Vikan - 16.12.1976, Page 40

Jólasaga í fjórum hlutum EFTIR AGÖTHU CHISTIE
fEvintýrið um
jólabáðinginn
Poirot greip steininn og athugaði
hann gaumgæfilega. Þetta var stór
steinn, rauður sem rúbínn. Ljósið
geislaði af honum. ,,Hugsið ykkur ef
hann er nú ekta/’ sagði einhver
unglingurinn. ,,Þá væri hann heilla
auðæfa virði.”
Máltíðin hélt áfram með hlátrum og
spjalli. Samkvæmt gamalli enskri
hefð fundu allir einhverja smáhluti,
sem faldir voru í plómubúðingnum,
og mitt í öllu uppnáminu lét Poirot
steininn rúbínrauða hverfa niður í
vestisvasa sinn.
Stuttu fyrir jól fær Hercule Poirot
heimsókn Jesmonds nokkurs, sem
er eins konar ráðunautur ungs,
austurlensks prins. Prinsinn átti
það erindi til Lundúna að láta
breyta nokkrum gimsteinum krún-
unnar svo að þeir hæfðu nútím-
unum og verðandi brúði hans. Prins
þessi er skemmtanafíkinn ungur
maður sem hættir til að ofbjóða
veisæminu. Hann hngar sér ákaf-
lega heimskulega í Lundúnum í
þetta sinn því að hann leyfir vin-
stúlku sinni að bera einn gimstein-
nnna. heimsfrægan rúbín, kvöld
eitt í þakklætisskyni fyrir vin-
skopinn. En stúlkukindin launaði
honum greiðviknina með því að
hverfa út um bakdyr með allt sitt
hafurtask, þar með talinn rúbíninn,
og hún sást ei meir þar. Prinsinn
er í öngum sinum og því leita þeir
Jesmond til Poirots og biðja hann
að reyna að hafa upp á rúbíninum.
Leitin hefur það í för með sér að
Poirot verður að dvelja á enskum
herragurði um jólin. Hunn fellst á
ráðagerð þeirra þrátt fyrir rótgróna
andstyggð á enskum herragörðum,
dragsúgi og öðrum óþægindum,
sem hann telur vera í slíkum
húsum. Kings Lacey er þó frá-
brugðinn slíkum því að þar hefur
verið komið fyrir miðstöðvarhitun
og öðrum þægindum tæknialdar. Á
Kings Lacey verða þau skötuhjúin
einnig um jólin, Sara og vinur
hennar Desmond Lee-Wortley —
vafasamur náungi að dómi flestra. 1
fylgd með honum er sjúk systir
hans, sem hann nnnast af stakri
umhyggju, ber meira að segja mat-
inn upp til hennar.
Táningarnir á Kings Lacey
ákveða að gera að gamni sínu við
gestinn ókunna þegar þeir komast
uð því að hann er enginn unnar en sá
frægi leynilögreglumaður Hercule
Poirot. Þeir afráðu að setja morð á
svið — Bridget á að liggja í snjón-
um með leikhúshníf á kafi í brjóst-
inu og láta sem dauð væri. Þuu
velja nnnan jóladag til verksins og
sökkva sér niður í undirbúninginn.
Poirot fær einnig nóg um að hugsu.
Þegar hunn kemur upp í herbergið
sitt á jólanótt sér hann bréfmiða
liggja á koddanum sinum. Á honum
stendur skrifað: BORÐADU EKKI
PLÓMUBÚÐINGINN. KVEÐJA
FRÁVELUNNARA.
, ,Afar dularfullt,” tautaði Poirot,
,,og mjög óvænt...”
FJORÐIKAPÍTULI.
J ólamáltíðin var borin fram klukk-
an tvö eftir hádegið og hún var svo
sannarlega eftirminnileg. Stórir
lurkar snörkuðu í arninum og í
borðstofunni glumdi skvaldur þeirra
er við borðið sútu. Ostrusúpan hafði
þegar verið etin öll, og búið var að
bera út beinagrindur kalkúnanna
tveggja. Nú var komið að því sem
allir höfðu i raun verið að biða eftir,
sjúlfum jólabúðingnum. Peverell
gamli hafði látið allar úrtölur sem
vind um eyrun þjóta þrátt fyrir öll
sín áttatiu ár og skjálfandi limi og
hélt nú plómubúðingnum hátt á loft
og bar hann að borðinu. Frú Lacey
hafði ekki augun af honum og þrýsti
saman höndunum i angist svo að
hnúarnir hvítnuðu. Hún var sann-
færð um það að einn góðan jóladag
félli Peverell gamli dauður niður í
miðju kafi. Hún átti ekki nema
tveggja kosta völ og var hvorugur
góður. Annaðhvort hætti hún á að
Peverell léti lífið við að þjóna þeim
eða hún særði hann svo með þvi að
neita honum um það að hann liti
aldrei glaðan dag upp frá því. Af
tvennu illu hafði hún valið fyrri
kostinn. Þarna trónaði því jólabúð-
ingurinn á silfurfati i höndunum á
Peverell gamla, stærri en stærsti
fótbolti. Efst í hann hafði verið
stungið þyrnigrein svo að líktist
sigurfána, og um hann léku bláir og
rauðireldslogar. Við gullu fagnaðar-
oghúrrahróp.
Frú Lacey hafði þó slegið einn
varnagla. Henni hafði tekist að fá
Peverell gamla til að samþykkja að
leggja búðinginn frá sér fyrir framan
hana svo að hún gæti skammtað
hann i stað þess að ganga með
fatið á milli manna. Hún varpaði
öndinni léttar þegar búðingurinn
var kominn heill og höldnu á borðið
fyrirframanhana. Húnflýttisérsem
mest hún mátti að skammta öllum
áðureneldarnirkulnuðu.
„Stattu upp, Bridget,” sagði Sara
hvössum rómi. „Hættið þið þessum
endemis leikaraskap.” Colin var
hræðslulegur á svip. „Afsakið,”
sugði hann við Poirot. „Þér þurfið
ekki að biðjast afsökunar,” sagði
Poirot. „Leikurinn er orðinn að
alvöru. Finnið púlsinn á henni!”
„Óskiðyður, herra Poirot,” hróp-
aði Bridget. „Óskið yður áður en
eldurinn slokknar. Elsku amma
flýttu þér nú, flýttu þér! ’ ’
Frú Lacey hallaði sér aftur í stóln-
um og stundi ánægjulega. Búðing-
urinn hafði ekki brugðist hennar
bestu vonum. Fyrir framan hvern
mann var nú búðingssneið á diski,
sem eldtungur sleiktu svo sem vera
bar. Eitt andartak var grafarþögn
við borðið meðan allir óskuðu sér af
öllummætti.
Allir voru of niðursokknir til að
taka eftir skritnum svipnum á
Hercule Poirot þar sem hann sat og
virti fyrir sér búðingssneiðina fyrir
framan sig. „Borðaðu ekki plómu-
búðinginn.” Hvað í ósköpunum átti
þessi alvarlega viðvörun að þýða?
Þessi sneið plómubúðingsins gat
ekki á nokkurn hátt verið frábrugð-
in hinumsneiðunum! Hannstundiog
varðað játameð sjálfum sér að hann
vissi ekki hvaðan úr ósköpunum á
hann stóð veðrið — og það líkaði
Hercule Poirot síst af öllu að þurfa að
viðurkenna — svo að hann tók upp
hnífinn og gaffalinn.
„Má bjóða yður sósu, herra
Poifot?”
Poirot þáði og fékk sér sósu.
„Þú hefur nappað besta koniakk-
inu mínu enn einu sinni, ekki satt,
Em?” sagði ofurstinn góðlátlega
handan við borðið. Frú Lacey drap
tittlinga framan í hann.
„Frú Ross tekur ekki annað i mál
en að nota besta fáanlega koniakkið,
elskan mín,” sagði hún. „Hún segir
aðþað skeriúr.”
„Þá það,” sagði Lacey ofursti.
,, Það eru ekki jól nema einu sinni ú ári
ogfrúRosserbestakona. Bestakona
og frábær kokkur. ”
„Það er hún svo sannarlega,”
sagðiColin.,,Þettaeralvegofsalega
40 VIKAN 51. TBL.