Vikan - 05.05.1977, Blaðsíða 43

líklega vitið, er staða stjórnmál-
anna í Tanzaniu enn mjög við-
kvæm. Það ríkir hárfínt jafnvægi
milli áhrifa okkar og kinverja. Það
þarf ekki mikið til að allt fari í loft
upp...
— Getur þú ekki hlaupið yfir
þessa diplómatísku diggidúrur þín-
ar og komið þér að efninu?
— Hafðu stjórn á þessari
barnalegu óþolinmæði þinni, Joe.
— Þú hefur nú varla dregið mig
hingað alla leið frá Belgrad til að
kynna mér undirstöðuatriði í stjórn-
málaástandi Tanzaníu?
Ross furðaði sig á því, að þeir
skyldu alltaf þurfa að munnhöggv-
ast. Þeir höfðu andúð hvor á öðrum
og reyndu ekki að leyna því.
Á Fjórðu hæðinni kölluðu þeir
Cutter ,,007” — hann var siðastur
ævintýramannanna, sem höfðu
byrjað í þessu, einu sinni fyrir löngu
síðan, þegar enn var hægt að sjá
mun á englum og djöflum. Myerson
leit á hann sem vonlausan draum-
óramann, alltof viðkvæman.
Cutter leit á Myerson sem skrif-
stofublók, sem eyddi ævinni í
öryggi við vanabundin störf á bak
við skrifborðið. Hann þoldi ekki
svona fólk.
Út á við voru þeir báðir jafn
kuldalegir, en Ross hafði uppgötvað
muninn á þeim. Kuldaleg framkoma
Myersons var ekta, en Cutters ekki.
Þeir báru þó virðingu hvor fyrir
öðrum, en hvorugur myndi viður-
kenna slíkt, þó svo þeir væru
klipnir með glóandi töngum. Myer-
son átti varla sinn jafningja í
nákvæmni, og Cutter hafði frábæra
skipulagsgáfu. Þetta vissi Myerson
— Annars myndi hann ekki hafa
sent Cutter í erfiðustu verkin.
Og Ross sjálfur?
Leonard Ross var bara með til að
halda á frakkanum fyrir þá stóru.
En Ross likaði það ekki illa,
fannst það eiga að vera svo. Betri
lærimeistara en þessa tvo var ekki
hægt að fá. Þrátt fyrir tilraunir
Cutters til að halda honum í
hæfilegri fjarlægð, féll honum vel
við hann. Hann vissi, að hann var
öruggur meðan hann hafði Cutter til
að styðja sig við.
Myerson opnaði umslagið, dró
upp mynd og hélt henni upp. —
Þekkið þið þessa konu?
Ross só bara heldur óskýra
mynd af mjög grannri, næstum
horaðri, konu með fallega austur-
lenska andlitsdrætti. Aldur óókveð-
inn. En Cutter var ekki i vafa:
Marie Lapautre?
— Einmitt.
Ross hallaði sér fram til að sjá
betur. Þetta var í fyrsta skipti, sem
hann sá mynd af drekafrúnni. Hún
var jafn fráeg meðal undirheima-
lýðsins eins og John Wesley Hardin
hafði verið i villta vestrinu á sínum
tima.
— Arbuckle tilkynnir, að hún afi
sést í afgreiðslunni á Hótel Kili-
manjaro i Dar. Hún keypti landa-
kort, bætti Myerson við.
— Hún gæti verið í fríi, sagði
Cutter. — Notar e.t.v. eitthvað af
blóðpeningunum til að ferðast og
njóta lífsins. Hún hefur aldrei unnið
i þessum heimshluta.
— Einmitt þess vegna væri ekki
ólíklegt, að Peking veldi hana til að
ganga frá viðkvæmu máli.
— Er þetta allt og sumt, sem þú
hefur í höndum? Bara þessi eina
visbending? Engin staðfesting frá
Arbuckle, sem bendir til þess, að
eitthvað sé á seyði?
— Cutter, ef við eigum að bíða
eftir staðfestingu, gæti verið, að við
fengjum hana senda í likkistu. Þú
kærir þig varla um slíkt?
Myerson sló öskuna af vindlinum
ístórankristalsöskubEikka. — Þaðer
gott jafnvægi meðal leiðandi afla í
Dar. Forsetinn — Nyerere — er
yfirlýstur og sannur friðarsinni. Ég
skýri fró þessu þín vegna Ross, af
því að þú þekkir ekki til í þessum
hluta heims. Annar samstarfs-
manna Nyereres í stjórninni er hlið-
hollur vesturlöndum, en hinn er
hollur kommúnistum. Það hefur
sýnt sig á undaförnum árum, að
spennan milli þeirra tveggja hefur
verið æskileg. Við höfum ástæðu til
að óska eftir óbreyttu ástandi.
Ross vissi þetta allt saman, en
Myerson elskaði að leika lærimeist-
ara og hefði orðið mjög ergilegur, ef
yngri samstarfsmaður hans hefði
leyft sér að gripa fram í. Ross kærði
sig ekkert um að fá Myerson upp á
móti sér. öðru máli gegndi með
Cutter, hann gat leyft sér meira,
hann vissi, að hann var ómissandi.
— Kínverjar eru ekki eins hrifnir
af hlutleysi og við erum, hélt
Myerson ófram máli sínu. —
Sérstaklega ekki eftir afskipti rússa
í Angóla. Kínverjar velta mikið
fyrir sér, hvernig þeir geti aukið
áhrif sín í Afriku, það hefi ég eftir
áreiðanlegum og nýfengnum upp-
lýsingum frá Hong Kong. Það er
með tilliti til þess, sem við verðum
að líta á dvöl Marie Lapautres í
Dar-es-Salaam. Við megum búast
við alvarlegum atburðum. Kannski
þú viijir vera svo góður Cutter að
geta þér þess til, hvaða atburðir það
gætu væntanlega verið?
Þetta var ögrun, og Ross var
skemmt, þegar Cutter greip send-
inguna strax á lofti og svaraði um
hæl: — Svo fremi að þú hafir á réttu
að standa, álít ég, að verk
Lapautres sé að myrða einn af
hinum þremur stjórnendum.
— Hvern þeirra?
— Kommúnistann.
— Hvað? sagði Ross undrandi.
— Þá liti út fyrir, að morðið væri
framið að undirlagi amerikana,
sagði Cutter til skýringar.
— Og það, bætti Myerson við,
sem nú var næstum ósýnilegur í
eigin vindlareyk, — er allt sem þarf
til að breyta jafnvæginu kinverjum
í vil.
Hann opnaði skrifborðsskúffuna
og dró upp tvo farmiða. — Þið eigið
pantað far með vélinni seinnipart-
inn, það er millilent í Sviss. Ykkar
verk er að koma i veg fyrir, að
Lapautre taki sér nokkuð það fyrir
hendur, sem kæmi okkur óþægi-
lega.
— Einmittþað. Cutter sagði ekki
meira, stóð á fætur og gekk til
dyranna.
— Augnablik, sagði Ross. —
Getum við ekki aðvarað tanzaniu-
menn? Við höfum þá allt á þurru
landi, ef eitthvað gerist.
— Það höfum við nú einmitt ekki,
sagði Myerson. — Það myndi
aðeins flækja málið. F.kki útskýra
fyrir honum ástæðuna, Cutter —
lofum honum að komast að þvi upp
á eigin spýtur. Það er holl leikfimi
fyrir hugann. Nú verðið þið að fara,
ef þið eigið að ná fluginu.
Þegar þeir voru búnir að spenna
öryggisbeltin, taldi hann sig vera
búinn að finna svarið. — Ef við
aðvörum þá og skúrkurinn verður
myrtur, gæti litið svo út, sem við
værum að villa um fyrir þeim. Var
það ekki það, sem Myerson átti við?
— Fullt hús, svaraði Cutter
brosleitur. — Þú getur ékki dæmt
hlutina þarna eftir venjulegum
leiðum. Þeir eru haldnir hatri ó
útlendingum, og allt, sem frá þeim
kemur, er grunsamlegt. Ef þú segir
þeim eitthvað í bestu meiningu,
halda þeir ósjálfrátt, að eitthvað
vafasamt sé að baki. Eina færa
leiðin er að gera drekafrúna óvirka,
án þess að okkar verði vart.
— Getur þú skýrt þetta betur
fyrir mér?
Cutter svaraði ekki spurningunni
beint. — Hefur þú nokkurn tíma
drepið konu? spurði hann.
— Nei, ekki karlmann heldur get
ég sagt þér.
— Það hefi ég ekki heldur, og ég
mun aldrei gera það, svo hjálpi mér
guð. Ég hefi nóg á samviskunni
samt.
— Hvað ertu þá að fara, hvað
eigum við að gera? Biðja hana allra
náðugsamlegast að fara heim aftur?
— Við verðum að athuga ástand
mála fyrst og gera okkur grein fyrir
stöðunni, svaraði Cutter bara. Og
þar með hallaði hann sér að höfuð-
púðanum og lokaði augunum.
Það var samt greinilegt, að hann
hafði einhverja áætlun. En hann lét
ekkert uppi strax.
Þetta var löng og erfið flugferð,
alveg endalaus. Þeir skiptu um vél í
Sviss, og þaðan var níu tíma flug.
Ross reyndi árangurslaust að sofa.
Hann hafði aldrei getað sofið i
flugvélum. Hann reyndi í staðinn að
geta sér þess til, hvaða áætlanir
Cutter gæti haft á prjónunum.
Hvernig var hægt að gera morð-
ingja óvirkan, morðingja, sem
hingað til hafði aldrei svo hann vissi
til, mistekist neitt verkefni.
Hann hugleiddi það sem hann
vissi um Mariu Lapautre, stað-
reyndir, orðróm og ágiskanir. Hann
hafði ýmislegt heyrt, en margt var á
huldu.
Faðir henr.ar var franskur, en
móðir hennar var víetnami. Hún
var fædd 1934 á búgarði vestan við
Saigon. Hún tók þátt í umsátri
Vietminh-hersveitanna við Dien
Bien Phu. Seinna framkvæmdi hún
fjöldamörg sérstök verkefni fyrir
Norður Vietnam, allt frá njósnum
18. TBL. VIKAN43