Vikan - 05.05.1977, Blaðsíða 50

Hand
san
Mýkir, græðir og
verndar hörundið.
Handsan er handáburður
í háum gædaflokki
og ekki fitukenndur.
Handsan er Wella vara
og fæst í næstu búð.
Hand
Hand
san
OEUl
LK
tuos
„Hvaða vitleysa,” segir hún.
,,Þú ert yndisleg! Hérna, gleymdu
ekki handskjólinu þínu.”
Mér finnst handskjólið ekki
fallegt. Ja, það er kannski nógu
fallegt, með mörgum lögum af
ljósgulum bómullarrósum, en ég
hefði heldur kosið að hafa blóm-
vönd. Það var Susan, sem valdi
handskjólið.
Ég læt fara vel um mig i
aftursæti bílsins, svo ég krumpi
ekki kjólinn minn. Ég set fæturna
upp í sætið til að létta á þeim á
þessu langa ferðalagi til kirkjunnar.
Eins gott að freista ekki forsjón-
arinnar með því að fara úr skónum.
Ég hef gleymt því, að ferðalög
geta orðið til þess, að fætur bólgni.
Lika því, að maður tekur ekki eftir
þvi, meðan það er að gerast.
Við ökum upp að kirkjunni og
förum út úr bílnum.
Ö. kvöl! Ö pina!
Ég lit niður á fæturna. Þeir hafa
blásið upp eins og gerdeig i heitum
ofni. Hver ól, sem ég er nú farin að
halda, að sé úr stálvirum, skerst inn
i hold mitt, og fætur minir lita út
eins og kekkjótt sýnishorn af deigi.
,,Sjáðu, þarna er Staceys fjöl-
skyldan,” segir mamma, og allt í
einu eru foreldrar minir horfnir inn í
kirkjuna, búnir að gleyma kvöl
minni.
Ég lít á kirkjuklukkuna. Eftir
þrjá tíma, kannski bara tvo,
verður þetta búið. Kannski, þegar
búið er að drekka minni brúðhjón-
anna. get ég gert mér upp yfirlið og
lagst einhvers staðar fyrir. Eins og
mér liður, verða engin vandkvæði á
að láta liða yfir sig.
En auðvitað, áminni ég sjálfan
mig, auðvitað get ég látið mér líða
illa í nokkrar klukkustundir fyrir
Susan, bestu vinkonu mína. Eða
jafnvel liðið hreint og beint
hræðilegar kvalir. Við vorum sam-
an i skóla. í körfuboltaliðinu, í öllu.
Ég herði mig upp og staulast upp
stíginn að kirkjunni. Það mundi
hjálpa, ef ég hefði göngustaf —
eitthvað, sem varnaði því, að öll
min þyngd legðist á mjóu böndin,
sem gerð eru úr óteygjanlegu leðri.
í anddyri kirkjunnar læt ég mig
hallast upp að vegg, meðan ég bið
brúðarinnar. Vonandi kemur hún
ekki of seint. Vinátta getur ekki
þolað hvað sem er.
Maður kemur út úr kirkjunni,
hann er áhyggjufullur á svip.
,,Halló,” segir hann. ,,Þú hlýtur
að vera Penny. Ég er Martin Fox,
svaramaðurinn. Brúðguminn er að
verða hamslaus þarna inni. Hann
sendi mig í njósnaleiðangur til að
athuga, hvort hans heittelskaða
væri i sjónmáli. Ég hélt, að
brúðurin væri sá aðilinn, sem
óttaðist að vera svikinn."
Hann er draumur! Ljóshærður,
sólbrúnn með brún augu. Kannski
frekar litill. Ekki miklu hærri en ég
á mjóu hælunum minum.
Hugsunin um skóna eykur verk-
ina. Heimurinn verður eins og svört
klessa og hringsnýst. Hann lítur á
mig.
,,Er allt í lagi með þig? Þú ert
föl.”
,,Mér líður vel.” Dirfskufull lygi.
,,Þá fer ég aftur til Stuarts. Hitti
þig seinna.”
Mér líður ekki vel, og það er ekki
hægt að látast lengur. Ég þoli þetta
ekki i eina sekúndu enn! Ég verð að
fara úr skónum, að minnsta kosti
þar til athöfnin er búin. Það tekur
enginn eftir þvi. Allir horfa á
brúðina.
En sá unaður! Og, ó, þvílík
eymd, þegar lífið færist aftur i sára
fætur mína! Verkirnir koma eins og
skothriðar, eins og ég sé stungin
með þúsundum pinna og nála. Ég
hoppa um til að reyna að losna við
kvalirnar. En það hjálpar ekki.
Og hér kemur brúðurin. Bill
hennar er við hliðið. Hún lítur í
kringum sig i leit að mér til að
hjálpa sér með kjólinn. Skórnir!
Hvar á ég að setja þá?
Það er aðeins um einn stað að
ræða. Þeir passa inn i handskjólið
mitt, ef ég hef aðra höndina inni þvi
Lil að varna, að þeir detti út. Þetta
hefði ég ekki getað gert, ef ég hefði
verið með vönd af fresjum. Sem
betur fer hafði Susan sitt fram með
handskjólið.
Eg er ekki i því ástandi núna að
ganga niður kirkjustiginn til móts
við brúðina. Ef ekki væru þessir
stingir, kippir og æðasláttur, héldi
ég, að fæturnir á mér væru dánir.
Það verður nógu erfitt að fylgja
henni að hliðarstúkunni i kirkjunni.
Ég veifa til hennar með lausu
hendinni, svo hún viti, að ég er
komin.
Hún kemur til min og styður sig
við handlegg föður síns. Hún ljómar
af hamingju. En það verður lika að
taka tillit til þess, að hún er ekki
kvalin.
Við heilsumst varlega, kyssum
loftið við kinnar hvor annarrar, til
þess að eyðileggja ekki vandvirkn-
islega snyrtingu okkar.
Ég er þakklát fyrir það, hve hægt
er gengið að stúkunni. Kalt
steingólfið kælir iljar minar, en nú
sópa ég gólfið með kjólnum, safna
rykinu, sem hreingerningarkonunni
yfirsást.
Brúðurin stansar á sínum stað,
og ég stansa fyrir aftan hana. Með
aðra höndina kirfilega inni í
handskjólinu tek ég við blómvendi
hennar með hinni.
Presturinn, sem nú þegar er
orðinn seinn fyrir og á að gefa
saman önnur hjón strax á eftir
þessum, kemur sér beint að efninu:
„Kæru vinir, við erum hér
samankomin...”
Þar sem fætur mínir hafa verið á
mörkum þess að vera lifandi, tek ég
nú fyrst eftir þvi, að ég stend ofan á
einni af þessum hitagrindum á
gólfinu. Nú þegar lífið hefur aftur
færst í útlimi mina, finn ég ristina
nákvæmlega undir fótum mér.
Ég get ekki fært mig. Eftir þvi
sem fætur mínir, sem nú eru um það
bil að springa í loft upp, segja til
um, er ristin um tveggja feta breið.
Við erum nú i hátíðlegasta kafla
athafnarinnar. Ég mundi vekja
athygli.
A þessu andartaki, ákveður
einhver djöfullegur útbúnaður, að
það sé farið að kólna i kirkjunni, og
hitinn eykst. Hann gýs upp úr
grindinni eins og heitur eyðimerk-
urvindur, en söfnuðurinn nýtur
hans ekki, þar sem hann er
innilokaður undir víða, gólfsiða
kjólnum mínum. Hitinn fjarar ekki
út, fyrr en hann hefur hitað
rækilega upp járngrindina. Og mig.
Laumulega stig ég i fæturna til
skiptis — en ég geri það varlega,
svo ég detti ekki. Allir horfa á
brúðina. Það tekur enginn eftir þvi,
að ég er kófsveitt.
Loks er það búið. Við förum út í
myndatöku; brúðhjónin; brúðgum-
inn og svaramaðurinn; foreldrarnir.
Svaramaðurinn og brúðarmeyjan.
Við stöndum þétt saman og
bíðum eftir ljósmyndaranum.
„Þú ert ekki eins og þú varst
áðan," segir svaramaðurinn. „Mér
fannst einhvernveginn, að þú
værir...”
„Stærri," ætlar hann að segja,
þv;. i stað þess að horfast beint í
augu við hann eins og áðan, þegar
ég var á fallegu háu hælunum
minum, þarf ég nú að horfa upp til
hans.
„Skrytið,” segir hann, „hvað
fólk kemur manni misjafnlega fyrir
sjónir!”
Hann virðist ánægður með þá
sjón, sem hann sér núna, og
ljósmyndaranum virðist finnast það
líka.
„Þetta er gott,” kallar hann.
„Verið kyrr svona!”
Svo lít ég upp til svaramannsins,
og hann lítur niður til mín, og ég
gleymi alveg fótunum.
En það varir ekki lengi. Brúð-
kaupsveislan er í veitingahúsi
þorpsins, sem er stutt frá, svo það
er ekki þörf á að fara þangað í bil.
Við leggjum af stað gangandi, ég og
þessi glæsilegi, kurteisi ungi mað-
ur. Ég ætla ekki að týna til öll
smáatrið. Égætla aðeins segja, að i
heimabæ Susan eru þeir mjög
hrifnir af sínum fornu, steinlögðu
gangstéttum.
Það hefur rignt, meðan við vorum
inni í kirkjunni, og fyrrnefndar
gangstéttarhellur eru nú rennblaut-
ar, og vatnið hefur safnast saman í
holunum milli steinanna. Hver
50VIKAN 18. TBL.