Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 5

einu hér á landi. Það gæti kannski einhver
haldið, að það væri svolítið einhæft og
tilbreytingalítið fyrir hjón að vera á kafi í því
sama, enda má segja, að stundum tölum við
ekki um annað en hárgreiðslu langtímum
saman. En þetta hefur líka sína kosti, við
skiljum hvort annað ákaflega vel.
— Hver greiðir þér, Addú?
— Fólk er alltaf að segja við mig, hvað ég sé
heppin, að eiginmaðurinn skuli vera hár-
greiðslumeistari, en staðreyndin er sú, að ég
greiði mér oftast sjálf, þó er ég svo heppin, að
mér er stundum greitt við hátíðleg tækifæri.
— En hver sér um þitt hár, Brósi?
— Ja, nú segi ég eins og Paul Newman,
þegar hann var spurður, hvort hann langaði
aldrei til að halda fram hjá konunni sinni: Því
skyldi ég kaupa mér hamborgara úti í bæ,
þegar ég get fengið steik heima! Addú klippir
mig alltaf.
Það er orðið áliðið og farið að fækka
stofuljósum í Breiðholtinu. Eiginlega er
viðtalinu lokið, en við freistumst til að sitja og
spjalla enn um stund. Addú og Brósi eru
elskuleg og skrafhreifin og hafa frá ýmsu að
segja. Þau segja mér til dæmis frá því, þegar
þau fóru til Mæjorku til að láta gifta sig, þegar
þau máttu leita fram og aftur um eyna að
kirkju, sem stæði opin slíkum guðleysingjum
(þ. e. mótmælendatrúar, því þarna eru allir
kaþólskir), en svo útbjó presturinn, séra Bjarni
á Mosfelli, altari í sinni eigin hótelíbúð og
framkvæmdi athöfnina þar. Eftir athöfnina var
neytt alls hins besta, sem hótelið hafði upp á
að bjóða, og allir hótelgestirnir samfögnuðu
brúðhjónunum. Þegar brúðkaupið var gert,
höfðu Addú og Brósi þegar búið á hótelinu í
viku, og kunningi þeirra í móttökunni var alveg
furðujostinn, þegar hann komst að því, hvað
íslendingar væru umburðarlyndir í þessum
málum. Hér verður maður að fara í
kurteisisheimsóknir í 2 mánuði, áður en
viðeigandi er að nefna nokkuð, sagði hann og
vildi ólmur komast til islands hið fyrsta.
Við töluðum líka um jafnrétti og verkaskipt-
ingu á heimilinu, og þótt hvorugt hjónanna vilji
kannast við neinar rauðsokkatilhneigingar, þá
er auðheyrt, að þau eru ákaflega samhent um
alla hluti og jafnréttið er ekki fyrir borð borið á
þeirra heimili. — Við bætum hvort annað
heilmikið upp, segir Brósi, því við erum í
rauninni mjög ólík. Ég er vatnsberi, en hún er
naut og heldur mér svolítið við jörðina. Hún sér
t. d. um, að 'jármálin lendi ekki í óreiðu og
þess háttar.
Viðtölum um unga fólkið og þjóðfélagið, og
það er óneitanlega skemmtileg tilbreyting að
tala við ungt fólk með trú á þjóðfélagið, þegar
það er í tísku að bölva því á alla lund. Það eina,
sem þeim finnst í rauninni skorta á, að lífið sé
eins og það á að vera, er hvað tíminn er
naumur. — Mig vantar svona 6 tíma í sólar-
hringinn, segir Brósi, en Addú heldur, að sér
veitti ekki af 12 tímum í viðbót, ef hún ætti að
geta gert allt, sem hugurinn stendur til.
Þegar ég kveð þau, spyr ég, hvert þau stefni
í framtíðinni. Þau horfa spyrjandi hvort á
annað, en svo hlær Brósi og segir glettnislega:
— Kannski ég reyni að verða heimsmeistari.
K.H.
hana sjálfur. Neitakk, sagði konan, ég kem,
þegar Addú er batnað. Ég hef aldrei fengið
aðra eins útreið, en mér fannst þetta
náttúrlega mikið komplíment fyrir Addú.
— En kemur aldrei fyrir, að þið verðið aö
gera eitthvaö, sem ykkur finnst hallærislegt og
ómögulegt?
— Jú, það kemur auðvitað fyrir. Maður
verðuraö láta að óskum viðskiptavinarins, og í
slíkum tilfellum biður maður hann bara í öllum
bænum að segja ekki nokkrum frá því, hver
hafi greitt honum!
— Var ekkert vandamál, Brósi, að skapa sér
nafn á höfuðborgarsvæðinu?
— Ég hef aðeins tvisvar auglýst, og í bæði
skiptin var ég að auglýsa eftir starfsfólki. Það
hefur alltaf verið mjkið að gera frá byrjun.
— Hverjir koma á stofuna? Eru það einkum
fullorðnar konur?
— Nei, nei, nei, fólk á öllum aldri, allt niður í
tveggja ára. Elsti viðskiptavinurinn er 93 ára
gömul kona, sem er í miklu uppáhaldi hjá
okkur. Það er mjög gaman að fá hana í
heimsókn, hún býr sig alltaf upp á í peysuföt.
Svo er orðið mikið um það, að karlmenn sæki
hárgreiðslustofur, þeir láta blása hárið, og nú
eru líka margir karlmenn komnir með perman-
ent.
— Ég er að fara að setja permanent í 10 ára
gutta á morgun, segir Addú. Hann er búinn að
vera að suða í mér síðan ég setti permanent í
pabba hans, honum fannst það svo flott. Sem
beturfer eru karlmenn almennt farnir að hugsa
miklu betur um hárið á sér, það eru t.d. alveg
eins strákarnir, sem koma fyrir fermingar, og
það er sérstaklega gaman að sjá þá labba út
snyrtilega og ánægða.
— Eru mörg hjón, sem vinna svona saman á
hárgreiðslustofu?
— Eftir því sem við best vitum erum við þau
Forseti norræna
hárgreiöslu- og
hárskera-
sambandsins
afhendir Brósa
2. verölaun fyrir
klippingu og blástur
/ Noröurlanda-
keppninni.
vininn finna, að hann skiptir máli. Og það er
gaman að þjóna fólki, sem kann að meta það.
— Addú fékk einu sinni til sín konu, segir
Brósi sem vildi láta lita hárið á vissan hátt, en
Addúr sá, að það yrði ómögulegt og eyddi
löngum tíma í að fá konuna ofan af því. Stuttu
seinna fékk hún blómvönd og þakkarkort frá
konunni, hún var svo ánægð með útkomuna.
Síðan vill hún engan annan láta eiga við hárið á
sér. Einu sinni átti hún pantaðan tíma, en
Addú forfallaðist, og við gátum ekki látið
konuna vita. Ég tók svo á móti henni, afsakaði
fjarveru Addúar, en sagðist skyldu afgreiða
— Þaö er svo margt / gangi núna. Það er ekki
hægt að draga upp mynd af einni greiðslu og
segja: Þetta er tlskan t dag.