst á
leiðarenda eftir 40 stunda flug, var
ég orðinn fórveikur. En ég mótti til
að harka af mér, úr því að við
vorum að burðast við að mæta. Á
fundinum um kvöldið var ég að
farast úr verkjum, en hélt þó út og
næsta dag lika. En þegar ég kom
heim ó hótel um kvöldið var ég
vægast sagt orðinn ansi lufsulegur.
Ég man hvað mér brá, þegar ég
uppgötvaði að höndin á mér var
jafn hvít og blaðið, sem ég hélt á og
reyndi að lesa. Þó var lika farið að
blæða úr mér, og ég gat ekki reist
mig nema til hólfs. Ég þóttist vita,
að nú væri bráðnauðsynlegt fyrir
mig að fá blóð, svo að ég bað um
lækni. Læknirinn var hress til að
byrja með, en þegar hann leit undir
augnhvarminn hrökk upp úr
honum: „Madremia!”. Hannrauk í
simann og pantaði sjúkrabíl. Það
mátti heldur ekki tæpara standa,
því maginn sprunginn og blóðið
komið niður i 22%. Þeir vildu skera
mig, en ég sagðist ekki vilja láta
skera mig upp í svona indiánalandi.
Þegar búið var að dæla í mig fjórum
lítrum af blóði og það aðeins komið
upp í 26% var mér sagt, að nú yrði
ég að láta undan, enda væri full-
komin aðstaða til aðgerðarinnar í
borginni. Ég var skorinn og 75% af
maganum tekinn úr mér, og á
meðan hætti hjartað tvisvtu- að slá.
Svo það má eiginlega segja, að ég
hafi dóið tvisvar á skurðarborðinu.
Það eru ekki allir, sem geta haldið
upp á dánarafmælið sitt.
Borðaði með
George Foreman.
—Áður en ég fékk leyfi til að
fljúga aftur lá ég i þrjár vikur ó
spítalanum og var eina viku á
hóteli. Fyrsta morguninn fór ég eld-
snemma á fætur og ráfaði niður í
anddyri. Þar var enginn nema stór
51.TBL. VIKAN 15