Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 46

með stuðningi af veggnum, áður en
hún fann handrðið aftur milli
handanna.
Þegar hún var komin um það bil
að fjögur hundraðasta þrepinu,
missti hún alveg stuðning af
handriðinu.
— Ég verð bara að treysta á
vegginn hér eftir hugsaði hún og
reyndi að finna hald í litlu tigul-
steinunum. Upp skyldi hún fara.
— Fjögurhundruðtuttugu og tvö,
fjögurhundruð tuttugu og þrjú...
hvíslaði rödd innra með henni.
— Ég ætti að fara að hugsa um
niðurferðina núna, sagði önnur
rödd. — Ég vildi óska, að ég... ég
vil fara niður aftur. Já, ég verð að
fara niður aftur.
En hún gat það ekki.
— Það væri lítilmannlegt að
gefast upp, sagði hún við sjálfa sig í
örvæntingarfullri tilraun til að
skýra það, sem var að gerast. —
Bara af því að þú ert svolítið
hrædd....
En brátt gat hún ekki hugsað um
annað en það að fylgjast með
þrepunum og hve mörg þau væru.
— Fjögurhundruð og sjötíu!
sagði Caroline og andvarpaði fegin-
samlega, en í sömu mund stansaði
hún snögglega, því að þrepunum
lauk þarna. Framan við hana var
ekkert annað en smábútur af
ryðguðu handriði. Himinninn, sem
nú var grár, var a.m.k. fimm- sex
metra fyrir ofan.
— Fáranlegt, sagði hún út i
loftið. — Þetta er alveg fáránlegt.
Hún lét höndina renna leitandi
eftir veggnum og nú fann hún tré
undir lófunum.
Hún snéri sér til að sjá betur, og
þarna var þá lág tréhurð í
múrveggnum. Hún greip í ryðgað
handfangið. Hurðin opnaðist með
skerandi iskri, hún gekk út.
Hún stóð nú á hringpalli, sem
gerður var úr samskonar tígulsteini
og turninn. Pallurinn var tæpur
metri að breidd. Gólfið var ekki
alveg slétt og hallaði niður, og
yfirborðið var glansandi og hált.
Meira sá hún ekki af pallinum, því
nú fangaði hyldýpið augu hennar.
Hún var óskiljanlega, ótrúlega
hátt uppi. Og hún var alein. Það var
óravegur niður. Það var óskiljan-
legt, að hún skyldi geta verið svona
hátt uppi. Hyldýpið dró hana til
sín, henni fannst hugur sinn
gagntekinn einni hugsun: Að kasta'
sér niður af pallinum.
— Ég get ekki farið niður á annan
hátt, sagði hún hátt. Hún fylltist
skelfingu við að heyra eigin orð og
steig hratt eitt skref aftur. Hún var
sveitt í lófunum og greip dauðahaldi
um fúinn dyrakarminn. Engin
önnur leið niður, sagði rödd innra
með henni. Engin önnur leið niður.
— Þetta er imyndun, hugsaði
sagði Caroline við sjálfa sig, hún
kom að eitthundraðasta og sextug-
asta þrepinu. — Nú hefi ég litið á
turninn, og skynsamlegast væri að
gefast upp og fara niður aftur og
heimleiðis.
Hundrað skrefum ofar greip hún
skyndilega í tómt. Handriðið var
ekki þarna, bara kalt lofið. Eitt
andartak stóð hún grafkyrr og
skalf, hún þrýsti sér örvæntingar-
full upp að múrnum á hina hönd. En
augnabliki síðar hélt hún áfram
upp, en þó meira hikandi en fyrr.
Loks fann hún aftur ryðgað
handriðið milli fingra sinna.
En nú var aftur og aftur skarð í
handriðið. Hún varð að halda áfram
ítalski
smábilllnn
Autobianchi er rúmgóður smábill, árangur ítalskrar
hugkvæmni og smekkvísi í bílaiðnaði.
Autobíanchi er nýr bíll á íslandi þótt að hann hafi um árabil verið
seldur víða í Evrópu.
Hann er ódýr í innkaupi og hefur lítinn rekstrarkostnað.
Autobianchi er líka öruggur bíll með framhjóladrifi, sem í öllum
Bíla-fagblöðum er álitið að gefi mestan
stöðugleika og öryggi í akstri.
Autobianchi er bíll sem býður upp á lipurð og hraða i akstri,
jafnframt því að vera sparneytinn á bensín.
BJÖRNSSON ±££
SKEIFAN 11 REYKJAVlK SIMI81530
AUTOBIANCHI Upurog
harðger..
46VIKAN 41.TBL.