Vikan - 05.05.1977, Blaðsíða 42

Ross og Cutter vissu sitt af "hverju um
frú Lapautre, og allt, sem þeir vissu,
sagði þeim það eitt, að hún væri
kaldrifjaður morðingi, búin
óhugnanlegum hæfileikum til að
planta kúlum í fólk á löngu færi. Og
þeir vissu einnig, að ef Lapautre
uppgötvaði,, að tveir ameríkanar
hefðu í hyggju að koma í veg fyrir
áætlanir hennar, myndi hún ekki
hugsa sig tvisvar um, hvort hún ætti
að drepa þá — hún myndi gera það af
sinni alkunnu hæfni.
Myerson leit upp frá vinnu sinni
við skrifborðið. — Daginn Ross.
Ross lokaði á eftir sér. — Hvar er
Joe?
— Seint á ferðinni eins og
venjulega.
Hæðnisleg athugasemd Myer-
sons var ekki sanngjörn, því Ross
minntist þess ekki, að Joe Cutter,
hefði komið nema einu sinni of seint
til funda þarna á skrifstofunni. Þá
hafði aðvörun um sprengingu lamað
alla umferð í Tempelhof í þrjá tíma.
En Myerson var nú einu sinni
svona.
Hann lét sem hann væri að lesa
skýrslu, sem hann tók úr brúnu
umslagi. Þögnin var óþægileg, og
Ross leið hálfilla. — Um hvað á að
fjalla? spurði hann.
— Við biðum eftir Joe, svaraði
Myerson, án þess að lita upp frá
lestrinum.
Loftið i herberginu var þungt,
það voru þessir vindlar Myersons,
sem hann lét flytja inn sérstaklega
fyrir sig. Havannavindlar. And-
rúmsloftið í þessu herbegi hafði
alltaf haft leiðinleg áhrif á Ross,
gert hann taugaóstyrkan. Myerson
hafði það verkefni að gefa fólki
sparkið. Ef maður féll í ónáð hjá
einhverjum á Fjórðu hæð, hjálpaði
lítið að vera fastráðinn hjá ríkis-
bákninu. Þetta vissi Ross vel, þó að
hann væri ekki gamall í starfi.
En Myerson virtist ekki vera í
bardagahug þessa stundina. Það
hafði ekkert að segja þó hann væri
stuttur i spuna, þetta var bara sú
framkoma, sem honum var töm.
Loksins kom Joe Cutter — hár,
grannur og dökkur yfirlitum, með
útlit, sem hefði hentað kvikmynda-
leikara. Augu hans voru svip-
brigðalaus, þau komu ekki upp um
skoðanir hans.
— Þú ert seint á ferðinni?
— Það er rétt. Cutter kastaði
frakkanum sínum yfir stólbak og
kinkaði kolli til Ross. Hann var
hattlaus, enda gekk Cutter sjaldan
með hatt.
Myerson lokaði umslaginu. — Er
það allt og sumt, sem þú hefur að
segja?
— Viltu fá það skriflegt frá næst-
ráðandi, hvers vegna ég kem of
seint?
— Kimni þín skemmtir mér ekki,
Jóe.
— Vertu þá ekki að vekja upp
drauga. Við lágum undir jeppanum
hans Dulles i þrjú korter. Cutter
settist. — Hvað stendur til?
— Við höfum fengið orðsendingu
frá Arbuckle, sagði Myerson.
— Hvar er Arbuckle?
— I Austur- Afríku. Þetta ættuð
þið i þinni deild að hafa upplýsingar
um, Joe. Myerson kveikti í nýjum
Havannavindli eftir öllum kúnstar-
innar reglum.
Cutter brosti til Ross.
— Nánar til tekið i Dar-es-Sal-
aam, bætti Myerson við.
Ross gat nú ekki þagað lengur. —
Hvað er það eiginlega sem um er að
ræða? sagði hann óþolinmóður.
Myerson pirði á hann augunum
gegnum reykjarkófið. — Þú verður
að temja þér þolinmæði, Ross. Allir
hlutir hafa sinn tima.
— Ef þú hefur lokið þessum
uppeldisfyrirlestri gæti ég lika
hugsað mér að fá svar við
spurningu Ross, sagði Cutter
stuttur í spuna.
Myerson horfði lengi á hann, en
ákvað svo greinilega að móðgast
ekki i þetta skipti. — Eins og þið
42VIKAN 18. TBL.