Vikan - 16.12.1976, Qupperneq 39

Krakkarnir ruddust nu meé ópum og
óhljóÓum yfir skúrjaakié og fleijyéu ser yfi'r
i vígió iil óvina sinna.
Stina gamla hrókk upp meé andfaelum
/1l|í lék á reiáiskjálfi I 5kurnum hennar.
HvaÓ í ósköpunum er eigínleýa dunið yfi
Sima gamla hafói aéeins dotiié útaf og var jbví alveg
óviébúin Joessum óskópum .
v Hún heníist frarn ur rurrimu hrædd og rugluá7
"teif opna huréina og ka//aé/ út i myrkrié
íkskrækri róddu : Hvaé er aé ^erast ? ^
Hvaéa QnósÍLjggéar læti eru [oetta ?
Eg skal... ég skal... óiéié jbié bara.........
Krakkarnir hættu aé ólátast og góndu á
V. Sti nu gömlu , sem stóé joarna ! dyrunum a
náttserknum 6<num og steytti hnefana i
áttina til joeirra . Sjáié joié keclinyuna ?
Sagói einhver og 'skellihló. Hún ®r alveg snarviilaus [ Vié skul -
um 0era at i henrji Já ,já , hrópaéi hver af óárum .
Nú létu krakkarnir snjókúlur 00 hæén/soré dynja a yömlu kon-
unni , Sem flýtti sér aé leita \ skjól lokaéi huréinni .
Hún stóé nölrandi innan vié dijrnar oy grálurinn Sat i
hálsinum á henni svo óveié undan . Hún fann sárt til
vanmáttar sins
°9
rei&itárin hrundu niéur kinnarnar.
(Prh.)
51. TBL. VIKAN 39