Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 38

%/ÓNSINS
Hann var vanur
að loka sig inni í bókaherbergi,
þegar þeir voru að koma í
heimsóknir. Hann dáir mjög afa
þinn og Vittorio, frændi þinn, var
vinur hans.”
„Það getur verið. En hvað sem
öðru líður verður Carla okkur
hliðholl.”
„Carla?”
„Já, það er ég alveg viss um. Ég
þekki hana mjög vel. Ég er einn af
þeim fáu, sem hún leyfir að
heimsæki sig.”
Síðustu efasemdir Regínu um
Cörlu Malaspina hurfu.
„Mestu lætin koma áreiðanlega
frá fjölskyldu móður minnar,” sagði
Matteo, og var ekki laust við að það
hlakkaði í honum. „Þau eru hreint
ekki hrifin af mér.”
„En það er fáránlegt. Þau ættu
að vera stolt af þér. Þú ert á góðri
leið með að komast vel áfram í
heiminum.”
Hann hló. „Þannig líta þau ekki
á það. Ég fór frá þeim og út i hinn
stóra heim. Það er það seip þau fá
ekki skilið. Roccaleone er þeirra
heimur. Ó, Regína mín,” íhuldraði
hann og kyssti hana aftur.
Þau slitu sig hvort frá öðru,
þegar þau heyrðu bii staðnæmast
rétt hjá þeim. Róleg rödd og
glettnisleg bauð þeim gott kvöld.
Regína roðnaði ákaft. „Edward.
Ég — við — sáum þig ekki.”
Bros hans breikkaði. „Það fór
ekki á milli mála.”
„Við sleppum þá að minnsta
kosti vil alls kyns útskýringar,
elskan mín,” sagði Matteo. „Herra
Edward, ég bið hér með um hönd
systurdóttur þinnar,”
„Kæri Matteo, ef Regína vill
giftast þér, þá veiti ég ykkur
fúslega blessun mína, leyfi, eða
hvað það nú er, sem þú óskar eftir.
En Regína, þetta virðist allt hafa
Allir þögðu
agndofa. öllum
kom í hug, að ef
Giuliano hefði
vitað þetta, hafi
hann haft ástæðu
til að drepa
Filomenu... ogþá
ekki síður til að
drepa Matteo.
gerst með miklum hraða. Þú ert
mjög ung. Ertu alveg viss um, hvað
þú vilt?”
Hún táraðist án þess að vita
hvers vegna. „Já, ég er alveg viss.
Ég hélt ekki að það væri mögulegt,
að verða ástfangin svona bara allt í
einu. En það hef ég einmitt orðið.”
Hún leit upp á Matteo. „Og við
bæði. Svo það er greinilega hægt.”
Áköf tilbeiðslan i rödd hennar var
eins og bergmál frá liðnum tíma.
, ,Ég veit það, væna mín. Þetta kom
fyrir mig líka, og ég var aðeins
yngri en þú ert núna. Þú ert að
minnsta kosti frjáls að giftast
hverjum sem er. Ég er bara að
hugsa um að þú verðir hamingju-
söm, Regína.”
„Þú varst aldrei neitt hrifinn af
neinum af kunningjum mínum
heima,” sagði hún.
„Mér fannst aldrei neinn vera
rétti maðurinn fyrir þig.”
„Og Matteo?” spurði hún ögr-
andi.
Edward brosti. „Að minnsta
kosti hefur hann sannað að hann
lætur ekki bugast, þótt móti blási.
Þú hefur sagt henni frá uppruna
þinum, Matteo?”
„Auðvitað,” svaraði Matteo.
„Þá er engin ástæða til að ræða
það neitt frekar. Segðu mér annað.
Ætlar þú sjálfur að segja mark-
greifanum frá ákvörðun ykkar?”
Matteo starði á hann. „Er
nokkur ástæða til þess?”
„Mér finnst það kurteislegra
hans vegna,” sagði Edward vin-
gjarnlega.
„Ég geri ráð fyrir að hann eigi
það skihð af mér. Ef hann hefði ekki
kostað mig til náms, þá væri ég
ekki það, sem ég er i dag. En ég er á
móti öllum titlum og forréttindum.
Hann var líka alltaf góður við
mig, þegar ég var strókur. Og þegar
ég fór að fá áhuga á bókum, þá
veitti hann mér fullan aðgang að
bókasafninu sínu. öllum bestu
bókunum var bjargað úr eldinum.
Edward pírði augun. „Ég hef
mikinn áhuga á þessu Matteo. Fólk
fæst helst ekki til að tala við mig
um brunann. En það eru ákveðin
atriði, sem ég verð að fá að vita um.
Þú varst alltaf mjög eftirtektar-
samur sem bam. Hvað manstu
mikið frá eldsvoðanum?”
„Heilmikið,” svaraði Matteo.
„Þá getur þú ef til vill svarað
þessu. Til þess að hægt væri að
bjarga svona mörgu úr kastalanum
áður en kveikt var í, þá hlýtur að
hafa liðið nokkuð langur tími frá því
að þeir hótuðu íkveikju og þangað
til að eldurinn varð að veruleika?”
Matteo kinkaði kolli. „Þjóðverj-
amir sögðust ætla að kveikja í
kastalanum, ef þú gæfir þig ekki
fram næsta hálftímann. Að sjálf-
sögðu gastu það ekki, því þú varst
þama ekki. Einhver lá á hleri við
dymar. Séra Stefano lét okkur taka
allt það verðmætasta, sem hægt
var að bera með sér.”
„Svo Carla vissi vel, hvað átti að
gerast? Hún vissi hvað hún var að
gera?” sagði Edward.
„Það er ekkert vafamál. Ég er
fyrir löngu sannfærður um það, að
Carla vildi deyja í brananum.”
Edward sneri sér í burtu frá þeim
og stóð og starði í átt til
borgarinnar. Það var að byrja að
dimma og gömlu borgarveggimir
vora þegar orðnir rökkvaðir.
Loks sneri Edward sér aftur að
þeim. Hann var fullkomlega róleg-
ur. Á morgun ætla ég að halda fund
með borgarbúum í kastalagarð-
inum. Með aðstoð nokkurra annarra
held ég að ég geti sigrað Giuliano.”
„Aðstoð hverra?” spurði Matteo.
„Þú getur reiknað með mér,
Edward.
„Þakka þér fyrir, en það var nú
Bemard Gifford, sem ég hafði í
huga."
Þau grripu andann á lofti, of
forviða til að geta einu sinni hlegið.
„Hann.”
„Já,” svaraði Edward leyndar-
dóms'fullur á svip. „Ég er reyndar á
leiðinni til hans núna. Farið þið
bara upp eftir til markgreifans.”
Þegar þau komu upp í kastalann,
Framhaldssaga eftir Isobel Lambot
38VIKAN 41.TBL.
fór Matteo fyrst einn inn til
markgreifans, en eftir fáeinar
mínútur sendi hann eftir Reginu.
„Komdu herna, bamið mitt.
Matteo segir að þið ætlið að
giftast.” Hann brosti. „Það gleður
mig svo sannarlega. Réttið mér
hendumar, bæði tvö.”
Þau gerðu eins og hann bað um.
Hann tengdi hendur þeirra saman.
„Jæja, hér hafið þið blessun gamals
manns.” Þessi litla athöfn var
trúlofunarsiður fró horfnum tíma.
„Ég læt þér í té framfærslulíf-
eyri,” hélt markgreifinn áfram.
Matteo brást illa við. „Nei. Ég sé
sjálfur fyrir konu minni.”
Afi hans hló. „Ég er of gamall til
að láta segja mér, hvað ég megi
gera og hvað ekki. Þú verður að
kingja stolti þínu, drengur minn, og
hugsa um, hvað er Regínu fyrir
bestu. Sem þingmaður hefur þú
mikil útgjöld. Ég veit vel, hver
aðstaða þín er.
Staðreyndin er sú, að það er ekki
mikið, sem ég ekki veit um þig
bætti hann við til að skipta um
umræðuefni. , ,Og það minnir mig ó,
að það var eitt atriði í ræðu þinni í
síðasta mánuði.....”
Furðu lostinn hlýddi Matteo á
stjómmálarökfærslur gamla
mannsins. Það varð brátt augljóst
að markgreifinn hafði fylgst mjög
nákvæmlega með ferli sonarsonar
sins.
Þeir vora i áköfum samræðum,
þegar Giuliano gekk inn. Hann
horfði reiðiaugum á þau. „Hvað er
þessi óskilgetni vesahngur að gera
hér?” spurði hann illkvitnislega.
Það sló þögn á hópinn.
„Ég held, að ég hafi leyfi til að
bjóða hverjum, sem ég vil, inn á
mitt eigið heimili,” sagði mark-
greifinn og rödd hans var isköld.
, ,Og ennþá er þetta mitt heimili. Þú
verður að bíða þangað til ég er
dauður, Giuliano, fyrr geturðu ekki
stjómaðþví, hverjir koma hingað.”
Hann sneri sér aftur að Matteo.
Giuliano stóð grafkyrr, eldrauður
af reiði. Regína beið eftir fleiri
svívirðingum frá honum, en ekkert
gerðist. Þegar hvorki markgreifinn
né Matteo skiptu sér neitt frekar af
honum, henti hann sér niður í
stólinn við hliðina á Regínu.
„Hvaða kjaftæði er þetta um
borgarfund?” spurði hann.
Hún gaut til hans homauga.
„Það verður fundur í fyrramálið.
meira veit ég ekki,” svaraði hún.
og beindi athyglinni aftur að
Matteo.
En Giuliano gerði sér þetta ekki
að góðu. Hann greip þéttingsfast
um handlegg hennar. „Vertu ekki
með nein undanbrögð.” Hann hvísl-
aði þessu að henni, svo hinir heyrðu
ekki í honum. „Þú veist meira um
þetta.”
Regína yppti öxlum. „Þú mátt
halda það, sem þú vilt, en viltu
gjöra svo vel að sleppa mér.”
Hann sleppti henni. „Uss, það
gerist ekkert,” sagði hann hæðnis-
lega. „Þeir geta ekkert, þessir
gömlu skarfar.”
„Þá þarft þú engar áhyggjur að
hafa.”
Þetta æsti Giuliano upp. „Hver
segir að ég hafi það?”
„Það ættirðu að minnsta kosti að
gera. Fólk er orðið hundleitt á þér
og klíkunni þinni. Og ég er heldur
ekkert hissa.”
Hann glotti. „Það þorir enginn
að snerta við mér. Þeir geta sagt
ýmislegt, en þeir þora ekkert að
gera. Ég get haft þetta allt eins og
ég vil.” Hann rétti fram höndina og
kreppti hnefann. „Með þessu.”
Regína horfði forvitnislega á
hann. „Hvers vegna viltu hafa allt
þetta...vald?”
Giuliano starði ögrandi á hana.
„Ég á fullan rétt á því. Bráðum ræð
égyfir Roccaleone. Gamh maðurinn
getur ekki lifað mikið lengur. En
hvers konar arfur er það?”
„Mjög góður, mundi ég halda.”
„Hvað peninga snertir, já. Það er
nóg af þeim. Og eignimar era
nógar. En hvað annað?”
„Titillinn.”
„Innantómur. Eða hvaða völd
hefur gamli maðurinn?”
„Hann er elskaður af öllum og
dáður. Það verður þú ekki."
„Hvað heldurðu að ég kæri mig
um það? Roccaleone er stjómað af
borgarstjóranum og borgarstjóm-
inni. Smákarlar, opinberir starfs-
41.TBL. VIKAN39