Vikan - 16.12.1976, Blaðsíða 21

SNARA
FUGL-
ARANS
Slóðin sveigði til hœgri. Ef til vill
myndu þœr geta klifið upp barðið er
neðar drœgi.Það gat ekki alls staðar
verið svona snarbratt. Eða hvað?
„En ekkert óðagot,” sagði hún og
ótti ekki síður við sjálfa sig en Irinu.
Tilhneigingin til þess að láta vaða á
súðum var sterk. Það var einmitt
það sem mennirnir tveir höfðu gert.
„Fífl, algjör fífl,” sagðihún. „Heyr-
irðu hvernigþeir lóta?” Eða kannski
varbest að hugsa sem minnst um þá.
Þeir voru greinilega komnir mjög
nærri þeim. „Ætli þeir verði ekki
að fara að hægja á sér. Stígurinn
er hræðilegur hérna. Guð minn...”
„Við skulum þá leiða hugann að
öðru.”
„Hvernig ó ég að fara að því?”
sagði Jo og var rétt dottin. Henni til
stórrar furðu heyrði hún Irinu hlæja.
,, H vað er svona fyndið? ’ ’
,, Þessi flaska sem þú hefur verið að
burðast með alla leiðina. ’ ’
„Enhvaðum handtöskunaþína?”
sagði Jo en gat þó ekki annað en
brosað. Þessi kjánalegu orðaskipti
höfðu losað um spennuna. Kvíðinn,
sem hafði verið að hrannast upp og
verða að lamandi ótta, var nú
horfinn. Við hlæjum til þess að
forðast grátinn, hugsaði hún og
lejddi Irinu í beygjuna. Þar breikk-
aði stígurinn og jarðvegurinn var
ekki eins viðsjárverður. Hún var nú
nógu örugg um sig til þess að þora að
líta upp og vita hvað framundan var.
Enþarvarekkert. Stígurinn varmeð
öttu horfinn og í staðinn komin urð og
grjót.
Irina stóð nú við hlið hennar. Þær
trúðu ekki sínum eigin augum.
Hlíðin var með öllu horfin. Ef til vill
hafði þetta gerst í vor eða í fyrra.
En hvaða máli skipti það, hugsaði
Jo vonleysislega. Þarna var hvergi
hægtaðfótasig. Ekkertaðsjáannað
en stórgrýtisurð er lá ofan í djúpt gil.
Jo náði sér furðu fljótt. „Við
skulum fara nær barðinu. Þeir sjá
okkur ekki fyrr en þeir eru komnir
fyrir beygjuna.” En mennirnir nálg-
uðust óðum., .Veistu að eina tilfinn-
ingin í brjósti mér er reiði. Er það
ekki skrýtið?” Hún leit upp í móti og
beið þess að mennirnir kæmu í ljós.
Irina kinkaði kolli. Hún tók
töskuna af öxl sér og hélt nú ó henni í
fanginu. Að ofan heyrðist smá-
skruðningur. „Einhver hefur tekið
undir sig stökk," sagði Jo lágt. í
sömu andrá sáu þær mann detta
fram fyrir sig beint á andlitið og
hann kom húrrandi á móti þeim eins
og hann væri á magasleða. Hann
reyndi að stöðva sig bæði með
höndum og fótum. Og honum rétt
tókst það áður en hengiflugið tók
við. Þetta var Jan. En hinn? Hann
hlaut líka að hafa dottið, en hann
varhvergi sjáanlegur. „Farðu frá,”
sagði Irina við Jo. „Ég er sú sem
þeir vilja ná i.”
Hún steig eitt skref til hliðar og
horfði á manninn þar sem hann reis
upp á hnén. Ég er of svifasein,
hugsaði Irina, er hún fikraði sig i
áttina að manninum. Hann verður
staðinn upp loksins þegar ég kemst
til hans. Auk þess er hann ugglaust
með byssu. En hvar er hún? Ef til
vill í beltinu, eða þá í vasa hans. Ég
verð einhvern veginn að reyna að
koma höggi á hann. „Varaðu þig,”
sagði hún við Jo. Jo ansaði henni
ekki og fór í humátt á eftir henni.
Jan stóð nú uppréttur en var
ekki meira en svo búinn að ná
jafnvægi. Fætur hans sukku ofan i
lausan grjótmulninginn og hann
rann til. Þetta var stór og stæði-
legur maður en það kom honum
ekki að neinu haldi eins og á stóð.
„Þarna,” kallaði hann og benti á
Irinu, „þarna.” Svo heyrði hún
aðra rödd og viðkomandi var greini-
lega mjög reiður. Jan svaraði
honum i skætingslegum tón og
Milan sá dökkhærði kom nú i ljós.
Hann stansaði snögglega og horfði
niður eftir stígnum og á konurnar
tvær sem stóðu andspænis Jan.
„Farðu ekki nær,” sagði Jo við
Irinu. Hún var varla meira en í
þriggja metra fjarlægð frá Jan. En
samt steig Irina tvö skref áfram,
en stansaði svo þar sem mölin
hafði hrúgast upp. Æ, nei, hugsaði
Jo i öngum sínum. Maðurinn horfði
ó Irinu og hann hefði hæglega getað
slegið til hennar.
„Byssan er fyrir aftan þig,”
kallaði Milan, en Jan horfði enn á
Irinu.
„En þetta?” sagði Irina og rétti
fram handtöskuna. Jan reyndi að
teygja sig eftir henni. „Taktu
hana," öskraði hún og slengdi henni
framan i hann.
Ösjálfrátt bar hann hendumar
fyrir andlit sér. Hreyfingar hans
voru snöggar, of snöggar, enda átti
hann nú erfitt með að fóta sig.
Hann var næstum dottinn, en hefði
ef til vill getað náð jafnvæginu
aftur, ef Milan hefði ekki kallað enn
einu sinni. Jan snéri sér við og
reyndi að ná til skammbyssunnar,
sem lá skammt frá honum. Laus
jarðvegurinn undir fótum hans fór
nú aftur af stað og steyptist fram af
brúninni. Jan gerði síðustu örvænt-
ingarfullu tilraunina til þess að losa
sig úr jarðveginum, sem hafði
hrúgast upp í kringum ökla hans,
en við það missti hann algjörlega
jafnvægið. Hann lenti fremst á
brúninni og hún gaf sig undan
þunga hans og hann steyptist fram
af. Handtaskan fylgdi á ettir ásamt
grjótflugi og fallið var órahátt.
Irina stóð grafkyrr. Jo þreif í
handlegg hennar og dró hana að
barðinu og hún fann að Irina
hríðskalf. „Stattu hérna”, sagði Jo,
„og haltu þér fast.” Fætur hennar
sjálfrar vom mjög veikburða. And-
artak hafði hún haldið að stígur-
inn myndi hverfa fram af hengi-
fluginu eins og hann lagði sig. Hún
reyndi að standa fast í fæturna.
Hugsun hennar var skýr. Hún
undraðist hversu róleg hún var,
allur vafi úr sögunni og ekkert
nema einbeitnin eftir. Mennirnir
höfðu þá ekki einungis verið að elta
Irinu. Þeir höfðu ætlað að myrða
hana og það hafði kosfað annan
þeirra lífið. Allt var kyrrt núna, rétt
eins og hæðin héldi niðri í sér
andanum.
Milan hafði-ekki hreyft sig úr
stað. Hann horfði enn á molnaða
brúnina þar sem Jan hafði dottið
fram af, án þess svo mikið sem gefa
frá sér stunu. Hann stóð fyrir ofan
þær, varla meira en í sjö metra
fjarlægð frá þeim, einmitt þar sem
stígurinn sveigði framhjá barðinu.
Að öðm leyti var hann ekkert betur
settur en þær. Jarðvegurinn undir
fótum hans var mjög laus í sér.
Hann þurfti að minnsta kosti að
fara tíu skref áður en hann kæmist á
tryggari undirstöðu, klöpp sem
hafði komið i ljós þegar mölin var
horfin. Og það var einmitt þar sem
Jo stóðnúna.
Milan leit nú í áttina að skamm-
byssunni. Hún lá miðja vegu milli
hans og Jos. Hann reyndi að fikra
sig nokkur fet niður í móti, en laus
mölin gerði honum erfitt fyrir og
hann varð að stansa.
Hann er að reyna að finna einhver
ráð, hugsaði Jo, og nálgaðist hann
hægt. Hún var með tómu flösk-
una í hendinni. Það sama gildir um
mig, hugsaði hún. Skammbyssan er
með hljóðdeyfi og bíður þarna
einhverra ódæðuverka. Þannig
höfðu þeir hugsað sér það. Þeir
höfðu ekki viljað draga að sér
athygli með óþarfa hávaða. Allt átti
að vera slétt og fellt. Og sjálfsagt
myndi hann enn kjósa að hafa þann
háttinn á. En hvað um hans eigin
skammbyssu? Hann var ugglaust
vopnaður. Já, nú dró hann hana
upp, en hún var ekki með hljóð-
deyfi. Ef til vill þorir hann ekki að
nota hana af hræðslu við að koma af
stað enn einni skriðu. Eða hvað?
Hann fikraði sig varlega ófram og
ekki eins öruggur með sig eins og
venjulega þegar hann veifaði þess-
ari litlu skammbyssu sinni. Á
meðan hann hefur augun á mér
gætir hann ekki fóta sinna. Honum
varð nú hálfgerður fótaskortur, nóg
til þess að hann tók byssuna í
vinstri hönd sér svo hann gæti
51. TBL. VIKAN 21