Vikan - 16.12.1976, Qupperneq 46

Hún — Bridget — hún liggur
hinum megin við húsið rétt hjá svöl-
unum og glugganum að bókaher-
berginu.”
„Einmitt það. Vísið mér veginn,
ég elti.”
Colin snérist á hæli til að fela
brosið á vörum sér og gekk á undan
niður stigann. Þeir gengu út um
hliðardymar. Þetta var heiður
morgunn, en sólin var enn ekki
komin upp fyrir sjóndeildarhring-
inn. Hann snjóaði ekki þessa stund-
ina, en alla nóttina hafði kyngt
niður snjónum svo að jörðin var
hulin hvitri órofinni snjóbreiðu.
Heimurinn virtist mjög hreinn,
hvítur og fagur.
„Þarna”, sagði Colin andstuttur.
,,Ég — það er — þarna!” Hann
benti með leikrænni sveiflu hand-
arinnar.
Þetta var vissulega nógu drama-
tískt svið. Nokkrum metrum frá
húsinu lá Bridget í snjónum. Hún
var i skarlatsrauðum náttfötum
með hvítt ullarsjal um herðarnar.
Hvitt sjalið var útatað i fagur-
rauðum blettum. Höfuð hennar lá
á vanganum og andlitið hulið
svörtu hárinu, sem lá út um allt.
Annar handleggurinn lé undir lík-
amanum en hinn teygður út með
krepptan hnefann, og i fagurrauð-
um blettinum miðjum sást á hjöltun
á stórum, bogadregnum, kúrdísk-
um hníf, sem Lacey ofursti hafði
verið að sýna gestum sínum kvöldið
áður.
,,Mon Dieu!” hrópaði Poirot upp
yfir sig. „Þetta er rétt eins og það
væri á leiksviði!”
Frá Michael heyrðist niðurbælt
hljóð. Colin greip þegar frammi.
„Ég veit,” sagði hann. „Ein-
hvem veginn — einhvern veginn
sýnist þetta allt svo óraunveru-
legt. Sérðu sporin þarna — ég býst
ekki við að við megum skemma
þau?”
„Ah, já, sporin. Nei, við verðum
að vera varkárir að róta ekki yfir
sporin.”
„Það var einmitt það sem ég
hélt,” sagði Colin. „Þess vegna
vildi ég ekki að neinn kæmi nálægt
henni áður en við væmm búnir að
ná í yður. Ég hélt þér vissuð hvað
gera skyldi.”
„Hvað um það,” sagði Hercule
Poirot stuttlega, „fyrst verðum við
að athuga hvort hún er enn á lifi? Er
ekki svo?”
„Ja— jú — auðvitað,” sagði
Michael svolítið efins, „en sjáið þér
til, við héldum — ég á við, við
vildum ekki — ”
„Aha, þið emð hyggnir! Þið hafið
lesið leynilögreglusögur. Það er afar
mikilvægt að ekki sé hróflað við
neinu og að líkið sé látið vera alveg
eins og það var þegar það fannst.
En getum við í raun og vem verið
vissir um að hér sé um lik að ræða,
ekki satt? Hvað sem öllum hygg-
indum viðvíkur þá verða mannlegu
sjónarmiðin að ganga fyrir. Við
verðum að láta okkur detta læknir-
inn i hug áður en við sækjum
lögregluna, eða er það ekki?”
„Jú, jú, auðvitað,” sagði Colin,
ennþá svolítið forviða.
„Við héldum bara — ég meina —
við héldum að best væri að ná í yður
áður en við gerðum nokkuð annað,”
sagði Michael í flýti.
„Þá skuluð þið bíða hérna,”
sagði Poirot. „Ég kem að henni
hinum megin frá svo að ég raski
ekki spomnum. Eins og þetta em
nú skýr spor, ekki satt? Spor manns
og stúlku liggja út að staðnum
þar sem hún liggur. Síðan aðeins
spor mannsins til baka.”
„Þetta hljóta að vera spor morð-
ingjans,” sagði Colin og hélt niðri í
sér andanum.
„Einmitt,” sagði Poirot. „Fót-
spor morðingjans. Langur mjór
fótur i svolítið sérkennilegum skó.
Afar athyglisvert. Auðvelt
býst ég við að þekkja þá aftur, já
þessi spor em afar mikilsverð."
I sama bili komu þau Desmond
Lee-Wortley og Sara út úr húsinu
og gengu til þeirra.
„Hvað í ósköpunum emð þið að
gera hérna?” sagði Desmond, einna
líkast því sem hann væri staddur
á leiksviði. „Ég sá ykkur út um
svefnherbergisgluggann minn.
Hvað er á seiði? Guð minn almátt-
ugur, hvað er þetta? Það — það
lítur út fyrir...”
„Einmitt,” sagði Hercule Poirot.
„Það lítur út fyrir að vera morð,
ekki satt?”
Sara greip andann á lofti, en leit
síðan gmnsemdaraugum á drengina
tvo.
„Eigið þér við að einhver hafi
myrt stúlkuna — hvað heitir hún nú
aftur — Bridget?” spurði Desmond.
„Hver í ósköpunum ætti að hafa
ástæðu til að drepa hana? Þetta er
alveg óhugsandi!”
„Það er margt sem er alveg
óhugsandi,” sagði Poirot. „Einkum
og sérílagi fyrir morgunverð,
ekki satt? Það segir að minnsta
kosti íeinu af klassísku bókmennta-
verkunum ykkar. Sex óhugsandi
hlutir fyrir morgunverð.” Hann
bætti við: „Biðið þið hérna öll
sömul ef þið vilduð vera svo væn.”
Hann gekk varfærnislega í hálf-
hring þangað sem Bridget lá og
kraup stutta stund yfir henni.
Colin og Michael hristust nú allir af
niðurbældum hlátri. Sara gekk til
þeirra og hvislaði: „Hvern fjárann
hafið þið nú verið að bralla?”
„Gamla góða Bridget,” hvíslaði
Colin. „Er hún ekki undursamleg?
Ekki svo mikið sem smá hreyfing!”
„Ég hef aldrei séð neitt eins
dautt og Bridget er núna,” hvíslaði
Michael.
Hercule Poirot reisti sig upp
aftur.
„Þetta er alveg hryllilegt,” sagði
hann. í rödd hans var undarlegur
hljómur sem ekki hafði verið þar
áður.
Frá sér numdir af æsingi og kæti
sném Colin og Michael sér frá
honum. Michael sagði hálfkæfðri
röddu: „Hvað — hvað eigum við að
gera?”
„Það er aðeins eitt, sem hægt er
að gera,” sagði Poirot. „Við verð-
um að senda eftir Iögreglunni. Vill
eitthvert ykkar gera það eða viljið
þið heldur að ég geri það?”
„Ég held,” sagði Colin, „ég held
— hvað heldurþú, Michael?”
„Já,” sagði Michael, „ég held að
við verðum að hætta núna.” Hann
steig skref fram á við. Núna fyrst
virtist hann svolítið óömggur með
sjólfan sig. „Mér þykir þetta afar j
leitt,” sagði hann. „Ég vona að
yður sámi ekki mjög við okkur.
Þetta — er — þetta var nokkurs
konar jólagaman, vitið þér. Okkur
datt í hug að — ja, setja á svið
morð fyrir yður.”
„Ykkur datt í hug að setja á svið
morg fyrir mig? Þó er þetta — þó er
þetta...”
„Þetta er bara leikur sem við
settum á svið,” skýrði Colin út fyrir
honum, „til þess — til að þér gætuð
gert yður heimakominn.”
„Aha,” sagði Hercule Poirot.
„Ég skil. Þið vilduð láta mig
hlaupa april, ekki satt? En núna er
ekki fyrsti apríl, núna er tuttugasti
1 og sjötti desember.”
„Ég býst við að við hefðum alls
ekki átt að gera þetta,” sagði Colin,
„En — en — er yður þetta nokkuð
afskaplega mikið ó móti skapi. ha.
herra Poirot? Svona nú, Bridget,”
kallaði hann, „stattu upp. Þú
hlýtur að vera að frjósa úr kulda!”
Líkaminn í snjónum haggaðist
ekki.
„Þetta er skrítið," sagði Hercule
Poirot, „hún virðist ekki heyra til
yðar.” Hann leit hugsandi á þá.
„Þetta var bara í spaugi, sögðuð
þið það ekki? Þið emð vissir um að
þetta sé bara spaug?”
„Nú auðvitað,” sagði Colin hálf
kvekktur. „Við ætluðum ekki að
gera neinum neitt.”
„Hvers vegna stendur mademoi-
selle Bridget þá ekki upp?”
„Það get ég ekki ímyndað mér,”
sagði Colin.
„Láttu ekki svona, Bridget,”
sagði Sara óþolinmóð. „Haltu ekki
áfram að liggja þarna og láta eins
og asni.
„Okkur þykir þetta afar leitt,
herra Poirot,” sagði Colin kvíða-
fullur. „Við biðjumst innilegrar af-
sökunar.”
„Þið þurfið ekki að biðja mig
afsökunar,” sagði Poirot með und-
arlegum raddblæ.
„Hvað eigið þér við?” Colin
starði á hann. Hann snéri sér að
Bridget. „Bridget!” Bridget! Hvað
er að? Hvers vegna stendur hún
ekki upp? Hversvegna heldur hún
áfram að liggja þarna?”
Poirot benti á Desmond. „Þér
þarna, herra Lee-Wortley. Komið
hingað....”
Desmond gekk til hans.
„Þreifið á púlsinum ó henni,”
sagði Poirot.
„Desmond Lee-Wortley beygði
sig niður að henni. Hann snerti
handlegginn á henni — úlnliðinn.
„Það er enginn æðasláttur...”
Har.n starði á Poirot. „Handlegg-
urinn á henni er stífur. Guð minn
góður, hún er dáin í raun og vem!”
Framhald í næstu Viku.
(B Bun s