Vikan - 05.05.1977, Blaðsíða 36

HÆTTU-
LEGUR
GRUNUR
„Hann hringdi líka í Edgar
Jarvis til þess að vara hann við,”
sagði ég, ,,en það var um seinan.”
Rapa hleypti brúnum. ,,Þú veist
þá að hann er dáinn?” sagði hann.
,,Já, ég sá það gerast.”
„Hver skaut hann?”
„Michael Brent.”
Eftir langa þögn sagði Rapa: „Þú
ert svei mér heppin að sleppa svona
létt.”
Því næst sneri hann sér að
lögreglumönnunum og tók að skipu-
leggja eftirför. „Brent kemst ekki
frá eyjunni fyrr en óveðrinu slotar,”
sagði hann, „en hafið gætur á öllum
vegum.”
Um leið og mennirnir flýttu sér í
burtu, kom Randal fyrir hornið á
húsinu. Hann var náfölur og
skjálfandi og gekk beint til mín.
„Fröken Prescott, viltu ekki fara
með herra Jarvis heim á hótel?”
sagði Rapa vingjarnlega. „Nánari
útiistanir geta beðið til morguns.
Þá verður óveðrið um garð gengið.”
„Farðu vel með hana herra
Jarvis,” sagði hann við Randal.
„Hún sá þegar faðir þinn var
drepinn.”
„Sástu það Alexa?” spurði
Randal.
Ég kinkaði kolli. „Það var
Michael,” sagði ég. „Hann drap
einnig föður minn.”
Greinilega miður sín tók hann
undir handlegginn á mér og leiddi
mig að bílnum sínum. Um leið og
hann strauk nærfærnislega blautt
hárið frá andliti mínu, kom hann
auga á áverkann eftir högg Micha-
els. „Þetta lika?” spurði hann og
augu hans myrkvuðust af reiði.
„Já. Ég veit ekki hvers vegna
hann skildi mig eftir á lífi fyrst ég
hafði séð hann drepa föður þinn.”
Randal tók utan um mig og
sagði: „Michael elskaði þig eitt
sinn, Alexa.”
Andartak hélt hann mér þétt upp
að sér, en þvi næst ræsti hann
bílinn. Ég vissi að hann hlaut nú að
vera að hugsa um systur sína og ég
spurði hann hvar hún væri.
„1 herbergi minu á hótelinu, vona
ég. Þegar þú sagðir mér frá Stark
og lögreglunni, gerði ég mér ljóst að
einhver væri Ioksins farinn að
rannsaka mál föður míns og ég fékk
þvi talið Noni á að yfirgefa Villa
Melita.”
Þegar við hossuðumst eftir
veginum spurði ég kviðafullt: „Ert
þú meðsekur?”
„Já, kannski tæknilega,” svaraði
Randall. „Faðir minn lifði hátt og
langtum fínna en venjulegur af-
dankaður málafærslumaður hefði
getað leyft sér, nema tii hefðu
komið aðrir tekjumöguleikar.
Ég sagði þér að það hefði verið
sitt af hverju, sem olli þvi, að ég
hefði hætt við sönginn. Það er best
að þú vitir allt um það. Faðir minn
lenti á köldum klaka vegna
minniháttar misferlis. Honum
fannst hann hlunnfarinn og að
heimurinn skuldaði honum lifi-
brauð. Hann vildi, að ég og Noni
tækjum þátt í fyrirtæki, sem hann
hafði stofnað ásamt bróður sínum í
Marseilles. í fyrstu var allt löglegt,
en sv% fóru þeir að versla með stolin
málverk og fleira. Noni tók þátt í
þessu, en ég neitaði því.
„Faðir minn bað mig um að flytja
fyrir sig málverk, þegar ég var á
söngferðum, en ég vildi það ekki.
Eitt kvöld var svo málverk skilið
eftir í söngleikasal í Paris, þar sem
ég kom fram. Enginn mundi hver
hafði komið með það. Ég sá strax,
að hér var um málverk að ræða, sem
blöðin sögðu að hefði verið stolið í
Versölum. Ég pakkaði þvi inn aftur
og sendi það til eiganda síns, en fór
síðan til Marseilles og sagði föður
mínum hvað hefði gerst.
„Við rifumst heiftúðlega og eftir
það voru ekki skilin eftir fleiri
málverk í söngleikahúsum. En ég
var engan veginn viss um, að faðir
minn myndi ekki reyna að notfæra
sér aðstöðu mína aftur og þess
vegna hætti ég við sönginn. Ég tók
að mér að reka litið hótel í Sussex
um tíma og komst að raun um, að
ég kynni ágætlega við mig í því
starfi. Síðan tók ég bankalán og
kom hingað til þess að byrja á eigin
spýtur.
36VIKAN 18. TBL.