Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 41

Regína líka. Kœra barn, þú ljómar
alveg.”
Regina tók í hönd hennar. ,,Ég
ætla að giftast Matteo.”
Það birti yfir Cörlu. „Hvað ertu
að segja? Það gleður mig að heyra.”
Hún kyssti hana. „Matteo, komdu
hérna, svo ég geti óskað þér til
hamingju.” Hún lét hann beygja
sig niður, svo hún gæti líka kysst
hann á kinnina.
Hún leit á Edward. „Ég er fegin
að ég kom — núna. Hér bíður min
verkefni.”
„Cj ertu komin til að vera?”
spurði hann lágt.
Regína togaði í hönd Matteos og
þau læddust i burtu.
„Já,” sagði Carla eftir langa
þögn. „Ég get ekki farið aftur til
Genoa. Veistu, hvað þeir vilja
gera?”
„Koma fjárhagslegum stoðum
undir spitalann og auka starfsem-
ina. Já, Carla. Þú gast ekki staðið í
vegi fyrir þeim.”
Hún kinkaði kolli hugsi.
„Og ætlarðu nú ekki að vera
skynsöm og leita þér lækninga? Til
að verða aftur heil heilsu? Prófessor
Tendi segir að þú getir hlotið bata á
nokkrum mánuðum.”
Hún hikaði. „Ég veit það ekki.”
„Ertu hrædd við að fara að lifa
lifinu aftur?” spurði hann bliðlega.
Hún leit undan augnaráði hans.
„Já, ég er hrædd.”
„Það er ekki þér likt, Carla.”
„Ég veit ekki, hvort ég get
byrjað nýtt líf hér. Ég er orðin svo
vön Genoa.”
Hann tók vinnulúnar hendur
hennar í sinar. „En i Englandi,
Carla?”
Hendur hennar titruðu. „I Eng-
landi?”
„Starf mitt er þar. Við gætum
samt kannski komið hér í skólafrí-
unum.”
„Edward, um hvað ertu að
spyrja mig?”
„Það, sem mig hefur langað til að
spyrja þig um í mörg ár. Viltu
giftast mér, Carla Malaspina?”
„En Edward, ertu viss? Eftir
allan þennan tíma?”
Hann tók enn þéttar um hendur
hennar. „Við höfum tapað svo
mörgum árum, Carla. Við skulum
ekki láta þau verða fleiri.”
„Edward, við getum ekki bara
sett strik yfir þann tíma, sem liðinn
er. Þú hefur lifað þínu eigin lífi. Þú
þarft að hugsa um Regínu.”
Hann brosti. „Það verður nú ekki
mikið lengur. Matteo getur ekki
beðið.”
„Veit hún sannleikann?”
„Nei.”
Augu Cörlu glömpuðu. „Það er
jafnvel ennþá betra. Kæri Matteo.
Við verðum að finna föður minn og
ganga frá þessu strax.”
<7 SKUGGA
%/ÓNSINS
Hún reyndi að losa hendur sínar,
en Edward vildi ekki sleppa henni.
„Bíddu aðeins, Carla. Þú ert ekki
búin að svara mér.”
Skjálftahrollur fór um grannan
likama hennar. „Ég er orðin svo
ljót, Edward. Það getur ekki verið
að þú viljir mig.”
Hann faðmaði hana að sér og
þakti ör hennar með kossum.
„Skilurðu mig nú, Carla? Eftir
klukkutíma verð ég að standa
frammi fyrir ibúum Roccaleone.
Eftir annan klukkutíma getur verið
að ég verði á flótta héðan með
Giuliano og klíku hans á hælunum.
Eða mér tekst vel upp og þá verður
það Giuliano, sem leggur á flótta.
Hvemig sem fer, þá vil ég vita þig
við hlið mér.”
Hún teygði hendumar og snerti
andlit hans. „Ég vonaði, þegar þú
komst til Genoa, að svona færi, en
ég á það ekki skilið, Edward. Ég
stend með þér, hvort sem þú vinnur
eða tapar. Nú skulum við fara og
finna föður minn.”
Markgreifinn sat í hægindastól
og vom Tessaro læknir og séra
Stefano hjá honum. Carla gekk til
hans og kraup á kné við hlið hans, í
höndunum hafði hún einhver blöð.
Þau hvísluðust á um stund.
Að því búnu leit markgreifinn
upp alvarlegur á svip. „Vissir þú af
þessu, Edward?”
„Ekki fyrr en við fómm í
heimsóknina til Genoa.”
„Og þú lést mig ekki vita.”
„Þetta var ekki mitt leyndarmál.
Filomena trúði Cörlu fyrir þessu.”
Hún kom til mín í Genoa í
síðastliðinni viku,” sagði Carla.
„Henni fannst hvíla á sér mikil
ábyrgð, þar sem hún vissi að
Matteo, en ekki Giuliano var hinn
rétti erfingi.
Hún viðurkenndi, að ef Giuliano
hefði verið góður maður, myndi hún
hafa þagað. Matteo hafði sjálfur
komið sér vel áfram og þurfti ekki á
Roccaleone að halda. En það gerði
aftur á móti Giuliano. Filomena bað
mig að segja sér, hvað hún ætti að
gera. Við ákvaðum að ráðfæra
okkur við Matteo, segja honum
allan sannleikann og láta hann svo
velja. En áður en við gætum gert
þetta, þá dó Filomena.
Síðan kom Edward. Hann sagði
strax að við yrðum að gera
sannleikann opinberann, þó ekki
væri til annars en veikja stöðu
Giulianos hér í Roccaleone.” Carla
brosti. „Ég færðist undan, en
Edward hélt yfir mér harðorða ræðu
um skyldur mínar.”
„Ég skil nú bara ekkert í þessu,”
gall Tessaro læknir við. „Hvað ertu
eiginlega að segja?”
„Að Matteo sé skilgetinn,”
svaraði Edward. „Eldri sonur
markgreifans giftist Filomenu.”
Allir þögðu agndofa. öllum kom í
hug, að ef Giuliano hefði vitað þetta,
hafi hann haft ástæðu til að drepa
Filomenu.....og þá ekki síður til að
drepa Matteo.
Carla dró samanbrotið blað út úr
bunkanum, sem hún hélt á.
„Filomena skrifaði þessa játningu í
Blóm og gjafavörur
í miklu úrvali
Skreytum vió öll tækifæri
Blómabúöin DÖGG
Álfheimar6 sími33978
Reykjavíkurveg 60 sími 53848
l J
41.TBL. VIKAN41